Een uitgebreid verhaal van Sylvia over het herstellen van een dynamiek die voortkomt uit leegte. Deze blog verschijnt in drie delen. Dit is het laatste deel.
Deel 3: Er steeds doorheen gaan om zo de vrijheid te hervinden
Ik zet door. Tijdens de reis op weg naar herstel, krijg ik ondersteuning van een therapeut. Steun die ik nodig heb om helderheid te krijgen in dit doolhof van gedachten en emoties.
Nu leer ik langzaam maar zeker, op een nieuwe manier te reageren op mijn gevoelens
Meer dan ooit is dit een tijd voor vriendelijkheid, compassie met én vergeving naar mezelf. Mijn gestoorde eetgedrag, mijn kinderlijke behoefte naar aandacht, de gedachten dat ik alleen geaccepteerd word als ik er mooi uit zie en vooral altijd aardig moet zijn, worden allen ontmaskerd als illusies.
En daar, waar deze illusies hun einde vinden, gloort mijn vrijheid
Nu ik eenmaal de fundering heb gelegd door de oorzaken te begrijpen van mijn verslavingsgedrag en ik de vaardigheden aan het ontwikkelen ben die ik nodig heb om de spanningen die het leven eenmaal kan brengen onder ogen te zien, ga ik op een nieuwe manier om met voedsel.
Doordat ik mezelf toesta, langzaam in mezelf te mogen groeien, heeft ook mijn lichaam de tijd om zich aan te passen. Het vertelt me wanneer en welke behoefte ik voel. Een taal die ik steeds beter leer verstaan.
En ik leer dat een belangrijk deel van de genezing van eetproblemen van me vraagt dat ik het oordelen over gevoelens los laat. Ik ontwikkel het inzicht dat gevoelens niet slecht zijn.
Gevoelens zijn er gewoon
Wat ik merk, is dat gevoelens problemen kunnen opleveren, als ik ze niet onderken of aanvaard. In plaats van ze door me heen te laten stromen, heb ik mijn gevoelens jarenlang vastgezet. Totdat mijn lichaam helemaal als versteend was. Ik besef iets wonderbaarlijks. Gevoelens en emoties gaan ook weer voorbij. Ik hoef er niet meer bang voor te zijn.
Steeds vaker voel ik de vrijheid om verder te gaan, zonder dat ik word gehinderd door al die negatieve ‘hoofdstemmen’, die me zoveel jaren beheerst hebben. En hiermee kom ik tot de ontdekking dat het het heden eigenlijk verrassend onbelast is.
Nu ik leer vrede te sluiten met mijn gedachten en gevoelens, ontdek ik dat ze bondgenoten en gidsen zijn, die me de weg wijzen. Ze kunnen me naar een plek brengen van diep inzicht van wie ik werkelijk ben en wat ik echt wil.
Ik leer ‘kijken’ naar mijn eigen gevoelens, zonder dat ik er door overspoelt raak. Als ik helder naar me zelf durf te zijn, dan kan ik op een zelfde wijze naar de ander kijken. Helder en zonder oordeel.
Pas dan kan ik me werkelijk in vrijheid verbinden met mezelf, het leven en mijn medemens
Tijdens mijn reis leer ik ook assertief te zijn. Want als ik assertief ben, ben ik trouw aan mezelf. Een belangrijke vaardigheid, omdat dit hét middel is waardoor ik de essentie van wie ik werkelijk ben tot uitdrukking kan brengen zonder daarbij destructief naar anderen te zijn.
Door assertief te zijn, ben ik liefdevol naar mezelf en naar anderen. Als ik assertief ben, ben ik ook trouw aan mijn gevoelens en bevind ik me op de weg van het hart.
Een weg die me voert naar mensen en plaatsen die voedend en vervullend zijn en me weg voert van hen die dat niet zijn. Door ‘nee’ te leren zeggen tegen wat ik niet wil, leer ik mijn persoonlijke grenzen te bepalen en maak ik duidelijk waar iets begint en waar het eindigt:“Mijn behoeften zijn anders, niet meer of minder belangrijk dan de jouwe.”
Ik hoef niet meer bang te zijn mezelf kwijt te raken of door mijn relaties opgeslokt te worden. Wat ik merk, is dat het openlijk en rechtstreeks tot uitdrukking brengen van mijn gedachten, mijn gevoelens van eigenwaarde en zelfvertrouwen versterkt.
En hiermee bevestig ik voor mezelf dat mijn gevoelens en gedachten ertoe doen. Dat ik, wie ik ben, ertoe doet.
Zo wordt stap voor stap en met vallen en opstaan, het uiten van mijn eigen waarheid een manier van leven voor me
Ik hoef geen leeg voedsel meer te gebruiken om de knagende angst af te schermen die ontstaat door tegen mijn gevoelens in te handelen, of het gat van zelfafwijzing in mijn maag te vullen dat ik krijg door ‘ja’ te zeggen, als ik ‘nee’ bedoel.
Het zaadje dat ik geen bergen en bergen voedsel (of ander leegte opvullend gedrag), meer nodig heb om de spanning en ellende te verdoven, groeit als een lotus die zich uit de donkere modder een weg naar de zon baant.
En hiermee geef ik ook mijn lichaam de vrijheid zich te ontwikkelen en het gewicht te zoeken wat bij me past.
Sylvia van den Bosch heeft dit persoonlijk verhaal geschreven met het proces rondom boulimia nervosa als rode draad. Tijdens deze reis, is zelfreflectie essentieel gebleken. Gelukkig is ze hersteld van de eetstoornis en herkent ze ander leegte vullend gedrag. Valkuilen blijven op de loer liggen. Haar reis van hoofd naar hart gaat door.
Lees hier deel 1 en deel 2 terug.
Meer informatie:
- Herstelverhalen
- Opgesloten zijn ontsloot mijn openheid
- Een gelukkig gezin: na rouw en verlies op weg naar winst
Geef een reactie