Een beetje zenuwachtig stap ik in de trein. Ik ben op weg naar Nijmegen waar vandaag de Wereld Stemmenhoordag plaatsvindt. Niet alleen in Nijmegen trouwens maar over de hele wereld komen vandaag stemmenhoorders bij elkaar.
Lijkt me best interessant. En aangezien ik af en toe ook het een en ander stemmetje in mijn hoofd heb, tel ik mezelf wel tot de doelgroep. Nu ik in de trein zit vind ik het toch wel spannend hoor.
Het was al een drama om überhaupt te gaan. Dankzij eindeloze discussies met mezelf of ik het wel aan kan, of ik het niet misschien toch te eng vind, of ik wel alleen kan gaan en nog zo’n 20 andere redenen die mijn hersenen verzonnen om me bang te maken. Fail zou ik zeggen. Want ik ben onderweg.
Naarmate de trein me verder richting Nijmegen brengt word ik op de een of andere manier rustiger. En tegelijkertijd zenuwachtiger
Wat is het dubbel allemaal! Mijn hoofd weet soms ook niet wat het wil…
Ik kijk naar buiten en zie bomen langs het spoor ‘vliegen’. Wat kan Nederland toch mooi zijn! Opeens begin ik toch weer te twijfelen. Wat als ik toch niet helemaal tot de doelgroep hoor. Ik hoor de stemmen namelijk maar zo nu en dan, en nu ook al een tijdje niet meer.
Een paar uur later…
“Op 15 november dit jaar wordt mijn stem 40 jaar oud. Een kleine zeikerd is het. En kind gebleven is ‘ie ook.”
We zitten in dagactiviteitencentrum Ten Kate in Nijmegen en zijn net begonnen aan een korte voorstelronde. Mijn zenuwen kunnen het nog maar net verdragen.
Het is de eerste keer dat ik in contact ben gekomen met lotgenoten, het is de eerste keer dat ik tegen vreemden zeg dat ik stemmen hoor
Eng is het. Heel eng. Mijn voorstelstukje is dan ook heel erg kort: “Hoi, ik ben Ilse en ik hoor sinds vier jaar stemmen.” Meer kan ik op dat moment niet zeggen. Ik vind het allemaal een beetje lastig.
Na een muzikaal optreden door het duo Per Ongeluk geeft Robin Timmers van het Steunpunt Stemmen Horen een korte presentatie waarin hij vertelt over de bedoeling van deze dag en wat we allemaal gaan doen. En ik zit er nog steeds met mijn zenuwen te vechten. Jeetje, wat een drama weer. Wat volgt is een mooi gedicht van Geert Zomer, dat ook terug te lezen is in het boek ‘Zolang er mensen zijn, zijn er stemmen’.
In een korte pauze vormen zich al snel verschillende groepjes die elk hun eigen onderwerpen hebben.
Mijn groepje heeft het over van alles: eigen ervaring, opnames, psychoses, medicatie
Ik luister vooral, vind het nog steeds eng om mijn verhaal te delen. Tot ik opeens gevraagd wordt hoe het dan bij mij zit. Oeh, moeilijk momentje maar ik doe mijn best.
Na de pauze mogen we kiezen: stemmenhoordersgroep, film of brainstormen over het wereldcongres stemmenhoren volgend jaar in Den Haag. Ik kies voor de film. Lekker veilig schuilen in een bioscoopstoel en alle indrukken verwerken die ik voor zover heb opgedaan. Ja hoor, dat denk je dan.
De film Healing Voices komt best wel binnen. Voor mijn concentratie een tikkeltje te lang maar wel heel interessant
Zo veel onderwerpen door elkaar: herstel, terugval, emancipatie, ervaringsdeskundigheid, medicatie en een stukje Harm reduction methode. Alles komt aan bod. Ik ben een klein beetje opgelucht wanneer de film is afgelopen, veel langer had ik het niet meer uitgehouden in die toch niet zo comfortabele bioscoopstoel.
Terug in de zaal even een terugkoppeling hoe het de verschillende groepjes is vergaan. Iedereen is positief. Fijn. We gaan door met een tweede optreden van Per Ongeluk. Kort daarna de mededeling dat Ornyx Cohen, de maker van de film Healing Voices, met ons wil skypen. Was wel gepland hoor. Maar nu was het moment. Best wel gek om hem opeens live op het scherm te zien nadat je hem daarvoor nog in zijn eigen film van vier jaar terug hebt gezien. Bijzonder, dat wel.
En dan de finale
Vincent Swierstra op zijn bijzonder instrument wiens naam ik alweer ben vergeten. Mediterend vond ik het, het gaf me een fijn gevoel. Wat volgt is een lange discussie over de psychiatrie, sjamanen en alternatieve herstelmogelijkheden. Helaas ben ik op dat moment al zo moe dat ik het nauwelijks nog kan volgen.
Moe en uitgeput loop ik naar de trein. Het was een bijzondere dag en ik heb veel ervaring opgedaan. Vooral heb ik gemerkt dat ik niet alleen ben en dat er alle soorten en maten stemmen en stemmenhoorders bestaan.
Al wist ik dat laatste natuurlijk al lang.
Geef een reactie