Eenzaamheid en pijn. De afgelopen jaren heb ik al mijn close vrienden verloren. Mijn moeder is gestorven, met wie ik close was. En mijn buurman is gestorven, bij wie ik mij thuis voelde en er regelmatig over de vloer kwam.
Hij nam mij zoals ik was. Ik heb nog een paar mensen over in mijn leven, maar dat dekt de lading niet van het gemis. Met familie is er nauwelijks contact (soms zie ik mijn zus) en anderen zijn er niet. De GGZ heeft mij al die jaren bijgestaan.
Ik breng mijn weken grotendeels alleen door en hoewel ik rondneus in lokale kranten om ergens aansluiting te vinden bij een club of activiteit of om gewoon eens iets leuks te doen, vind ik niet veel dat mij trekt. Ook mijn interesses zijn veranderd, want ik ben veranderd na zoveel jaar psychosen en herstellen. Wat mede een van de redenen was dat ik mijn close vrienden verloor. Zij vonden de oude José niet terug. Ik zelf ook niet. Veel energie heb ik ook niet meer en lichamelijk kan ik de dingen niet meer die me voorheen hielpen mij af te leiden, zoals stukken fietsen en de natuur in.
Na rouw en verdriet had ik een dun laagje in balans opgebouwd
en ging het redelijk. In de winter was ik nog actief suïcidaal. Omdat het redelijk gaat, trekt mijn hulpverlener zich meer terug, aan hem was ik erg gehecht geraakt. Hij was mijn vangnet geworden voor sociale interactie, samen met nog wat contacten. Heel belangrijk voor mij. Nu hij zich terugtrekt heb ik weer meer last van gevoelens van eenzaamheid en pijn en vind het alleen zijn meer onverdraaglijk. Dat vond hij juist goed, omdat het een trigger kan zijn meer de buitenwereld op te zoeken, contacten aan te gaan, verandering te brengen. Wie weet dwingt het mij, was de gedachte
Ik snap dat best, maar raakte in paniek. Na al die verliezen was ik mij meer gaan terugtrekken en voelde niet veel meer voor het opnieuw aangaan van contacten. Ook al was er een enorm verlangen naar closeheid, naar intimiteit. Naar vriendschap en samen delen. Ik liet de wereld maar zo en had mij in mijn triestheid enigszins teruggetrokken achter de geraniums. Het leven ging voorbij, maar ik maakte er geen deel meer van uit. Mijn eenzaamheid nam toe, mijn depressie werd heviger.
Ik worstel met hoe ik mijn leven nog vorm wil en kan geven
Ik zie de zin van veel dingen niet meer in en ben zo veranderd. Ik weet niet of ik verder wil, maar heb suïcidale ideeën tijdelijk even geparkeerd. Heb mezelf 2 jaar gegeven om weer vreugde en zin in mijn leven te vinden. Iedere dag ga ik door, en iedere dag heb ik het daar moeilijk mee.
Eenzaamheid is zo een groots iets, want ik zou het ook niet zomaar opgeven. Ik vind het vaak fijn alleen te zijn. Ook als ik triest ben. Het is een gevoel van gescheidenheid van de wereld en van jezelf. Zaken die je ooit ervaarde als vredig en vreugdevol, als tevreden en heel. Dat lukt je dan even niet. Je voelt een groot gat en afscheiding van al wat liefdevol is. Je bent ervan gescheiden lijkt het. Zelfs als je onder mensen bent. Je kunt intimiteit met de ander even niet ervaren, even niet aansluiten, je doet maar wat, bent aanwezig, maar eigenlijk afwezig in jezelf.
Je hebt gemis. Je vergeet dat diegenen die je mist ook de illusies in stand hielden, soms jarenlang. Dat datgene wat je hen toebedeeld had, niet echt was en niet overleefde, toen jij het moeilijk kreeg. Dat ze jou verlieten en lieten zwemmen in je ellende en niet de hand reikten om jou bij te staan. Dat jij dat zelf ook niet naar hen kon, omdat je in psychose land was en er niet voor ze kon zijn.
Soms is er woede, boosheid, om zoveel gescheidenheid, zoveel verlating. Maar degene die mij werkelijk verliet was ik zelf, ik kon er niet voor mij zijn. Het betrof niet de ander die niet begreep wat een psychose was.
Ik ben nu ergens aangekomen dat ik moet gaan beslissen
Hoe leef ik verder? Hoe wil ik verder? Hoe ervaar ik vergeving en omhulling in mij van al dat gemis en verdriet? Wil ik wel als overleefster uit de strijd komen, want ik ben zo moe van het vechten. Wil ik nog wel energie opbrengen, want daar lijkt niet veel meer van te zijn. Ik moet er zuinig mee omgaan. Kan ik nog enthousiast worden? Kan ik liefdevol kijken en ervaren na alle pijn? Mijn hart is er groot genoeg voor, maar is het ook groot genoeg mijzelf een liefdevol leven te gunnen? Een nieuw begin?
Ik ben bezig dit uit te vinden. Hoe strijdbaar ik nog zijn kan gaan we ervaren.
Meer lezen over eenzaamheid en pijn?
Geef een reactie