In deze blog beschrijft Mieke hoe sport haar verdovingsmechanisme was. “Als iemand mij zeven jaar geleden zou hebben gezegd dat ik een sportverslaving had, dan had ik diegene voor gek verklaard. Nu denk ik daar wel iets anders over.”
Destijds zou ik het argument aanhalen dat sporten gezond is, dus hoezo verslaving?
Verder dat ik cardio afwisselde met krachttraining en yoga. Daardoor mijn spieren genoeg rust kregen. Dat mijn handen heus niet begonnen te trillen als ik een paar dagen niet sportte. En tot slot dat ik helemaal niet verslavingsgevoelig ben.
Vanzelfsprekend kreeg ik de opmerking ook eens.
“Wellicht is het verstandig als je iets minder vaak sport”, zei een goede vriendin heel voorzichtig. Maya keek me schuchter aan.
“Straks raak je nog geblesseerd”. Ze bedoelde eigenlijk verslaafd. Beet op haar nagel en ontweek mijn blik. Ongetwijfeld angstig in afwachting van mijn reactie.
Het maakte me razend. En ik voelde mezelf verheven boven haar.
“Je bent gewoon jaloers dat jij niet de discipline kan opbrengen om elke dag naar de sportschool te gaan”, zei ik in gedachte tegen Maya.
Na drie jaar psychotherapie en nog een zooitje andere lichaamsgerichte behandelingen, denk ik daar wel iets anders over
Ik ben weliswaar nog steeds van mening dat ik niet verslavingsgevoelig ben. En over een ijzeren discipline beschik. Maar ik besef me dat dit laatste juist mijn valkuil is. Discipline als dwang
Mijn manier van controle willen houden
En dat in de essentie hetzelfde is als een verslaving. Namelijk verdoven. Maya heb ik toegegeven dat ze destijds gelijk had.
Mijn grootste verdovingsmechanisme was dissociëren (jezelf afsplitsen van je gevoel). En hoewel dit een stuk minder schadelijk lijkt dan alcohol of drugs, is het wel knap lastig om ervan af te komen. Juist omdat ik het onbewust deed. En daarom dus niet ‘zomaar’ kon besluiten ermee te stoppen.
Ik heb af en toe gewenst dat ik een drugsverslaving had
Kon ik gewoon niets meer nemen. Tja, weer die discipline waar het niet aan ontbreekt.
Maar terug naar mijn sportverslaving. Nee, mijn handen gingen niet trillen als ik een paar dagen niet sportte. En zelfs op vakantie kon ik het loslaten. Al bestonden mijn vakanties in de bergen uit tamelijk veel bewegen. Toch voelde ik me wel behoorlijk slecht als ik mezelf een paar dagen niet helemaal had uitgeput.
Ik sliep slechter. Ik kreeg meer behoefte om te snoepen:
kennelijk moest ik toch ergens anders mee verdoven
En als ik de zoveelste knieblessure had na vier keer per week hardlopen – ik wilde toch goed voorbereid zijn op de halve marathon, rende gerust meer dan de dubbele geadviseerde afstand per week – was ik alsnog (mank lopend) in de fitnessruimte te vinden. Om in ieder geval mijn bovenlichaam te trainen.
Ook irritant; ik moest steeds harder en langer sporten om dat lekkere gevoel te krijgen.
Nu, tijdens de corona-tijd, merk ik dat ik weer naar ditzelfde verdovingsmechanisme grijp. Ik moet van mezelf elke dag minstens een uur sporten. Hardlopen, online pilates of poweryoga, daar komt het op neer.
“Ja, voor yoga denk ik dat je ook door kan slaan.” Schrijf ik als yogadocent.
Ik ben echt van mening dat yoga, net als bewegen heel gezond is. Voor je lichaam en voor je mind. Maar volgens mij kan het net zo goed een obsessie worden. Een verslaving. Een verdovingsmechanisme.
Het voelt voor mij wel tegenstrijdig
Overal hoor en lees je dat het goed is om te bewegen. Juist in deze tijd van lockdown. Maar hoe zit het met de sportverslaafden? Kunnen die nu ongegeneerd losgaan? Oh nee, de sportscholen blijven tot 1 september gesloten. Is dat in ieder geval nog ergens goed voor.
Geef een reactie