Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Welke impact een verkeerde diagnose op je leven kan hebben

Verkeerde diagnose

1995, ik was 25 jaar en ik werd opgenomen in een verslavingskliniek voor mijn alcoholprobleem. De therapie sloeg niet aan en er werd besloten om mij over te plaatsen naar de PAAZ afdeling van het ziekenhuis.

De psychiater en hulpverleners deden hun best om mijn geestelijke situatie in te schatten en een oplossing te zoeken om mij weer op de rit te krijgen. Het lukte om van de drank af te blijven en ik had er geen moeite mee.

Achter mijn alcoholverslaving lag een probleem verscholen

Als twintiger voelde ik me vaak eenzaam en onbegrepen. Ik was nog druk bezig was met het ontwikkelen van mijn persoonlijkheid. Ik had een zware baan in de zwakzinnigenzorg. Achteraf is deze combinatie te zwaar gebleken. Ik moest de rust en het overzicht terug zien te vinden, maar die kwamen niet. De enige oplossing was een opname. De psychiater kon geen diagnose stellen en verwees mij na enkele weken door naar een ggz-instelling waar ik 5 maanden bleef.

Er volgden een paar gesprekken en al snel stelde één persoon de diagnose schizofrenie

Ik schrok me rot. Ik had nog nooit van schizofrenie gehoord en had geen idee wat het inhield. Voor mijn behandeling werd ik direct op 300 mg Clozapine gezet. Dat was voor mij niet meer dan een pilletje. Een pilletje waardoor ik hoopte me beter te gaan voelen.

Dit middel moet je de rest van je leven blijven slikken,’ zei mijn behandelaar met nadruk. ‘Als je ermee stopt, stort je volledig in.’ Hij legde uit dat er dan geen land meer met me te bezeilen zou zijn: het zou nooit meer goedkomen met mij.

Nu weet ik dat ik er meer aan had gehad als hij had gezegd dat ik flink overspannen was. Dat ik eerst een periode van rust moest inlassen en na een poosje kijken hoe het met me ging. Maar het liep anders. Ik werd behandeld en na een paar jaar werd gezegd dat ik was uitbehandeld omdat ik therapieresistent zou zijn. De grond zakte onder mijn voeten vandaan.

Na enige jaren begon ik me af te zonderen

Ik verbrak alle sociale contacten omdat de meeste mensen moeite hadden met mijn ziektebeeld. Gelukkig had ik nog fijn contact met mijn familie en een handjevol mensen dat mij nooit in de steek zouden laten.

Ondanks mijn diagnose had ik zelf sterk het gevoel dat ik helemaal geen schizofrenie had. Ik had de symptomen niet: geen psychoses, geen waandenkbeelden en ik hoorde geen stemmen. Er brak een periode aan waarin ik vreselijk verdrietig was. Nog later kon ik niets meer voelen. Geen emotie en geen warmte. Ik voelde me alleen maar vreselijk.

Iedere dag dat ik de pillen moest slikken dacht ik: waarom moet ik dit doen?

Ik kreeg ze amper weg en werd er letterlijk en figuurlijk doodziek van. De bijwerkingen werden zo ernstig dat ik niet meer kon slikken en niet meer in bus, trein of vliegtuig durfde te zitten. Zo werd zelfs mijn jaarlijkse reisje naar Engeland – het enige waar ik nog naar uitkeek – ook nog van me afgenomen.

Ik leefde 18 jaar lang in een isolement. Een gevangenis waar ik niet uit kon komen. Ik kreeg zeer ernstige dwanghandelingen en gedachten om maar niet de controle over mijn leven te verliezen. Ik zat helemaal klem en kon geen kant meer op. ‘Waar leef ik nog voor?’, heb ik vaak gedacht. Maar mijn geloof en mijn innerlijke kracht hielden me op de been.

2015, het is 20 jaar na mijn diagnose schizofrenie

Ik heb het gevoel dat ik opnieuw met een psychiater moet gaan praten omdat ik er nog steeds van overtuigd ben dat ik geen schizofrenie heb. Mijn vermoeden werd tot mijn ontsteltenis bevestigd. Ik was zo blij en opgelucht dat ik de volgende dag ben begonnen met het afbouwen van de Clozapine.

In de maanden daarna ging het alleen maar beter met me. Ik kon weer normaal nadenken en wilde erop uit. Het echte moment dat ik werd verlost van mijn kwelgeesten was op de sterfdag van mijn lieve – en veel te jong gestorven – zus. Jarenlang kon ik niet bij mijn emoties, kon ik niet huilen. Nu huilde ik dagenlang. Waar ik ook was. Ik was blij met mijn nieuwe leven en had geen dwang meer. En dat is zo gebleven.

Ik ben tot het diepst van mijn ziel gegaan. Een soort bovennatuurlijk licht kwam over mij en gaf mij het vertrouwen dat ik een nieuw leven kon gaan opbouwen.

Het is bijna 2016 en het gaat het zeer goed met me

Met de angsten heb ik afgerekend. Ik kan het leven weer aan en ga het zo inrichten zoals ik het altijd graag heb willen doen. Ik ben activiteitenbegeleider van beroep en wil opnieuw mensen gaan helpen en ondersteunen.

Die achttien verloren jaren krijg ik nooit meer terug maar ik heb er wel van geleerd, want het leven is één grote les. Het allerfijnste is dat mijn emoties weer terug zijn gekomen. Ik kan weer huilen en lachen.

De nacht is voorbij, de dag breekt weer aan. Iedere dag opnieuw.


Allard

photo credits schrijven en schrappen

Reacties

54 reacties op “Welke impact een verkeerde diagnose op je leven kan hebben”

  1. T.Huisman

    Wat schadelijk kan zo”n verkeerde diagnose zijn. Ze laten je geloven dat je nooit meer beter wordt en stelt je daar op in. Praten heel negatief op je in en spreken je in alles tegen. Het heeft invloed op je gedachteleven gevoelsleven en doen en laten. Nu weet ik dat het tunnelvisie heet en dan mist het een brede blik ervaring en nauwkeurigheid. Dat sommigen afzonderlijk van elkaar verschillende diagnosen kunnen krijgen en hier jaren aan kwijt kunnen zijn. Ervaringen worden tegengesproken zo ook de beleving. Dan wou je nog in de verdediging. Ze te lezen is men niet de enige. Als je daar was geweest dan werkte die invloed wel dagen door en maakte dat je je negatief voelde en voelde geen voldoening meer. Het had de tegengestelde werking dan dat het had moeten hebben en dan proberen ze het weer en zeggen dat je er toch maar weer naar toe moet. Hoe anderen dat ervaren hebben zo ervaar ik het ook van dat die sfeer wel dagen aanhield nadat ze daar waren geweest. Ze zeggen ook nog dat er niets voor is en hebben een vijandige houding en zijn heel indringerig en geven anderen alles door zonder medeweten en vragen ook gegevens op zonder medeweten. Zeg je hier iets van dan begint men je tegen te spreken na onrecht halen ze ook nog uit en bij alles wat je zegt wordt dat gezien als een symptoom van een diagnose. Je hebt het idee te vechten tegen windmolens. Mensen die het met je eens zijn en die het zelfde vinden. het gevoel hebben dat je niet de enige bent. Ze zien in alles wat je zegt een symptoom van een diagnose en dat kan een invloed hebben op je functioneren zoals concentratie en welbevinden. Het is eerder schadelijk voor de geestelijke gezondheid. Nooit meer naar toe gaan waar bij je denkt dat het een slechte invloed heeft op de gedachtewereld gevoelsleven doen en laten. Ik denk dat een verkeerde diagnose levensgevaarlijk kan zijn en ook een verkeerde behandeling. Geef mij maar ervaringsdeskundigen want zij kunnen nooit corrupt worden en zij hebben dit niet voor de lol meegemaakt en het zal nooit om flappen gaan of met berekening er beter van willen worden met cognitieve kennis of empathie omdat de ervaring een immanent verworven bezit is wat niet tegengesproken kan worden.

