Zij zit tegenover mij, haar handen trillen. Ze loopt niet zo gemakkelijk, haar geheugen laat het afweten. Ik zit tegenover haar, we zijn van dezelfde leeftijd. Zij confronteert mij met hoe ik had kunnen zijn. Beiden hadden we een kraambedpsychose en werden we schizofreen genoemd.
Haar leven verliep binnen de instelling, waarin men niet wist wat men met haar moest, ze was in de war. Medicijnen hielpen niet, maar goed ze was veilig. Tijdens mijn opname hielpen de medicijnen mij ook niet, ik hoorde stemmen in mijn hoofd.
Mijn leven verliep anders, de eerste keer dat ik mocht fietsen buiten het terrein fietste ik als een krankzinnige naar het wegloophuis
Ik heb nog nooit zo hard gefietst. Ik werd gered en nam de regie over, zowel van de stemmen als in mijn leven.
Zij is depressief geweest en krijgt nu ECT, dit heeft ertoe geleid dat zij nu beschermd kan wonen. Het contact met haar kinderen is hersteld! Ze is van het voor haar ‘veilige’ terrein af.
Ik ben ook depressief geweest en heb gekozen voor psychotherapie.
Het gaat goed met ons allebei, we voelen ons verbonden met elkaar ondanks de verschillen. En ik ben me er zeer van bewust dat als ik toen de fiets niet gepakt had, ik een onderdeel zou zijn van de oude psychiatrie.
Sinds kort weet ik dat ik last heb gehad van complexe PTSS, waardoor ik dissocieerde en stemmen hoorde. En zij? Zij weet het niet meer, haar geheugen is voor een groot deel weg. Ze kan alleen naar de foto’s kijken waarop ze een gelukkig kind lijkt te zijn. Ik heb mijn eigen gedachten hierover….
Haar leven was niet gemakkelijk, mijn leven was niet gemakkelijk maar ik had wel zelf de regie. Ik noem mijzelf een eigen kracht-model
We zullen nog een tijdje samen op lopen en leren van elkaar. Ik maak in ieder geval een diepe buiging voor haar… ze is van zo ver gekomen!
Marianne Kranenkamp is werkzaam als herstelcoach bij meerdere FACT-team van GGNet. Ze begeleidt mensen op psychosociaal vlak, met specifieke aandacht voor traumagerelateerde klachten, levensverhaal, verlieskunde, maar vooral kijkend naar: Wie ben jij en wat is met je er gebeurd?
Waardevolle bijdrage, mijn dank hiervoor.
Marianne, knap van je om je verhaal zo moedig te brengen en tegelijk een beeld te schetsen van de oude psychiatrie. Ik denk dat het stilletjes aan tijd wordt dat de gelaagdheid van een psychose onder de loep wordt genomen. Het is niet strikt een medische term, maar ook een vader, die een gezin heeft met drie kinderen en die momenteel opgenomen is, waarschijnlijk nog een drietal weken. Wat was ik blij toen ik door zelf-analyse graag retro-psychiatrie zou willen toepassen. Daar gaan we voor zei een stagaire psychologie en ik voelde me zo blij dat ik ga krijgen wat ik nodig heb. Medicatie is ook iets dat in de acute fase nodig is.
Ik wil Jim Van os ook bedanken voor zijn herstellende aanpak rond psychose en het bieden van een luisterend oor. Marianne top voor je reactie. Ik wil nog even meegeven mijn website is http://www.ervaringpsychose.be (bedankt voor de 4000 lezers)
Wat mooi geschreven Marianne en ook herkenbaar voor mij. Jij pakte de fiets, ik de benenwagen maar de regie pakten we terug. Gisteren sprak ik ook nog iemand die op haar 59e besloten heeft alle eerdere diagnoses van zich af te gooien en voor traumabehandeling te gaan. Alle verhalen, alle keuzemomenten of momenten waarop er niets te kiezen viel van zoveel mensen. Inderdaad een diepe buiging verdienen zij allemaal.
aangrijpend, gelukkig ben ik ontsnapt uit de klauwen van de psychiatrie! Uitbehandeld verklaard in 2007 met een doserinkje aripripazole elke ochtend….nu ruim 10 jaar schadevrij met valdispert anti-stress voor moeilijke tijden. etiketje schizo ligt ongebruikt in de kast…want ik voel me fijn en vertouwd met mijn stemmen…ikke ziek? nee hoor, ikke gezond, maar dan anders!
Marianne, wat mooi je hier te lezen, Vanuit je eigen kwetsbaarheid
naar eigen kracht. Je maakt dat mensen zich gehoord voelen. Ik maak
hier een diepe buiging voor jou!
Mij is ook het label schizofreen opgeplakt. Ik werd vol gestopt met medicijnen en raakte de regie kwijt over mijn leven. Anderen namen deels van mij over. Wat ik moest doen en welke druk ik nog aan kon. Ik ben deels binnen de klinieken opgevoed, deels er buiten. Ik probeerde er zelf wat van te maken, maar liep tegen muren op. Ik was een ernstig geval en moest begeleiding accepteren. Niets is fnuikend voor een mens als hij of zij de regie kwijt is. Tegenwoordig ligt het accent op herstel en eigen regie. De bedoeling is dat ik zelf mijn leven bepaal met de steun van de psychiatrie. Een nieuw perspectief, een nieuwe kans. Net als jouw lotgenoot in dit verhaal kom ik mezelf tegen. Ik ben ook een deel kwijt, maar ben toch alert. Net als jij regel ik mijn eigen leven, maar leun wel op het FACTteam dat mij ondersteunt. Ik wacht af wat ervan komt.
Ik luister steeds diep naar dergelijke verhalen en moet denken aan mn dochter, 36 nu? Sedert haar 20ste schizofreen gediagnosticeerd. Vorig jaar 9 mnd opname buiten haar wil om. In december vertrok ze uit de instelling, vrijwillig. Net zoals eind 3015 en in 2016 tijdens opname was ons contact zo goed als nihil. En ook nu lijkt alle contact verbroken. Het voelt aan alsof ik mijn kind kwijt ben. En, hoe verloopt haar leven nu ???? Ik mag er niet aan denken…. Welke houding moet ik aannemen ? Hoe omgaan met dit alles ? ZIE IK MIJN KIND OOIT TERUG ?
GGNet zowel ZIB en Fact ervaar ik als zeer prettig in het contact. Mensen die weten wat ze doen. Ben er inmiddels ook achter waarom ze zo heten tegenwoordig. Al schrok ik mij eerst rot daar over.