Depressie, de dwangmatige denkziekte

6 reacties op “Depressie, de dwangmatige denkziekte”

1. Dewitte karina

   14 juli 2023

   Hallo ,heel blij reeds een stuk gelezen te hebben, en blij Dat ik niet de enige Ben die zo denk al een heel tijdje.Was 22j toen ik depressief??werd en Ben nu 68j en slik nog altijd die troep. HOEWEL IK AL TIJDJE WIL STOPPEN ,EN VANDAAG IS DE DOORSLAG GEDAAN, WANT IK WEET DAT IK ECHT MIJ INBEELDE EN DOKTERS GELOOFDE,MAAR WEET DAT IK HET ZAL AANKUNNEN JAMMER GENOEG ZOVEEL JAREN VERSPEELD GROETJES UIT BELGIE

   Beantwoorden
   1. Francois de Waal

      5 augustus 2023

      Beste Karina, dank voor je reactie. Ik denk elke dag aan al die mensen die niet wakker worden en die op een bepaald moment sterven met hun depressie, er helemaal nooit uitkomen. Jij bent nu gelukkig wel wakker. Schrik niet van de mogelijke terugvallen, en schrik niet dat het leven moeilijk blijft, maar wees blij, net als ik, als het leven een zesje is. Dat is al heel veel beter dan die nullen die wij helaas zo goed kennen.

      Beantwoorden
2. François de Waal

   30 oktober 2022

   Beste Loes en Maartje, hartelijk dank voor de reacties. Maartje, ik zou het zelf niet beter hebben kunnen zeggen. Daarom heet het boek ook ‘Depressie, de dwangmatige denkziekte’. En dat denken doe je zelf, weliswaar dwangmatig, dus onbewust en automatisch, maar toch. We zijn wakker en op de goede weg, en dat is het beste wat er is. Willen en wachten en verlangen en eisen dat je volmaakt gelukkig gaat worden is de perfecte manier om ongelukkig te worden/zijn/blijven. Succes met Bethany Webster!

   Beantwoorden
3. Maartje

   30 oktober 2022

   Mooi beschreven! Zo denkt idd een ‘depressief’ mens. Gevangen in een dwangmatige herhaling van gedachten, waarin hijzelf centraal staat als slachtoffer. Of de andere als ‘dader’. De gevangenis van een mishandeld kind. Het betoog lijkt op dat wat Eckhart Tolle beschrijft, waar je je eigen lijden creeert, zonder dat je dit kan (h)erkennen. Je creeert als het ware zelf op basis van enkele gedachten, die in een cirkel ronddraaien in je hoofd, een echte ‘entiteit’ – een construct. Je vervormt zo ook de ‘dader’ tot een soort monster, en voelt je schuldig daarover.
   Het ‘echte’ denken, is verbonden, met de werkelijkheid om ons heen, als een tegenover, waar je liefdevol naar kan kijken. Deze gedachten nemen jouw ik niet over. Je kunt zelfs liefdevol, naar iemand kijken die ‘fouten’ heeft gemaakt.
   Wat mij tevens geholpen heeft (op dit moment een hype in de alternatieve scene) is het boek van Bethany Webster: the Motherwound. Ze geeft ook (loeidure!) webinars van 8 maanden, maar raad wel een begeleidend therapeut. Die bestaat in mijn geval niet: dat is mijn ‘GGZ wond’, die ik de komende tijd ga bemoederen. 🙂 Nog meer ‘daders’ verzamelen heeft namelijk geen enkele zin.

   Beantwoorden
4. Loes

   29 oktober 2022

   Jij weet helemaal niet wat ik denk.

   Beantwoorden
   1. Maartje

      30 oktober 2022

      Beste Loes,

      Ik denk niet dat deze meneer in jouw hoofd kan kijken, hoor. Het gaat niet om de eigenlijke inhoud van jouw denken. Het gaat erom ‘hoe’ een depressief persoon denkt, en zo zijn eigen lijden creeert. Op een gekke manier, is het vasthouden aan ‘lijden’ en negativiteit een soort verslaving. Dat kan best schrikken zijn, als je dat voor het eerst zelf beseft. Francois de Waal, wil met zijn boek slechts tips geven voor anderen, hij heeft geen intentie ‘het’ recept te geven voor jouw genezing. Dat moet je zelf doen, en ook: je eigen weg daarin vinden.

      Beantwoorden