    1. Allard

      Dank voor je lieve bericht…
      De GGZ wil wel, maar kan anno 2022 simpelweg niet meer instaan voor een goede zorg op maat met een goede nazorg waar de patiënt op kan vetrouwen. De ervarings deskundigen zijn het luisterde oor met de kracht van inzet waar je beter van wordt..
      De professionals worden ziek door overbelasting waardoor ons zorgstelsel onder de maat presteert wat inderdaad levensgevaarlijk is.
      Ik ben 7 jaar verder…
      Uiteindelijk is autisme het toverwoord geweest waar de GGZ op had moeten inzetten .. ik hoop van ganser harte dat de komende generatie betere zorg krijgt waar geld voor beschikbaar komt.
      Anders komt over een poosje de psychiater bij de dokter, met welke diagnose ?

      Groet
      Allard

      1. TOP
        Omschreven
        Heb zelf ADHD en c. PTST
        Deze klopppende diagnose kreeg ik van een zeer ervaren psychichiater .
        Toen hij echter met pensoien ging
        Ging het totaal fout doir foute diagnose stellung van de opvolger ; Medisch Specialist
        En had ik diagnose Bipolaire stoirnis .
        Omdat ik vreselijk boos was op Verpleging en Psychiater in opleiding
        Omdat er op de psy hiatrische afdeling met geweld mensen benaderd werden ook door fysieke medewerkers die er werden i gehuurd
        Kon al het leed en onrecht daar niet aanzien
        Mooie puinhoop bij de GGZ is mijn mening
        Dus moest tevens aan een stemnings regulator ; Depakine
        4 tabl van 500 mg
        Was er erg ziek van
        Duizelig , overgeven , vergeetachtig en in de war
        Toch miet ik dit blijven slikken !
        PTSS en ADHD zijn niet benoemd in de screenings methode van de DSM 5

  2. Karin van Duuren

    Lieve Allard,

    Hoe gaat het met je?
    Ontzettend herkenbaar! Dankjewel! Bij mij was het psychosen vanaf mijn 21 ste en depressies en angsten al eerder. Vanaf mijn 23 ste opname, s en de dyagnose paranoïde schizofrenie. Zelf geloof ik meer dat ik lichamelijk wat mankeer dat is ook bewezen maar ze zeggen er niets over. Ben vaak moe en neerslachtig van de psychiatrie. Ook heb ik sexueel overschijdende dingen meerdere keren meegemaakt. Waar mijn angst eerder vandaan komt. Ben ook niet blij met de dyagnose omdat het stigmatiseren is. Bij mij weet ik het gewoon niet meer. Al heb ik wel heel veel intuïtie. Ben en blijf positief en een vrede levende vrouw met talent voor tekenen enz. Heb mijn diploma spw 4 al gehaald toen ik 20 was en er ook in gewerkt. Veel vrijwilligerswerk gedaan. Verhuisd een aantal keren. De afgelopen jaren weer veel terugvallen gehad. Zelfs de afgelopen jaar. Toch blijf ik positief en met Vrede en Liefde kijken naar het hier en nu en naar de toekomst ook💕 jou verhaal en die van anderen heb ik hier allemaal gelezen en ze zijn allemaal positief en inspirerend. Dankjewel Lieverd. Veel plezier in het hier en nu en in de toekomst. Hoop dat we contact kunnen krijgen en behouden met elkaar als je dat wilt? Dankjewel en met Vrede en Liefde van Karin van Duuren 8 Jan 1978! https://media.tenor.com/images/e7db3d90843440009c26102377d8ec2c/tenor.gif

    1. Allard

      Hoi …
      Ik kijk niet geregeld op mijn account of er nieuwe reacties staan..
      Ik lees je lieve bericht en kan je vertellen dat ik in de afgelopen 7 jaar erg mijn best heb moeten doen om een nieuw leven te starten.. het ging met ups en downs maar ik kwam steeds sterker uit de bus. Het zelfoplossend vermogen is groot en ik kom er uit.
      Soms is er nog even een korte opname nodig voor een reset maar dat is prima..daar wordt ik sterk van.
      Na mijn geschiedenis zou het ondenkbaar zijn dat “alles” in één keer goed Zou gaan.
      Het leven gaat voor iedereen op en neer en de kunst is om positief te blijven.
      Vooruit te kijken in plaats van het trauma op te roepen.. het trauma gaat nooit weg, het leven in het hier en nu is wat telt.
      Kijk eens op mijn Instagram account en dan zie je mijn dagboek met foto’s waar ik zoveel aan heb om te beseffen dat het leven mooi is

      Dank je wel
      Allard

      1. Zo herkenbaar 👍
        Zooitje in de GGZ
        Er wordt ipv grsprekken met deskundige G.Z. psycholoog
        Gewoon direct een opname geregeld in RGC ergens in de GGZ. Zij delen door slechts een Psychiater een diagnose volgens de DSM 5 .
        Zit je gelijk aan de stempel vast
        Ook wordt je als dit psychatrisch ziekte beeld behandeld
        Je MOET antipsychotica slikken
        Dit leidt tot MEER problemen en
        De nodige gevolgen van aftakeling
        Je verliest vrienden , familie etc
        Zij geloven dat ; De deskundigen in de GGZ echt wel weten wat ze constateren
        Komt allleen te staan
        Voel me machtrloos en zit door toedoen van GGNet ; HIC in Doetinchem met een rechtelijke machtiging
        Wie herkent dit ook
        En hoe krijg ik mijn leven weer in eigen handen ?
        Elke ervaring is welkom
        Dank jullie alvast

  3. allard

    Voor alle volgers van mijn blog …

    Ik wil jullie een kleine impressie geven hoe mijn “nieuwe leven”het afgelopen anderhalf jaar
    gestalte heeft gekregen.

    Alles viel op zijn plaats, en niets meer was hetzelfde !!
    In de eerste maanden van mijn herstel beangstigde het mij dat ik de persoon die ik was geworden
    niet meer herkende , maar het tegendeel bleek een feit, het geluk in mij begon te groeien.
    Dag na dag, week na week, begon ik weer te voelen wie ik was en waar ik voor stond.
    kracht en inspiratie hoorden dus bij mijn persoonlijkheid in plaats van angst en controledwang !
    ik ben nog steeds zo blij dat ik de juiste bslissing heb genomen rondom het “”afsluiten”” van al die ellendige jaren en alleen maar de weg vooruit te kiezen. het heeft zoveel positiviteit en energie teweeg gebracht, ongelofelijk.
    Herstelgericht denken was een pure noodzaak om te overleven in een maatschappij waar ik zoveel jaren
    uit was verdwenen.. social media, whatsapp, telefoon, internet, het heeft voor mij een wereld geopend.
    Echter, de oude leefwijze heeft wel korte metten gemaakt met wat de voorschriften blijken te zijn in deze
    samenleving, dat je 24/7 bereikbaar moet zijn voor commentaar !! Ik ben de baas over de telefoon, en zeker niet andersom.

    Ik kon door veel van me af te schrijven mijn verleden goed overzien.
    Er kwam structuur in, een soort tijdlijn ! Het was afschuwelijk moeilijk om vorig jaar na 32 jaar
    voor het eerst aan mijn familie “mijn geheim” te vertellen dat ik op jonge leeftijd misbruikt was.
    Maar ook dat was een onderdeel van mijn herstel.. het voeldde niet als een PTSS, of iets in die geest,
    het voeldde als eerlijkheid naar mezelf toe. Ik wou de kracht terugvinden die in mij schuildde en die
    vond ik terug nadat ik de veroorzaker een brief heb gestuurd. Niet zozeer met verwijten en schuldvraag,
    maar meer als zelfverdediging en ontkrachting, en dit zonder hulp van enige GGZ of therapeut.

