Fotocredits: Paranja Mauriks
Paranja vertelt over haar ervaring met medicatieonttrekking en hoe ze daarin door meerdere professionals niet serieus werd genomen. Door een bericht te sturen naar Jim van Os via het eSpreekuur krijgt ze weer vertrouwen in zichzelf. Haar klachten zijn nog niet verdwenen, maar ze strijdt door totdat ze begrepen wordt.
THE DAY AFTER
Ik weet dat ik de juiste keuze maakte om te stoppen, ja, ik weet het zeker. Maar mijn god, wat krab ik me vaak achter de oren of het wel de juiste keuze was.
Mijn verhaal begint in juli 2021, na een diagnose dat er een melanoom onder mijn voet zat, met daarbij een zeer vervelende reactie op een antibioticakuur voor een bacterie ergens anders in mijn lijf. Hier hield ik enorme spierspanningshoofdpijn aan over. Na enige tijd en vele bezoeken leek het de huisarts goed om Amitriptyline te gaan gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan. Dit werkte uiteindelijk niet afdoende en belandde ik bij een neuroloog, omdat mijn lichaam ook al een jaar kampte met onbegrepen klachten na gebruik van die antibiotica. De neuroloog opperde om Mirtazapine te gaan gebruiken, en iets in die naam hield me tegen.
De nadelen waren te groot
Had ik maar naar mijn innerlijke stem geluisterd, maar toch won de hoofdpijn het van de stem en zo begon ik eind 2023 toch aan Mirtazapine. Ik sliep als een beer in winterslaap, was ongeïnteresseerd en afgevlakt (volgens mijn partner, die dit pas achteraf toegaf), maar de hoofdpijn verdween pas na lange tijd.
Tot ik last kreeg van mijn eigen zijn. Ik genoot niet meer van mijn kleinkinderen en ik dacht dat, als er iemand voor mijn voeten dood zou neervallen, ik er met gemak overheen zou stappen. Huilen? Nee, dat deed ik ook niet meer. Dus ik besloot dit jaar te stoppen. Volgens de huisarts kon ik van de 15 mg in 4 dagen afbouwen naar 7,5 mg en dan stoppen. Dit was op 25 maart 2025. De eerste vijf dagen leefde ik op. “Tjee, dit was wie ik was,” riep ik nog.
Onttrekkingsverschijnselen
Op 1 april was mijn zoon jarig. Hij nam ons mee uit eten; ik voelde me misselijk en raar. Na nog een week van misselijkheid, maag- en darmklachten ben ik terug naar de huisarts gegaan.
“Dit kon niet van het stoppen zijn,” werd er aangegeven, en ik kreeg maagtabletten, moest twee keer bloedprikken en een echo van de buik. Gelukkig werd geen afwijking gevonden, maar in de tweede stopweek begon ik pijn in mijn rug te krijgen: een doffe pijn en een zware arm. Wederom geen onttrekking volgens de huisarts, en ik moest naar de cardioloog. Geen afwijking in de scan of onderzoek gevonden. Wel kreeg ik een dubbele dosis maagtabletten omdat ik op vakantie ging.
Niet, wel, niet of toch wel?
Mijn vakantie op Tenerife, waar ik hoopte dat alles als sneeuw voor de zon zou verdwijnen, werd een grote teleurstelling. Eenmaal thuis kon ik mijn werk in de zorg niet hervatten vanwege de spierkrampen op mijn rug, de prikkels over mijn rugwervel en de zware arm. Bijna de gehele dag had ik klachten, behalve in bed (maar goed, dat ik eruit moest voor de hond). Het woord “onttrekking” mocht ik niet meer uitspreken van de huisarts, dus droop ik af en vroeg in juni een second opinion bij een neuroloog.
Tussendoor had ik al een paar keer via PsychoseNet contact gezocht met Jim van Os, die mij vertelde dat dit wel degelijk onttrekking kon zijn, maar dat het duiveltje op mijn schouder gesust moest worden. De neuroloog maakte een MRI van de rug; ook hier kwam niets uit.
Nu is het september, en wederom op een korte vakantie. Nog dagelijks op en af een raar gevoel over de rug, een zwakke maag en soms weer misselijk. Zo is het er, en zo is het weer weg. Mijn lijf lijkt wel 77 in plaats van 57. Dus weer een bericht aan Jim van Os vanaf mijn vakantieadres, waar ik in tranen zit omdat ik weer een vlaag van misselijkheid ervaar. Gelukkig, en ondanks dat het zondagavond is, bericht hij terug met wederom geruststellende woorden dat mijn lichaam van slag is, of beter: mijn zenuwstelsel. En ik begin zoetjes te geloven dat ik inderdaad een van de misschien vele onbekende pechvogels ben die heftig reageert op het cold turkey stoppen.
