Uit de kast: depressie!
Mijn griepjes hield ik nooit voor mij
Ik deelde ze op Facebook
Voor een beetje medelij
Een gebroken arm hield ik ook niet stil
Hulp en warme reacties
Vielen mij ten deel
Maar toen werd ik mentaal wat labiel
Was tot weinig in staat, was heel fragiel
Ik hield mijn mond; dit ging niemand aan.
Ik wilde er zelf eigenlijk óók niet aan.
In mijn antwoorden,
op vragen hoe het was,
Antwoordde ik dan ook subtiel
Dat het leven bij iedereen
wel eens wat tegenviel.
Dat antwoord, dat viel altijd wel goed
‘Kom op en houd vooral moed’
Ik knikte dan en lachte
Terwijl ondertussen ik mezelf
compleet kwijt was door mijn gedachten
Een depressie, was de diagnose
Zo’n echte, zo’n nare
Met alleen maar in bed liggen
denkend aan de dood.
Een ernstige, een zware.
Een opname niet meer af te wenden
Het werd tijd om eerlijk te zijn
Ik vertelde de mensen om mij heen
dat het niet zo ging, zoals ik eerder zei
Maar hoe het wel zat: ik was ziek
En dat het psychisch was en niet fysiek.
Verschillende reacties. Vervelend en fijn.
Maar vanaf toen
kon ik eindelijk wél open zijn.
Depressief
Ik was zó stabiel
dat als iemand viel
ik met hart en ziel
doch wel subtiel
diegene, dik of juist schriel,
hielp
Maar toen werd ik zelf fragiel
Emotioneel wel heel labiel
Mijn gedrag ronduit debiel
En na een kijkje in mijn ziel
Bleek ik zwaar depressief
En die depressie was al niet licht,
maar verziekt nu ook nog even mijn
gedicht.
Dip/ Depressie
Een dip is geen depressie
Een depressie is geen dip
Want kijk: bij een depressie
Is alles naar
En zwart
En zwaar
En dat is meer dan even sip.
Geef een reactie