    Naarmate de maanden verstreken werd mijn energielevel zo hoog dat ik een open sollicitatiebrief heb
    geschreven naar mijn oude werkgever Groenrijk waar ik 8 maanden vrijwillig werk heb verricht om mijn
    energie kwijt te kunnen en te bewijzen dat ik geschikt was voor dat beroep. Het liefst als verkoper op de
    buitenafdeling. Afgelopen Januari heb ik een contract gekregen voor 32 uur en voor onbepaalde tijd !!
    Zo trots als een pauw, met alle emoties die daarbij om de hoek kwamen kijken, heb ik een aardig portie
    zitten te janken. Verkeerde diagnose Schizofrenie ? ja !

    Maar mijn geluk hield nog niet op !
    Vorig jaar heb ik een super lieve vriendin ontmoet. Zij vult mij aan, en maakt mij iedere dag gelukkig.
    Mijn lief is krachtig, enthusiast, diepgaand en super mooi.
    Ik hoop tot op het diepst van mijn ziel dat wij samen nog jarenlang gelukkig mogen zijn !!

    Tot slot wil ik graag iedereen bedanken die zich betrokken heeft gevoeld met mijn leven,
    juist die betrokkenheid heeft mij zoveel goeds gebracht.

    bedankt..

    Allard.

    en

    Het wennen aan de grote wereld

  4. susan peters

    Hoi Allard,
    Ik las net je verhaal in UWV perspectief.
    Tranen rollen over mijn wangen,ik kan niet stoppen met huilen.Ik weet precies wat je voelt.Vanaf het moment dat je de diagnose te horen hebt gekregen en iedere pil die je moest slikken.Iedere dag die je hebt geleefd denkend dat je een zieke man was.De verloren jaren die je niet meer in kunt halen daardoor.Het innerlijke gevecht dat de diagnose niet juist is…maar een psychiater zal het wel weten toch?
    Het is mijn verhaal.Ik kreeg 12 jaar geleden de diagnose manisch depressief.
    Nooit ben ik het ermee eens geweest.Vele soorten antidepressiva en lithium heb ik geslikt en als ik aangaf hoe slecht ik me erbij voelde werd de dosis gewoon verhoogd waardoor ik me nog slechter ging voelen.Tot ik na jaren het lef had om ( stiekem,want niemand geloofde in mij) met de lithium te stoppen en ik werd een ander mens.
    Ik voelde weer, was weer aanwezig, kon weer handelen.Na nog 2 jaar vond ik een natuurarts die het aandurfde om ook te stoppen met de antidepressiva.In plaats daarvan kreeg ik natuurlijke antidepressiva maar al gauw werd duidelijk dat ik ook die niet nodig had.Ook werd mij duidelijk nu ik weer leefde en voelde dat ik, wat ik altijd al dacht, geen last heb van wisselende stemmingen of depressies maar dat ik hooggevoelig ben en dat is iets waar je mee moet leren omgaan,niet iets wat je onderdrukt met medicijnen want dan onderdruk je wie je bent!Ook ik zit in een werkbegeleidingstraject omdat ik graag weer wil werken,mijn eigen geld wil verdienen maar een vaste baan vinden is moeilijk omdat ik met een enorm gat in mijn c.v zit en weinig werkervaring heb.
    Verdrietig maar vooral ook boos ben ik dat ik mezelf niet heb kunnen ontwikkelen, geen opleiding heb kunnen volgen doordat mensen die er voor geleerd hebben een verkeerde diagnose hebben gesteld..Verloren tijd die bijna niet in te halen is maar ik doe er alles aan om alsnog een opleiding te volgen zodat ik een goede baan kan vinden en voor mezelf en mijn kinderen kan zorgen.Maar wat doet het ontzettend veel pijn dat die tijd niet meer in te halen is.Het voelt voor mij alsof ik ben gestopt met leven toen ik voor het eerst die medicijnen nam en dat ik mijn leven 15 jaar later heb terug gekregen.

    1. allard

      Hoi Susan,

      Excuses voor de erg late reactie !!
      De afgelopen maanden ben ik niet meer terug gekeerd naar mijn blog omdat mijn leven een totaal andere wending naar de toekomst heeft gekregen. Ik lees nu je bericht anderhalve maand later. Maar je bent zo lief !! ik krijg er nog steeds een brok van in mijn keel als iemand zoals jij, die net als ik, zoveel jaren van haar leven kwijt is geraakt door een verkeerde diagnose met verschrikkelijke gevolgen. 15 jaar onnodig pillen slikken en moeten leven met de diagnose manisch depressief zal jou in exact dezelfde situatie hebben gebracht als mij, maar hoe mooi was het toen je met de pillen kon stoppen en jezelf terug vond !! Wat heeft dat met jou gedaan als ik vragen mag ? herkende jij jezelf nog ?

      Het is nooit te laat om weer op zoek te gaan naar werk. Al is het maar een aantal uren vrijwilligerswerk, op jouw tempo, met jouw gat in de cv. Het heeft ook zijn voordelen om zo lang uit het werk proces te zijn geweest. Ik ervaarde de werkvloer op een totaal andere wijze als voorheen. Ik ben nu super gemotiveerd, maar vooral enthusiast.. en dat susan, is wat een werkgever graag wil zien.

      Ik heb een aantal maanden geprobeerd de tijd in te halen maar het werkte averechts. Het besef daalde in dat herstellen van zo,n nare periode wellicht levenslangs duurt. Dat geeft niks, het geeft rust ! Het leven heeft geen haast. Mijn huidige therapie is er op afgestemd om dit
      trauma van de onrechte diagnose te behandelen zodat het naast mijn huidige leven kan mee-lopen. Zodra ik in speaking terms ben mijn gevoelens van boosheid en dat ik het innerlijk acceptateer, dan start ik mijn trauma therapie voor datgene wat de eigenlijke oorzaak was om niet meer te hoeven voelen en alles te vergeten.

      Ik hoop echt dat je nog even reageert op hoe jij je voelde na de stopzetting van de pillen !
      en het vervolg.

      groetjes,
      allard.

  5. Anja

    Herstel ???

  6. Anja

    Enorm blij met jou hetstel!
    En wat je noemt en prachtig zegt

    “De stoeptegels zijn nu met goud bedekt”

    Het ga je goed!
    We komen elkaar vast en zeker wel weer een keer tegen ?

  7. Anja

    Allard! Lieve Allard!
    Dit is dus echt geweldig!
    Ik zag jou vanmiddag …. je had meegedaan aan de 4 daagse en zin in een patatje … Ik alleen een patatje ?
    Je zag ziet er geweldig uit!
    Jaar in jaar uit zag ik jou het zelfde loopje maken en kwam je vaak tegen.
    Ja wij kennen elkaar van begin af aan zeg maar. Met mij ging het steeds beter en jij bleef stil staan. Wat een moed om alles van je af te gooien na zoveel jaar! Heel veel respect voor jou Allard!
    Jij maakte mijn dag vandaag!
    Heel veel succes
    Jou toekomst mag er weer zijn! Gefeliciteerd Allard met jou enorme wilskracht.

    1. allard

      Hoi Anja,

      Wat ontzettend leuk dat je hebt gereageerd !