Toeval bestaat niet, onttrekking bestaat echt!
Dus mijn slotconclusie is nu: hoofdpijn heb ik niet meer; daar was deze story ooit mee begonnen. Helaas zijn de gezellige avonden met vrienden en een wijntje voor nu verleden tijd.
- Met de pillen was ik ongeïnteresseerd en afgevlakt, maar ik kon een feestje vieren en drinken zonder neer te vallen. En ik sliep als een beer in winterslaap. Nooit maagpijn of rugklachten gekend tot ik stopte.
- Zonder pillen ben ik soms weer wie ik was: kan ik verdrietig zijn met tranen van verdriet, maar ook genieten van kleine dingen. Ervaar ik maagklachten, pijn op de rug, rugwervel en nog meer gekke klachten.
Dus als ik reëel denk: toeval bestaat niet, onttrekking bestaat echt. Ondertussen ben ik in vijf maanden honderden euro’s armer aan therapeuten, therapie en supplementen. Dus nu wordt het echt tijd met wachten, proberen te berusten en niet mijn gelijk te behalen dat onttrekking echt bestaat. Maar ik wil wel dat het voor medelotgenoten vaststaat dat het zenuwstelsel complex is en niet altijd even goed te begrijpen.
Soms roep ik hard: “Stom lijf, wat wil je van me…!”
En ik vertrouw nu maar op de wijze woorden van Jim: het komt goed. Mijn lijf is niet stuk, maar aan het herstellen, zonder einddatum.
Meer lezen over Ervaringen met medicatieonttrekking?
- Medicatie afbouwen: hoe pak je dat aan?
- Veilig afbouwen of stoppen met je medicatie – 33 tips
- Onttrekkings- en opbouwverschijnselen – de ondergeschoven kindjes
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Verder lezen over goede zorg en GGZ?
Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.
3 reacties op “De weg terug naar ik — mijn ervaring met medicatieonttrekking”
Wat ik gemerkt heb is dat afbouwen van medicatie veel beter gaat als je tegelijkertijd ontgiftigt. Ik heb dit gedaan door streng te vasten en ontgiftegings theesoorten te drinken. Het is bij mij 100% goed gegaan
Hier precies ook ontrekkingsverschijnselen . Helaas al heel lang omdat het gebagatelliseerd wordt. En dus knap ik niet snel genoeg van therapie op bv. Toevallig precies dezelfde middelen als jij. Ik heb op de mirtazapine letterlijk tegen mijn dochter gezegd: wat interesseert mij dat nou dat je zwanger bent. Voor iemand die heel gek is met haar kleinkinderen een hele rare reactie. Slik nu nog 3 mg amitriptyline. Eerst therapie en zenuwstelselregulatie oefeningen steeds beter leren kennen van mijn lijf: wat heeft het nodig . Maar wat een hel. En waarom destijds amitriptyline? Omdat ik een te snel werkende schildklier bleek te hebben die niet werd gediagnosticeerd want ik was altijd al wat angstig volgens de huisarts.
Inmiddels gaat het wel beter maar tering langzaam. En ik moet nog van de ami af. Ik kan daardoor ook weinig andere medicatie gebruiken omdat dit weer reageert op dd darmen bv en dat zorgt voor verkeerde opname van de amitriptyline. Dus ontrekkingsverschijnselen. Steeds hetzelfde plaatje; begint met de darmen dan ernstige angst aanvallen maag reageert en ik krijg zenuwpijn op bepaalde plaatsen en hartkloppingen.
Sterkte! En ik hoop met mijn reactie dat je wat herkenning hebt en je iets minder alleen voelt.
Allereerst bedankt voor je bericht .Wat vervelend dat je in het zelfde schuitje zit , het is er een van een lange adem van klachten die we nooit hebben gehad.Het word idd te vaak terug geworpen op als je ooit eens in je leven niet lekker on je vel hebt gezeten ,en te makkelijk schrijft een huisarts voor .Ervaar je er ook krampen / dof gevoel op je rug bij.
Heel veel sterkte met verder afbouwen. En hopelijk staan we er volgend jaar anders voor .