Diana typt dit stuk over medicatie en suïcidaal depressief worden voornamelijk om anderen zoveel mogelijk te helpen. Van (te veel) medicatie, waaronder antipsychotica, kan je suïcidaal depressief worden. “Dit staat zelfs in de bijsluiter van deze medicatie.”
Suïcidaal depressief worden. Dit is mij driemaal overkomen. De oorzaak is/ was dat ik gevoeliger ben voor medicatie dan een ‘gemiddeld’ iemand. Ik kan dus een lagere dosering verdragen dan de ‘richtlijn’ die algemeen gehanteerd wordt. Hier is echter, zowel in de jaren 2007 en 2009, als in 2010, geen rekening mee gehouden. Van april 2007 tot april 2008 was ik suïcidaal van, eerst, 4mg Risperdal en, daarna, 10mg Zyprexa (Olanzapine).
Ik werd daar dusdanig suïcidaal depressief door
dat ik meerdere zelfmoord pogingen gedaan heb. Bij een van deze pogingen ben ik op de spoedeisende hulp en de IC beland. En nog steeds leek ‘men’ niks door te hebben -terwijl mij inmiddels duidelijk is, dat dit ‘gewoon’ in de bijsluiter staat! Een ‘alternatief’ therapeut vertelde mij dat de dosering van mijn medicatie voor mij te hoog was en dit de oorzaak was van mijn suïcidaliteit. Ik slikte toen 10mg Zyprexa. ‘Tegen doktersadvies in’ ben ik verlaagd tot 2,5mg en deze suïcidaliteit verdween als sneeuw voor de zon en ik was nog steeds hartstikke stabiel.
In 2009 (echter) kreeg ik een tweede psychose
en kwam in een of andere middeleeuwse kliniek in Zuid Limburg terecht, alwaar ze mij 30mg Cisordinol wilden geven. Ik weigerde dit, wilde voorstellen om, bijvoorbeeld, 8mg te proberen maar zij luisterden niet. Het moest en zou ‘volgens de richtlijn’ gegeven worden over mijn (bijna) lijk! Ik kreeg dus binnen een paar weken dwangmedicatie met als dosering 30mg en zoals ik reeds aangegeven en verwacht had, werd ik hier, wederom, zeer suïcidaal depressief door. Ik voelde mij dusdanig slecht door die 30mg (later werd dit 20mg volgens de arts ‘de laagst mogelijke dosering’), dat ik mijn tanden niet meer poetste en mijn pyjama niet meer aan deed bij het slapen gaan ik sliep gewoon in mijn kleding. Ik had daar totaal geen energie, motivatie, meer voor. Ik had nergens meer motivatie voor. Ik wilde alleen nog maar dood. Zo ontzettend depressief was ik geworden door deze ‘medicatie’.
Hadden ze naar mij geluisterd en mij (maximaal) 8mg gegeven dan was dit alles niet gebeurd.
Ik kreeg een heel jaar lang 30mg, later 20mg, Cisordinol ‘toegediend’, onder dwang. Ik heb mij natuurlijk met hand en tand verzet tegen deze ‘behandeling’ (mishandeling/marteling?) maar ik delfde het onderspit. Het moest en zou 30mg (later 20mg) worden!
Pas vanaf januari 2011 kreeg ik de lagere dosering -die voor mij goed was.
Ik heb duizenden keren geschreeuwd dat ik dood wilde en daarbij aangegeven dat dit door te voor mij te hoge dosering kwam. Ze wilden echter nooit luisteren.
Ik heb 17 suïcide pogingen gedaan.
Alleen door intensieve inmenging van mijn huidige man
zijn ze eind 2010 gaan verlagen. Nooit door wat ik zelf al dat hele jaar aangegeven heb en zelfs uitschreeuwde. Ik snap tot op de dag van vandaag niet waarom men gehandeld herft zoals beschreven. Was het leedvermaak? Was het ‘te weinig tijd’? Was het een volledig gebrek aan empathie en medemenselijkheid?
Na januari 2011 ben ik andere mensen tegen gekomen die zeiden dat ze dood wilden. Toen ik doorvroeg bleken zij ook aan de medicatie te zijn. Ik heb ze gezegd dat het door de medicatie kon komen (‘bij’werking) en ze zijn gaan verlagen of zijn helemaal gestopt. Ze knapten helemaal op en zijn mij tot op de dag vandaag dankbaar voor het feit ‘dat ik hun leven gered heb’. Iemand zei dat hij voor altijd bij mij in het krijt staat.
Dus is er kennelijk toch nog een reden
waarom ik deze gruwel, horror, overleefd heb. Zodat ik andere mensen kan inlichten en waarschuwen en ze daardoor helpen. Helaas ken ik ook twee mensen, waaronder een goede vriendin van mij, die zelfmoord hebben gepleegd ‘nadat de medicatie aangeslagen had’. Dit had niet hoeven gebeuren! Die vriendin heette Judith. Ik heb haar helaas niet op tijd kunnen helpen ☹
Mocht je je suïcidaal depressief voelen en je bent aan de medicatie, dan kan het daardoor komen. Het is dan heel makkelijk om van dit nare gevoel af te komen, namelijk afbouwen tot een lagere, voor jou acceptabele, dosering of er helemaal mee stoppen.
Soms is het middel (veel) erger dan de kwaal.
Hartelijke groet
Diana
Diana Wolsink-van Landeghem is 40 jaar oud en runt samen met haar man een ICT bedrijf. Haar rollen in dit bedrijf zijn webdesigner en grafisch ontwerper. Daarnaast is ze schrijfster. Ze heeft meerdere DSM-V diagnoses gekregen maar ziet zichzelf eerder als hoog gevoelig dan als ‘ziek’.
Meer lezen van Diana?
Geef een reactie