      Ik zag direct aan je dat je veranderingen bij mij opmerkte nadat je me aankeek en ik mijn
      blijdschap met jouw kon delen over mijn herstel… “dat alle doffe ellende weg is”, en plaats
      heeft gemaakt voor innerlijke vrede over wie ik ben.

      haha.. geen schaamte meer voor de diagnose Schizofrenie, of wat dan ook.
      Het heeft me al die jaren dat we elkaar op straat tegenkwamen parten gespeeld, niet alleen
      bij jou, maar bij zoveel anderen. Altijd die eeuwige schaamte voor een onbekend woord,
      een onbekend verschijnsel, waar ik niet mee kon leven.

      Tja, 1998 .. het lijkt wel een eeuw geleden dat we elkaar voor het eerst troffen.
      Anja, datgene wat mij het meest herinnert, en ik herinner me niet zoveel meer uit
      het korte verleden, is dat je een geweldig mooi mens bent, met een bijzondere uitstraling.
      Hoe de tijd ook verstrijkt, wat er ook gebeurt in je leven, dat verlies je nooit meer.

      Mijn loopje door de wijk, het enigste wat overdag nog op mijn pad kwam, heeft plaats
      gemaakt voor een 30 urige werkweek bij Groenrijk, een sociaal leven waar af en toe de rem
      op moet, en die zelfde stoeptegels waar ik maar liefst 18 jaar overheen liep…. iedere dag weer,
      zijn nu met goud bedekt !!

      lieve groet,
      allard

  8. Ewoud Loots

    Hallo Allard,
    Wat een ontroerend en mooi verhaal! Ik kreeg in 2002 de diagnose schizofrenie, en herken me er ook niet in. Nog steeds is het voor mij een gevecht om van antipsychotica af te komen (broomperidol) Mijn familie begrijpt mij ten dele. Maar niet waarom ik zo ageer tegen die diagnose en het depot. Ook ik haal mijn steun uit geloof. Zie ook mijn blog https://cultuurfilosoof.wordpress.com/
    Veel sterkte toegewenst!

    1. allard

      Hallo Ewoud,

      Bedankt voor je reactie.
      In je column van de cultuurfilosoof lees ik dat je een in desparate toestand, met in jouw ogen
      vergif in je lijf, het leven en de diagnose schizofrenie niet meer ziet zitten .. schokkend !

      Ten eerste; je bent er zelf al achter gekomen dat je jezelf niet herkend in dit ziektebeeld.
      Eigenlijk heel lang geleden al. 14 jaar is een groot deel van je leven als je voor in de 40 bent.

      Schizofrenie is een zwaar woord.. veels te zwaar. Je kunt er onder gebukt gaan of het van je
      afwerpen en op zoek gaan naar een nieuwe weg in je leven.
      Dat wil je overduidelijk, en dat kan ! Het is zeker de moeite waard om onder begeleiding van
      een psychiater de broomperidol af te bouwen en middels gerichtte therapie op jouw persoonlijke problematiek op een nieuw en gezonder spoor terecht te komen.
      Dan kan je er zelf achter komen dat herstel van Schizofrenie daadwerkelijk mogelijk is.

      Ewoud, ik ben nu bijna een jaar van de diagnose verlost, en ik leef weer !!
      Geen onnodige anti psychotica meer en helemaal bij mezelf terug gekomen.

      Weet wel, er zijn de afgelopen jaren veel “diagnose missers” geconstateerd,
      die vele levens overhoop hebben gegooid..
      Niet alleen voor het ziektebeeld Schizofrenie. Talloze andere stoornissen zijn toebedeeld
      aan mensen met persoonlijke problemen, problemen die zich in hun leven hebben opgestapeld.

      Voor jou, en al die anderen die gebukt gaan onder een diagnose waar ze het niet mee eens zijn, geef ik als tip;

      Ga af op je gevoel en je verstand… bekijk wat er in je leven heftig, belastend of wellicht traumatisch is geweest. Vertel je levensverhaal aan een psychiater, en kom er achter dat
      een diagnose tegenwoordig niet zo snel meer wordt gegeven !!

      allard

  9. maartje

    Beste
    Super bedankt voor je fijne reactie.

    Heb dit aan mijn vriend laten lezen.
    Hij vondt het fijn om het advies te horen.
    Wat je gezegd hebt gaan we zeker proberen.

    Maar hoe kun je een second opion aanvragen?

    Maar waren er in jouw tijd ook mensen die van mening waren dat jij dat spul echt nodig had. Want mijn schoonfamilie vindt dat dit voor mijn vriend helpt maar ze vragen nooit naar hem hoe hij zich voelt.

    We hebben nu echt het idee dat de ggz en familie voor spuiten zijn en ik en mijn vriend tegen de spuiten. Hoe kan ik daar het beste mee om gaan?

    Groetjes Maartje

    1. allard

      Hoi Maartje,

      Graag gedaan !

      Het feit dat “jullie” het gaan proberen is al een prima begin.
      Maar ik heb er wel een paar opmerkingen over.

      Het is een bijzondere weg om te bewandelen waar je vriend in eerste instantie zelf zijn
      keuze,s moet maken. Jij bent zijn vriendin, en je zal hem moeten steunen in dit proces,
      maar de definitieve keuze om wellicht in de toekomst afscheid te kunnen nemen van
      de stof die hem wordt toegediend, om de weg vrij te krijgen naar herstel, ligt bij hem.
      Jij kunt nooit voor hem een besluit nemen.
      Kijk, samen overleggen.. geen punt.
      Maar de verantwoordelijkheid voor zijn leven, ligt in zijn handen.

      Een second opinion aanvragen;
      Wellicht is het verstandig om eerst op het internet goed door te lezen wat het inhoud,
      om vervolgens te bezien wat de beste weg is voor een herbeoordeling.
      Door gebrek aan kennis kan ik daar geen pasklaar antwoord op geven.

      Als je de reactie van mijn familieleden leest merk je dat er niemand aan de pillen durfden te
      komen uit angst dat het “mis” zou gaan. Ik kan geen beoordeling geven over de familie van
      jouw vriend, of zijn GGz instantie, dat zou niet eerlijk zijn.

      Je vraagt; “” Hoe kan ik er het beste mee omgaan””

      Je steunt je vriend door dik en dun, maar vind weinig medewerking van anderen.
      Blijf er in ieder geval over praten ( ook zonder je vriend ) met betrokken mensen om je heen.
      wellicht kunnen zij je de juiste tips geven. omdat ze jouw vriend ook kennen.
      Blijf naar je gevoel luisteren. Als je de indruk krijgt dat je vriend er klaar voor is om aan de bel te trekken, en het tweede advies te horen krijgt, dan kun je er alleen maar voor hem zijn, liefde geven, steunen, en samen een nieuwe toekomst opbouwen !

      veel succes !

      allard.

  10. maartje

    Beste …

    Mijn vriend heeft sinds zijn 19 al antipsychotica. Nu is hij inmiddels 33. In die tijd maakte de GGZ ervan dat hij aan schizofrenie lijdt. Mijn vriend herkend zich allemaal niet in dit beeld. Hij heeft ook geen symtomen wat kenmerken zijn voor schizofrenie. Heb nu 3,5 maanden een relatie met hem. Maar zie hem zo vechten tegen de bijwerkingen. Hij zegt altijd als die spuiten uitgewerkt zijn voel ik me weer beetje normaal en kan hij ook liefde geven. Voordelen van de spuiten heeft hij niet. GGz blijft beweren dat hij niet zonder kan. Wat voor advies zou jij ons kunnen geven.
    Hopelijk lees je dit bericht

    1. allard

      hoi Maartje,

      Jouw vriend zit in een herkenbare situatie waarbij hij zich moet gaan afvragen wat het injecteren als extra toevoegt in zijn leven. Je verteld dat hij absoluut geen herkenbare symptomen van schizofrenie herkent.. ik ben natuurlijk geen psychiater en kan je daarom
      geen medisch advies geven, dat begrijp je.

