Wat doe je als je nog maar kort te leven hebt? Hopensjouwer schrijft er de blog De wereld draait wel door over. “Soms lijkt het leven van toevalligheden aan elkaar te hangen”.
Sommige data blijven altijd in je hoofd zitten. Zo denk ik op 18 maart altijd even terug aan de zesde klas van de lagere school in 1975. In die tijd deed het gerucht de ronde dat op 18 maart van dat jaar de wereld zou vergaan. Uiteraard gebeurde er die dag hoegenaamd niets, anders had ik dit nu niet kunnen schrijven. Maar toch haalde ik opgelucht adem toen de dag ten einde was. Want je weet maar nooit…
Dit jaar moest ik op genoemde datum ineens denken aan een intrigerende Canadese film uit 1998 die ik zag rond de millenniumwisseling: ‘Last night’
Binnen 24 uur na de start van de film zal al het leven op aarde eindigen. Mogelijk door een enorme meteoriet, al wordt dat nergens expliciet genoemd. De film volgt – zonder sensatie of special effects – een aantal mensen in hun laatste dag op aarde. Iedereen ziet zich genoodzaakt om te kiezen hoe hij of zij deze laatste uren gaat invullen. Sommigen gaan zich te buiten aan vernielingen en plunderingen, anderen zoeken nog vlug de ultieme kick of leven hun seksuele fantasieën uit, terwijl weer anderen juist in gebed gaan, familie opzoeken of zelfs gewoon naar een concert gaan.
Ik vond het wel een interessante gedachte: wat doe je als je nog maar kort te leven hebt?
Dat doet me denken aan een spirituele oefening in het boeddhisme, waarbij je je voorstelt dat je op je sterfbed ligt en terugkijkt op je leven. Heb je spijt dat je bepaalde dingen niet hebt gedaan? Grijp dan je kans om ze alsnog te gaan doen, zodra je weer als een moderne Lazarus van je doodsbed bent opgestaan.
Hoewel onze aarde gelukkig nog wel even blijft bestaan, vraag ik me wel nog iedere dag af met welke taak ik op diezelfde aarde ben neergezet. Misschien wel simpelweg er zijn voor anderen, bijvoorbeeld als iemand behoefte heeft aan een luisterend oor. Want niemand leeft voor zichzelf. Dat laatste is trouwens een citaat uit Romeinen 14, dat gebruikt werd bij de uitvaart van bisschop Bekkers in 1966 en ook op diens grafsteen staat te lezen. Daarnaast kan ik veel van mezelf kwijt in twee hobby’s: verhalen schrijven over het Toonder-personage heer Bommel en puzzelen (waaronder het samenstellen van een jaarlijkse cryptische kerstprijsvraag). Hoewel de schoorsteen daar niet van kan roken, geeft het veel voldoening en wordt het ook zeer gewaardeerd.
En soms lijkt het leven van toevalligheden aan elkaar te hangen
Tot mijn stomme verbazing herkende ik bij het opnieuw bekijken van de cruciale slotscène van genoemde film ‘Last night’ plots het lied ‘Guántanamera’ in de uitvoering van Pete Seeger. Precies deze uitvoering staat op een door mij zeer gewaardeerde LP van deze Amerikaanse folkzanger uit mijn geboortejaar 1963 met de veelzeggende titel ‘We shall overcome’. Zijn versie is gebaseerd op een gedicht van vrijheidsstrijder José Martí, die omkwam tijdens de Cubaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Enkele passages passen mooi bij de film, zoals ‘antes de morirme quiero echar mis versos del alma’ (voordat ik sterf wil ik deze gedichten vanuit mijn ziel delen) en ‘con los pobres de la tierra quiero yo mi suerte echar’ (met de armen op aarde wil ik mijn noodlot delen).
Eind vorig jaar heb ik die LP van Pete Seeger meermaals gedraaid als hart onder de riem tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Maar ook meer in het algemeen biedt deze LP met zijn positieve boodschap me troost. En dan besef ik: ook al zit het soms even tegen en heb ik bijvoorbeeld geen inspiratie voor een column, de wereld draait voor jou en mij gelukkig gewoon door….
Meer lezen over het leven?
Geef een reactie