Rubriek ‘Wat zou jij doen?’: Wordt het ooit weer ‘normaal’?

4 reacties op “Rubriek ‘Wat zou jij doen?’: Wordt het ooit weer ‘normaal’?”

1. Esther Willemsz-van der Linden

   9 augustus 2016

   Lieve Marjan,

   Voor mij, heel herkenbaar overigens, twee woorden die opvallen; “schuldig” en “verdienen”. Wat kan jouw gezin voor je betekenen…..!? Wat zou jij een moeder adviseren die na een fysieke operatie en revalidatie weer haar weg gaat vinden binnen haar gezin? Neem de ruimte die je nodig hebt en geef je gezinsleden de ruimte om met je mee te bewegen. Lieve groet, Esther
   http://www.mijnangstenik.nl

   Beantwoorden
2. Ien

   8 augustus 2016

   Ik kan je de boeken van Frans Ruppert aanraden, met name ‘Bevrijding van trauma, angst en onmacht’. De onderliggende oorzaken begrijpen is een pijnlijk proces, maar zó helend. Veel sterkte en zorg in de eerste plaats goed voor jezelf, anders kun je geen aandacht hebben voor je gezin en anderen. En tenslotte: wat is ‘normaal’? Ooit een normaal mens ontmoet? Na deze ervaring ga je een nieuw ‘normaal’ vinden. En wees intussen maar trots op jezelf, je bent al zover gekomen.

   Beantwoorden
3. Guy

   7 augustus 2016

   Marjan, ik ben 46 jaar, 3 kinderen getrouwd. Vorig zomer een psychose doorgemaakt. Een drietal maanden opgenomen geweest, daarna een heel moeilijke start gekend, verschillende gevoelens die vastzaten bij mij, ik had ook het gevoelen dat mijn gezinsleden maar verder gingen, de maatschappij draaide door. Ik heb dan besloten om alle gevoelens die in de weg zaten neer te schrijven en te gaan kijken hoe ze ontstonden, wat er juist was en wat een persoonlijke indruk was. Ik heb dan ook een website opgericht http://www.ervaringpsychose.be. Met de enige bedoeling andere mensen te helpen.
   Geleidelijk heb ik gemerkt dat er een opluchting gekomen. Ik ben nu terug aan het werk en merk dat mijn omgeving soms opkijken van wat op één jaar gerealiseerd heb. Als ik eens een minder moment hebt en me op mijn bureau terugtrekt dan is dat zo.
   Ik wens je in ieder geval veel succes en zou in jou geval een lijst maken van je gevoelens en bij je gezinsleden af toesten hoe zij hierover denken. De moed niet opgeven, het kan tijd vragen maar je komt erdoor.

   Beantwoorden
4. Sjoerd

   6 augustus 2016

   Enerzijds vind ik het lastig om hierop te reageren, omdat ik zelf nog maar een jonge vent van in de 20 ben, anderzijds heb ik zelf 2 psychoses (waarvan 1 met opname) meegemaakt en meer dan 5 depressies, dus ‘I know what we’re talking about’. Heb ervaring met antipsychotica en die kunnen je inderdaad dat gevoel geven. Mij remde het gigantisch af, ’s ochtends lastig uit bed komen. Wat betreft je een buitenstaander van je eigen leven voelen: dat lijkt me heel onprettig. Mij heeft mindfulness geholpen en helpt mindfulness me nog steeds om de rust in mezelf te vinden en ook dichter bij je gevoel te komen. Daarnaast kan ik er goed dingen voor mezelf mee op een rijtje zetten. Maar dat is voor een ieder persoonlijk, natuurlijk. Wel is wetenschappelijk bewezen dat mindfulness bij depressie helpt in het herstel.

   Zelf ben ik naar mijn directe omgeving altijd heel open in hoe ik me voel en is het laatste wat ik wil een masker opzetten. Wel snap ik dat dit in periodes van depressie lastig is, omdat je niet graag anderen steeds met jouw gemoedstoestand wilt ‘opzadelen’. Mij helpt openheid naar mijn omgeving heel sterk en ik krijg dan zelden te horen dat zij het als een last zien dat ik er met hen over praat.

   Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn en hoe zij het ervaren, maar een depressieve moeder is niet per se geen leuke moeder, lijkt me.

   En wat ik me afvraag: waar voel je je schuldig over? Want kun je er zelf iets aan doen dat je te maken hebt met een psychische kwetsbaarheid?

   Met het antipsychoticum dat ik heb gebruikt (olanzapine, zyprexa) voelde ik me vooral in hoge dosering geremd, maar niet helemaal uitgeschakeld.

   Ik kan niet goed oordelen of de antipsychotica jouw gevoel negatief beïnvloeden, maar wel kan ik zeggen dat openheid naar mijn omgeving mij heel veel helpt en dat er daarmee een last van je schouders kan vallen.

   Ik wens jou in ieder geval het beste en hoop dat dit voor jou zo snel mogelijk verandert.

   Beantwoorden