      Als ik het weerleg naar mijn oude situatie, waar ik veel herken op het front van het niet meer
      ervaren van emotie, het liefde geven en ontvangen, wat in mijn situatie ook mede de oorzaak
      was van de Clozapine, dan zal jouw vriend meer expliciet moeten zijn tijdens de gesprekken
      met zijn arts en benadrukken dat hij wellicht meer tot zichzelf komt zonder de spuit !

      De bijwerkingen kunnen ( op zijn minst gezegd ) je dag behoorlijk vergallen, maar om te
      moeten leven met een diagniose waar je niet achter staat, is het aller ergste. dat wil hij niet,
      en jij natuurlijk ook niet. Jullie willen graag een gezonde relatie opbouwen waar je vriend
      heerlijk zichzelf kan zijn,.

      Als de GGz hem niet op een passende wijze kan/wil helpen, is het misschien een idee om een
      second opnion aan te vragen. Dat is een onafhankelijke psychiater die de situatie opnieuw kan inschatten en wellicht wat meer de nadruk kan leggen op het verleden van jouw vriend.
      Hetzelfde als wat voor mij van toepassing was zullen er voor jouw vriend 14 jaar geleden ook voor de arts bepaalde redenen zijn geweest om dit ziektebeeld te opperen .. weet wel.. een diagnose kan altijd gewijzigd worden, ook al zijn er zoveel jaren verstreken !!

      Heel veel succes met alle stappen die jullie gaan ondernemen op weg naar geluk .

      groet..
      allard

  11. allard

    Beste Josje,

    Bedankt voor je reactie !

    Het is inderdaad een afgesloten tijdperk, iets wat nooit meer weg te poetsen is, maar de nieuwe
    ervaringen over de afgelopen 10 maanden zijn zo geweldig fijn dat deze herinneringen opgeslagen worden, en de oude met de dag verder vervagen!
    Iedere dag leer ik nieuwe mensen kennen, waarvan velen niets weten over wat mij overkomen is, ze mogen mij leren kennen zoals ik ben, de noodzaak om het oude leven aan te halen is veelal overbodig, voor hun is er geen vergelijking.

    tot gauw,
    allard.

  12. Josje

    Beste Allard,

    Gisteren heb je mij vertelt over je herstel.
    Ik heb meteen je blog gelezen.
    Wat super fijn dat het leven weer voor je is begonnen.
    En ik vind het heel bijzonder dat je alleen nog vooruit wil kijken en niet meer achterom.
    Dat is super krachtig!!! Het verleden is geweest en de toekomst ligt weer voor je! Uit jou woorden hoor ik alleen geluk dat je weer leeft. Geen wrok en boosheid over hoe het gegaan is!
    Dat is super krachtig en bewonderenswaardig!
    Je geniet en dat straal je uit! Dat is heel mooi om te zien.
    Ik wens je nog heel veel fijne momenten toe.
    We zullen elkaar vast nog weleens zien bij familie aangelegenheden.

    Groetjes Josje

  13. Geert Molenaar

    Allard, woorden zijn hierboven reeds genoeg gezegd. Bovendien: woorden schieten mij eigenlijk tekort op dit moment. Omdat ik heel erg emotioneel geraakt ben door je levensverhaal, en, meer nog, door de manier waarop jij dit verwoordt en verwerkt……
    Ik voel mij met mijn kleine noden nietig naast jou, die zoveel kracht weet op te brengen en niet alleen maar in wrok omkijkt…… blij dat zo iemand in mijn buurt woont!!

    1. allard

      Beste Geert,

      Bedankt voor je reactie… heel erg leuk !

      ” Transformatie van mijn geest ” is de beste omschrijving van wat er bij mij van binnen gebeurt is. Zo onwerkelijk mooi en onbeschrijfelijk. Wat er al die jaren in mij omging is
      weggevaagd, de gedachten, de isolatie, de angsten, het onbegrip, alles.
      Ik weet niet waar het gebleven is, maar het is weg !

      Het geluk dat in mij is gekomen is zo groot, dat het mij iedere ochtend weer vrolijk stemt, dat
      ik ” alle kanten ” weer op durf te gaan, nu zelfs weer met het vliegtuig naar Oostenrijk !
      En de reizen die ik graag nog wil maken zitten al in mijn hoofd.
      Mijn aanwezigheid in het appartement is geminimaliseerd tot ontspanning en slapen, ik
      heb 18 jaar geslapen, nu is het tijd om er op uit te trekken.
      Nooit is er meer de angst … mijn geest is mijn huis, waar ik ook ben !

      De herinneringen van mijn jeugdige geluksmomenten komen weer terug in het “zien en voelen “, ik zie weer wat mooi is, en ik voel weer wat prettig is. Ik ervaar weer wie ik ben.

      Ik kan weer in de spiegel kijken en zeggen..
      heerlijk, dit ben ik, zo ben ik !

      allard

  14. Monique de Heij-Roozenburg

    Dag Allard,
    Dankjewel voor je openheid. Wat een lange weg heb je moeten gaan om weer te kunnen huilen, lachen en jezelf te ontwikkelen. Ik kan je vreugde en pijn voelen in je schrijven. Over je nieuwe vrijheid en een diagnose die niet bij je paste. Ik vind het schrijnend en heel verdrietig voor je. Ik kan me voorstellen dat dit verdriet maar ook je blijdschap elkaar afwisselen. Blij dat je de geestelijke gevangenis ontsnapt bent en verdrietig om de achterliggende jaren. Het is moeilijk te verkroppen, een verkeerde diagnose met zijn gevolgen, maar ik lees dat je kracht gelukkig nooit is weg geweest. Ik hoop dat het delen van je ervaringen en de reacties hierop je kunnen steunen. Juist op momenten waarin je alleen bent en herinnerd wordt aan het onjuiste diagnose-isolement. Je hebt veel gemist en veel om in het heden te beleven. Heel veel sterkte, hartegroet, Monique.

    1. allard

      Hoi Monique,

      Bedankt voor je lieve reactie.

      Vaak als ik alleen ben .. en mijn nieuwe drukke leven even laat voor wat het is, dan voel ik niet
      meer het sociale isolement van al die jaren. Ik ben er echt “”uitgekropen”” om te gaan oefenen en leren wie ik echt ben. Dat brengt vreugde met zich mee, maar ook nieuwe eenzaamheid, die schuilt in het verdriet van de hevige sedatie van de anti psychotica en
      alle andere gevoelsdempende middelen die mijn ziel voor 30 jaar hebben afgedekt, waardoor
      ik niet bij de echte pijn kon komen.

      Zoals je opmerkt is deze afwisseling van emoties van “heel blij” naar “heel verdrietig” soms lastig te accepteren, maar ik weet dat als ik door die eenzame pijnfase weet te komen, dat mijn positiviteit ( die gelukkig al maanden aan het doorgroeien is ) dit gaat winnen.
      “slijten” doet het nooit maar ….

      Onverwerkt verdriet is te verwerken door de aanwezigheid te voelen van alle lieve en betrokken mensen om je heen !

      bedankt, allard.

  15. Viviane

    Ha Allard,
    Wat moedig! Beweeg je vrij na alles wat je hebt doorstaan. De storm is nog niet voorbij maar je hebt wel leren dansen in de regen.
    En wat een bijzondere ‘ont’moeting hadden we zeg! Enneh groetjes van Cees, hij wist nog van je record…en dat je maar weer mag gaan hardlopen

    1. allard

      hoi viviane en Cees,

      wat lief van jullie !

      Ons gesprek heeft mij opnieuw doen beseffen hoe belangrijk het is om te blijven praten over
      wat er in mij omgaat. Jarenlang was het stil, doodstil zelfs, vooral van binnen.
      Terwijl ik helemaal niet stil wou zijn.

      Zo,n bijzonder gesprek zoals wij voerden, waar ik ook mijn kwetsbaarheid mocht tonen, geeft
      mij vertrouwen en blijdschap. Door dit soort gesprekken leer ik iedere dag steeds iets meer,
      en kom ik verder tot mezelf.. ik zie nu wie ik ben, wat ik wil, en waar ik voor sta.

      Hardlopen zal voorlopig niet gaan, eerst maar op de fiets.

      Bedankt voor datgene wat je me in vertrouwen hebt verteld, wederzijds begrip is essentieel
      om elkaar echt te begrijpen.

      allard

  16. Yvonne Meijer

    Ik was zwaar onder de indruk van je verhaal, toen je het me midden op straat vertelde. Ik zag een opgebloeid mens, een goed mens, een gelukkig mens. Ik kon je blog eerst niet vinden, omdat ik je naam niet goed spelde, maar nu heb ik je gevonden. De reacties op je blog verwoorden de mijne. Ik heb groot respect en diepe bewondering voor je. Vooral je levenskracht en het niet (te veel) in wrok omzien, knallen eruit. leef, Allard, leef voluit en volop! Lieve groet, yvonne

    1. allard

      Hoi Yvonne,

      ten eerste, enorm bedankt voor je reactie op mijn blog.

      Je bent de eerste bij wie ik nu direct durf te reageren.. ik ben nu zover en ik hoop ten zeerste
      dat andere mensen ook baat hebben bij mijn reacties.
      Ik was erg onder de indruk van je schrijven, jouw bemoedigende woorden zijn warm en liefdevol binnen gekomen. het besef dat ik een zwaarmoedig mens was ten tijden van onze
      eerste ontmoetingen, maakt me nu vrolijk, omdat jij me nu gezien hebt zoals ik echt ben.

      Die tijd is nu voorbij, ik heb de kans gekregen om de schouders er onder te krijgen en een
      nieuw leven te beginnen. Door de hernieuwde energie kan ik weer werken en normaal
      nadenken.. besluiten maken en doelen stellen. Mijn herstelde rust zorgt dat ik mezelf kan
      leren ontdekken, ook al ben ik 45, je bent nooit te oud om te leren. Al de emoties van het
      onverwerkte verdriet mogen nu naar boven komen en zich uitten om tot volledig herstel
      te kunnen komen. Mijn kracht is nooit weg geweest, maar was zo afgezwakt door de verkeerde diagnose en de afschuwelijke medicijnen dat het me volledig lamgeslagen heeft,
      en mijn leven doeloos makte. DE KRACHT IS TERUG, in alle hevigheid.

      Datgene waarvoor ik sta in het leven, het liefhebben van mensen, ongeacht wie, verrijkt
      mijn horizon en maakt dat ik weer kan delen… Ik ben er nog lang niet Yvonne, het is nog
      een lange weg, maar ik maak er het beste van en zal er voor zorgen dat problemen altijd
      bespreekbaar zijn en overzichtelijk kunnen blijven als er openheid en eerlijkheid bestaat.

      allard

  17. lydia fransen

    Bedankt Allard, dat je dit verhaal over je persoonlijk leven met ons wil delen. Heftig om zo vele jaren van je leven in bedwang te worden gehouden door medicatie en de schade die dit heeft aangericht. Dat je in een isolement hebt geleefd waardoor contact met anderen ‘bijna’ niet mogelijk was. Knap dat je zelf de stap hebt genomen en nu zeker weet dat de diagnose verkeerd was. Fijn voor je dat je een nieuw leven kan beginnen waarin je jezelf mag zijn en waarbij je je goed voelt. Ik hoop van ganse harte dat het goed met je mag blijven gaan en wens je Gods zegen toe. Tot ziens!
    Lydia

  18. Leo klein hofmeijer

    Beste allard. Juni vorig jaar ben ik tijdelijk naast je komen en werd ik je buurman.kan me die tijd nog goed herinneren. Ik zat vaak buiten op balkon sigaret te roken en kwam jij ook geregeld na buiten sigaret roken.in begin was het Hallo Hallo maar gaan de weg kwamen we steeds meer aan de praat. Je was in begin wat terug getrokken maar het klikte tussen ons en de gesprekken werden langer. Op een gegeven moment vertelde je me over wat je noemde je gevangenis en de moeilijkheden in je leven. Ongelooflijk verhaal allard en schandalig wat die persoon jou heeft aangedaan. Maar gelukkig had je goede familie en vrienden en heb je zelf op een gegeven moment gezegd en nu is het genoeg!!!!! Hulp in geschakeld en stap je voor stapje weer positief na toekomst ging kijken!!!!!Ach beste ALLARD ben enorm trots op je en hou vol!!! Veel afleiding zoeken met werk,ontspanning, familie enz enz zodat je appartement je thuis is en geen gevangenis! !! Wens je het allerbeste groeten leo.

  19. E.Klaver

    Allard, dank voor je bericht waardoor ik nu op de hoogte ben van wat je al die jaren van je leven die zo zwaar zijn geweest. Ik heb grote bewondering voor je dat je zoveel wilskracht hebt om je leven weer op de rails te krijgen en te laten zien wie je werkelijk bent. Ik hoop dat je de juiste begeleiding zult krijgen en dat je mag blijven geloven in de God die Liefde is.

    Groeten, mw. Klaver

  20. allard

    Hallo allemaal !

    Bij deze wil ik iedereen die mijn blog leest hartelijk bedanken.
    Het steunt mij enorm om jullie persoonlijke interpretatie over mijn leven te mogen lezen!
    Het is ontroerend mooi om te beseffen dat er vele mensen zijn die ik ken, maar ook niet ken, die mij een hart onder de riem steken en laten beseffen dat ik niet alleen sta.
    Het heeft mij aan het denken gezet over hoe ik de dingen kan gaan aanpakken in de toekomst, en dat het geen schande is om ook hulp te aanvaarden.

    Ik ben nu bijna 5 maanden van de diagnose verlost, en het gaat goed met me, ik kan heerlijk mezelf zijn en doen wat ik altijd heb willen doen. Communiceren en warmte geven.
    Het deel in mij wat mijn leven klein maakte, en zwaar bemoeilijkt heeft, is weg, het is nooit meer terug gekomen. Het is voor mij ook een wonder dat dit heeft mogen gebeuren!

    Mijn oprechte dank gaat uit naar Remke van Staveren, die samen met haar hele team mij goed en nauwkeurig hebben onderzocht. Zij heeft mij de bevestiging gegeven die ik 18 jaar lang zocht!!
    Haar visie op de compassie in de zorg heeft mijn leven gered!

    Groeten…. Allard

    1. Nel Schreuders

      Hallo Allard,
      Wat lief van je om dit te schrijven over mij. Natuurlijk vind ik het contact met jou erg fijn. En natuurlijk snap ik dat wij nu niet iedere dag mailen maar dat hoeft ook niet. Wat nu belangrijk is dat je weer jezelf kan zijn na al die weggegooide jaren. En ik wens je heel veel geluk toe voor de toekomst.
      Heel veel liefs,

      je plantenvriendin Nel

  21. Nel Schreuders

    Hallo Allard,
    Eindelijk je blog goed gelezen. We kennen ons nu een tijdje en ik wens dat het iedere dag een beetje vooruit met je gaat. Je komt van verre maar je doorzettingsvermogen heeft je gebracht waar je nu bent. Ik hoop voor je dat je nu gelukkig gaat worden en een lieve vriendin zal vinden om samen aan je toekomst te bouwen. Heel veel goeds toegewenst. Nel

    1. allard

      nel,

      Langzaam maar zeker vind ik mijn evenwicht weer terug in het leven. De afgelopen 6 maanden waren erg intensief en het heeft veel van me gevergd. Ik bleef gelukkig de
      schouders er onder houden en gaf niet op ! Dat is een familie-trek .. altijd positief
      blijven en niet snel opgeven.

      Je merkte dat de frequentie in de mails aanzienlijk minder werd. Ik kreeg het druk, eerst
      met mezelf, vervolgens met het werk, en in de spaarzame vrije tijd waren er tal van nieuwe
      dingen die ik graag wou opstarten. Het begrip “tijd” heeft een andere betekenis gekregen. Voor een jaar terug zat ik thuis met niet veel meer om handen dan de planten en heeeel
      veel leegte. Gelukkig heb ik jou via dit medium ontmoet en kon ik met jou een heel klein
      begin maken met het contact zoeken met de buitenwereld.
      Heerlijk was het, en nu nog steeds natuurlijk, om jou te leren kennen op een ongedwongen
      manier. Wat hebben we veel geschreven. het heeft me zo geholpen om bij mezelf naar binnen
      te gaan om bewust en onbewust de feiten op een rijtje te krijgen. Zelfinzicht krijgen is echt de
      eerste stap naar herstel.

      De interesse voor het leren schrijven, en het plezier wat ik er aan ontleen dank ik aan jou !

      Ik wil je bedanken voor al je begrip, liefdevolle aandacht en vriendschap.

      allard

  22. Gerrit Wagelaar

    Lieve Allard,
    Je vader heeft even gewacht met zijn reactie op je blog om de situatie na een aanloopperiode beter te kunnen beoordelen.
    Het is niet niks als je van de ene maand op de andere een nieuw kind krijgt die in alles weer normaal handelt en reageert.
    Hij lijkt een Gods wonder dat zoiets mogelijk is.
    Voordat mama overleed zeiden wel eens ,dit kind moet je eigenlijk kunnen overleven want die krijgt het erg moeilijk in zijn eentje.
    Gebonden en jezelf steeds meer opsluitend begon het steeds meer op een isoleerstraf te lijken.
    Gelukkig heb je al die jaren goed stand gehouden al was het op een akelig niveau voor iedereen die je kende en vooral voor jezelf.
    Ons is wel gevraagd ,waarom schakelen jullie geen 2de psychiater in voor een second opinion.
    De behandelend arts had ons dermate bang gemaakt voor stoppen met de medicatie dat we nooit hebben durven ingrijpen.
    In dat geval zou je tijdelijk heel actief worden en daarna volledig in een psychose storten waar je nooit meer uit zou komen.

    Grote waardering voor Remke van Staveren die toch de moed heeft gehad een einde aan je lijdensweg te maken en de diagnose “gezond” terecht heeft gesteld.
    Als er in die tijd veel van die diagnoses zijn gesteld moet er nog veel werk worden verzet.
    We hebben de laatste maand al veel opgeknapt in je huis en veel gepraat over het invullen van je toekomst.
    Gelukkig reageren familie en vrienden goed op je nieuwe indentiteit.
    Fijn dat je met iedereen weer op een normale manier kan omgaan.
    Je hulpverleners moeten wel beseffen dat ze je niet mogen laten zwemmen en een goede begeleiding moeten blijven verlenen, want niemand kan na 18 jaar zware medicatie van de ene dag op de andere doen of er niets gebeurd is.
    Op ons kan je rekenen om je te helpen bij de start van “je nieuwe leven”
    Heel veel kracht en moed , blijf je positieve instelling houden en ga met kleine stapjes in de richting die je altijd hebt gewild.

  23. Marieken Wagelaar

    Lieve Allard, wat moedig en fijn dat je je verhaal wilt delen! En wat erg dat het zo fout heeft kunnen gaan in je leven. Ik vind het zo sterk van je dat je er niet al te rouwig om schijnt te zijn, maar dat je ‘opnieuw’ bent begonnen met leven. Als ik aan jou denk, dan zie ik altijd weer dat schattige blonde jongetje van vroeger voor me, dat jongetje dat alles durfde en nergens bang voor was. Zo ook nu dus weer: je pakt je leven op en gaat door, ondanks wat er allemaal gebeurd is. Ik ben heel blij te lezen dat het goed met je gaat en hoop van harte dat we elkaar weer eens zullen zien. Heel erg veel sterkte en veel kracht toegewenst! En nogmaals dank voor je ontroerende blog.. Liefs, Marieken

    1. allard

      Lieve marieken,

      Ik leef weer !

      Het schattige jongentje met de blonde haren leert zichzelf weer terug kennen en dat is
      zo fantastisch. De spontaniteit, het energieke en de levenslust die jij herkende stroomt
      weer door mijn aderen.

      Ik heb je 8 jaar geleden voor het laatst “gezien”, maar helaas niet kunnen spreken.
      Door mijn hopeloosheid en het gebrek aan initiatief zag ik je vervagen, steeds verder
      en verder. Ik herkende je gezicht, en heerlijke lach, maar kon je onmogelijk bereiken.
      Ik vind het zo mooi dat we ons contact weer hebben opgepakt … ik had het nooit meer
      verwacht. We hebben hopelijk nog vele jaren voor de boeg, we slaan een stukje over,
      en maken een nieuwe start.

      liefs, Allard

  24. annelies de waard

    Allard , je verhaal raakt mij, moed en doorzetting vermogen , geweldig dat je van zover gekomen bent.
    en weer je leven heb opgebouwd .
    Heel veel liefde toegewenst .
    Groetjes Annelies de Waard

  25. Remke van Staveren

    Een mooier, meer aansprekend verhaal over persoonlijk herstel, moed en doorzettingsvermogen heb ik nog nooit gehoord! Zet door op deze ingeslagen weg, Allard. Je inspireert mensen om hetzelfde te doen. Wens je geluk en voorspoed.

    1. allard

      Remke …

      WAT VOOR ONS LIGT
      EN WAT ACHTER ONS LIGT
      IS NIETS IN VERGELIJKING
      MET WAT IN ONS LIGT

      Bedankt voor al je zichtbare en onzichtbare steun !

      Allard

  26. Mirjam de Waard

    Zeer aangrijpend verhaal, Allard. Ik wens je een mooie, lichte en volle toekomst toe. Bedankt voor het delen van je ervaringen, ik denk dat ze een bron van kracht en inspiratie zullen zijn voor de mensen om je heen. Mirjam

  27. dr. elze luikens

    Goed gedaan Allard, om voor je zelf op te komen. Dat je nog zoveel energie hiervoor hebt weten op te brengen. Chapeau! Succes in je nieuwe werkomgeving in 2016.

    1. allard

      Hoi leraar Luikens,

      Zaten we laatst samen in de bus en hadden we het zo over mijn herstel… vertel je me ineens
      dat je al gereageerd hebt in December. Mijn pet viel af ! Ik had geen idee dat jij het was.
      geweldig leuk.

      Je was mijn leraar op de L.E.A.O. school in de jaren 1983 tot 1986.. je zag een timide persoon
      die het alleen rooide. School was niet mijn grootste hobby .. hardlopen, weet je nog, daar boekte ik meer resultaat mee.

      Tijdens de jaren van mijn isolement durfde ik toch naar de Antiekmarkten te gaan waar we
      samen honderd uit konden praten over onze passie… dit werd mijn grote hobby waar ik erg
      veel plezier aan heb beleefd tot op de dag van vandaag.. en waarschijnlijk nog vele jaren.

      Je wist destijds dat ik niet lekker in mijn vel stak. maar deze diagnose had je waarschijnlijk
      nooit verwacht. Ik heb het inderdaad volgehouden, gelukkig maar, kijk waar ik nu sta…..
      de keuze voor mijn nieuwe weg heeft me veel goeds gebracht.

      Super bedankt dat je de blog met veel interesse hebt gelezen. Je weet nu dat ik in een winkel
      werk, eindelijk onder de mensen… je bent van harte uitgenodigd !

      allard

  28. Benno

    Hoi Allard,
    Ik ken je real live gelukkig en weet van jou strijd en gedoe. ik had altijd al zoiets van wanner gaat ie eindelijk het licht zien. Tot je zelf eindelijk de stap zette. En moet je nu zien, wat een levenslustige jongeman die steeds meer wil en steeds meer kan. Hou vol zo Allard en je krijg nog vele mooie jaren. Dank voor jou mooie stukje hier, en laat ze allemaal maar mooi een poepie ruiken nu !!!! Groetjes van mij

  29. Edwin Bastiaan

    Hi Allard, Je vanmiddag in persoon gesproken en met de grootste verbazing en ontsteltenis je dit verhaal horen vertellen. Ik heb het net in alle rust teruggelezen, nog steeds sprakeloos. Ik was op de hoogte van wat er met je aan de hand was door de sporadische keren dat ik je in die 18 jaar heb gezien en heb gesproken, het contact daardoor verloren, tot vanmiddag. Ik ben heel erg blij dat het je nu zo goed gaat met je en dat je de stappen neemt die je nu neemt. Ik hoop dat we mekaar in de toekomst weer vaker zullen zien en spreken. Groet, Ed

  30. Peter Dierinck

    Dag Allard, straf zeg… Heel erg goed dat je iemand hebt gevonden die je heeft kunnen bevrijden van een etiket dat je zolang met je moest meezeulen. Ik wens je nog heel veel plezier in je verdere leven toe. Bedankt om dit verhaal te delen.

  31. Nanette waterhout

    Dag Allard, je verhaal raakt mij enorm. Wat ben ik blij dat je de kracht hebt gehad om het vol te houden. En geweldig dat je iemand hebt gevonden die weer met jouw op pad is gegaan op zoek naar mogelijkheden om tot echt herstel te kunnen komen. Je bent een prachtig voorbeeld van hoop, moed en kracht. Ik wens je nog heel veel mooie emoties toe.

    1. allard

      Beste Nanette,

      We hebben sinds een tijdje contact. We zijn allebei herstellende uit een periode van ons
      leven die ons belemmerd heeft in het vinden van geluk en perspectief naar de toekomst.
      Doordat ik de eerste maanden de tijd nodig had voor de opstart van mijn nieuwe toekomst
      en het vinden van de balans kon ik me in eerste instantie niet direct verdiepen in jouw en
      andermans verhaal.. dat was gewoon teveel.
      Langzamerhand begon mijn interesse te groeien naar de verhalen die andere mensen zoals
      jij te vertellen hadden. Ik haalde, en haal nog steeds, moed en inspiratie uit jouw verhaal.
      Het feit dat je nu als ervaringsdeskundige andere mensen helpt en ondersteund vind ik echt
      bewonderenswaardig. Door eigen ervaring doe je je best om je in te leven in de positie van
      de ander en kun je advies en steun geven waar zij het nodig hebben.

      Buitengewoon knap hoe je de schouders er onder hebt gekregen en hebt gehouden.
      Mede door jouw inspiratie besef ik me dat ik me ook zal gaan inzetten om mijn eigen
      ervaringen te delen. Hoe dat precies vorm zal krijgen zal de tijd leren, maar mijn wens
      is er zeker !

      We gaan met z,n allen voor een nieuwe GGz, een nieuwe visie, en een goede gezondheid !

      groetjes.. Allard

  32. Helen Greijn

    Dank je voor het delen van jouw ervaring, Allard. Zeer herkenbaar. Toxische psychoses, door het gebruik van antidepressiva, leverden mij diverse onjuiste DSM labels op en kostten mij 15 jaar van mijn leven. Nu is het nog knokken om voorbij een PTSS (door de instellingspsychiatrie) te komen. Het lezen van jouw verhaal geeft me weer hoop, zeker nu!

  33. Peter Pierik

    Allard, wat indrukwekkend, hoeveel mensen zullen nooit gehoord worden, zijn gaan leven naar hun diagnose, zijn hun diagnose geworden. Omgeving die hier ook blind vanuit gaat, want het is veelal een onbekende wereld en daar heeft de dokter al snel gelijk. Het niet willen accepteren al snel gezien als het ontbreken van ziektebesef. Wat fantastisch dat je uiteindelijk een uitweg hebt gevonden. Eindelijk jezelf!
    Het ga je goed Allard.

    1. allard

      Hoi Peter,

      Je hebt in November al een korte reactie van me ontvangen, maar jouw reactie op mijn
      blog heeft mij lang bezig gehouden. Mijn situatie schetst exact jouw bewoordingen.

      Ik had geen idee wat de psychiatrie inhield en vond het dood eng !
      De psychiater had snel zijn conclusie getrokken. De vijf maanden in de GGz instelling
      had ik nodig om dit ziektebeeld onder ogen te moeten zien. Ik dacht werkelijk, “dit meen
      je niet, hoe kan dit zo zijn, wat is schizofrenie, wat houdt het in, en hoe kom ik er vanaf !”
      Een duidelijke uitleg wat er met je gebeurt als je hier aan lijdt heb ik niet gekregen.
      Hadden ze me die maanden beter geobserveerd en dieper op mijn problematiek door-
      gevraagd dan denk ik dat mijn behandelend team destijds hun vraagtekens bij zijn
      oordeel hadden gehad en vroegtijdig deze diagnose met hem hadden kunnen bespreken.
      sterker nog.. bijstellen.

      Maar goed, er werd mij een stempel toebedeeld die mij niet toe behoorde. Het lef om dat
      tegen de psychiater te zeggen had ik niet. Ik keek tegen hem op, en nam het van hem aan,
      hij was de arts, hij had er voor gestudeerd. Zoals je weet leefde ik al die jaren in die “diagnose” met ernstige vertwijfeling. Nader onderzoek heeft helaas nooit plaats gevonden, van lieverlee ging ik aannemen dat ik deze handicap had…je weet nu wat dat voor gevolgen heeft gehad.

      Ik hoop echt dat patienten nu mondiger gaan worden tegen zowel de psychiater als alle
      andere hulpverleners waar ze mee te maken krijgen. De GGz zorg is in mijn ogen sterk
      verbeterd. Mijn nieuwe ervaringen zijn erg positief. Er wordt nu met je meegedacht door
      een heel team om er samen achter te komen waar de problemen zich hebben opgestapeld
      in je leven.

      je wordt echt gehoord.

      peter, nogmaals bedankt, ik heb veel mensen gesproken die in hetzelfde schuitje zaten en
      blij waren jouw reactie te lezen !!

      allard

  34. Clara Koek-Michels

    Dag Allard, je verhaal maakt pijnlijk duidelijk hoe een(verkeerde) DSM-diagnose plus behandeling je juist verder weg van je herstel kan brengen. Dankzij je geloof en innerlijke kracht bleef je zoeken naar de goede weg en heb je deze na lange tijd gevonden.
    Mooi zoals je dat beschrijft en ook zeer leerzaam. Het laat zien hoe belangrijk het is ruimte te maken en heel goed te blijven luisteren naar het persoonlijke verhaal. Daar is mensen inkaderen in categorieën en richtlijnen volgen niet toereikend en kan helaas veel schade doen….
    Mooi dat je je leven weer in eigen handen hebt genomen en kan genieten. Dank voor het delen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *