Hoe een fantasie overloopt in de realiteit en andersom. Daarover schrijft Jinx in deze blog, waarin de ervaring van een psychose laat zien hoe ontwrichtend én helend deze kan uitwerken op iemands leven.
Mijn naam is Jinx. Ik heb voor het eerst in mijn leven een psychose gehad. In deze situatie voelde ik mij machteloos. Ik heb in één bezeten avond veel dingen kapotgemaakt, het belangrijkste daarvan is dat ik het vertrouwen van mijn verloofde heel erg heb beschadigd. Met woorden.
Even terug naar de oorsprong. Voordat ik mijn huidige fantastische verloofde leerde kennen, was ik net enkele maanden uit een andere relatie. Die relatie heeft zes jaar geduurd.
Daarbij hoorde een familie, familie die ik zelf nooit gehad heb. Ik hoorde erbij
Mijn beste vriend was haar broer, we woonden met zijn allen samen in een afgelegen plaats in het buitenland. Die zes jaar ben ik mijzelf verloren. Ik heb heel erg de neiging om voor iemand te zorgen.
Als iemand zich zwak opstelt, voel ik mij verplicht om alle zorgen van die persoon uit handen te nemen. Dus ik deed dat. Werkte voor alles, en als dat niet kon voelde ik mij schuldig. Ik ben een gedreven muzikant. En nu ik terugluister naar alle nummers die ik heb gemaakt (honderden nummers), begrijp ik wat mijn onderbewustzijn al lang begreep toen.
Ik sprak de waarheid maar zag het niet
Ze ging vreemd. Maar ik zag het niet. Ze bedacht aandoening na aandoening om maar niets te hoeven doen, niet te hoeven werken. En ik vond het zielig voor haar.
Maar ze speelde zo gemakkelijk in op mijn zwakte om te willen zorgen. “Ja, maar jij houdt niet van jezelf”, of “Jij hebt geen familie, je weet niet wat zorgen is.”
Op het einde begon ik te twijfelen. Had ik het wel fout? Die twijfels begonnen zelfs voor haar zichtbaar te worden. Uiteindelijk heb ik alles geprobeerd om terug in Nederland een nieuw huis voor ons te maken.
Ik werkte honderd uur per week en gaf alles uit aan een mooi appartement en een inrichting. Om haar gelukkig te maken
Zodat ze met haar nieuwe aandoening een fijne plaats had om te wonen. Een veilige plaats. En ik zou alles wel regelen. Maar toen het af was, de borg was betaald, de inrichting had ik gekocht en naar boven gedragen, kon ik oprotten. En woonde ze daar met een andere jongen. Iemand met wie ze mij steeds bedrogen heeft.
Maar ik was blind. Compleet in de ban. Ik had mijzelf compleet verdrongen. En niet alleen mijzelf, ook de pijn. Ik duwde het naar beneden. Alle pijn ging naar mijn onderrug. Zo ver dat het weg leek. Na een paar maanden ontmoette ik de dame die nu mijn verloofde is.
Ik dacht dat ik weer blij kon zijn. Dat het verleden weg was
Maar niets was minder waar. En toen veranderde ik langzaam in ‘Jinx’.
Na een paar maanden sloeg alle opgeslagen spanning op mijn rug. Mijn bekken kantelde en ik kon me zo’n twee weken amper bewegen van de pijn. En bij het loskomen van de spieren kwamen onverwerkte emoties mee.
Zeker als ik iets had gedronken ging ik steeds sneller richting een psychotische staat. Ik kon het vaak onderdrukken, maar ik had de Jinx al bij me.
Een buitenaardse energie die me steeds meer over begon te nemen. Uiteindelijk was ik helemaal weg.
Ik projecteerde situaties uit mijn verleden op de realiteit, fantasie werd het
Ik zag mijn verloofde dingen doen die ze niet deed. En verweet haar dat. En ergens op de achtergrond riep ik om hulp. Ik was totaal niet mijzelf. Mijn ogen waren zwart en ik werd gedreven door een ziekelijke drang tot zelfsabotage.
In mijn fantasie gooide ik (figuurlijk gezegd) overal kerosine over en liet het branden. Uiteindelijk ben ik naar huis gegaan en was ik totaal gecrashed.
Ik herinner me vrij weinig van de hele avond. Ik weet nog flarden van momenten waarin ik huilend en schreeuwend op de grond lag in de keuken.
Flitsen van herinneringen zijn het, waarin ik een tas aan het inpakken was. Toen was ik buiten, met mijn hond, een fiets, een tas kleren en een zak hondenbrokken. Onderweg naar een schuilplaats. Een lege container op mijn werk.
Ik lag daar een uur op de grond. Zonder gevoel. Zonder geest. Zonder logica
Een uur later heb ik de hond teruggebracht naar huis. Toen ik terugkwam op mijn werk waren mijn collega’s daar al. Ik moest natuurlijk verklaren wat mijn spullen daar deden.
Ik vertelde maar een lul-verhaal over ruzie thuis. Maar ik was nog steeds psychotisch. Had niet geslapen. En toen belde ik mijn meisje.
En maakte ik alles nog erger. Het was een afweersysteem, zodat ik maar niet met mijn problemen hoefde te dealen. Ik heb haar gruwelijk uitgescholden en daarna stortte ik weer in.
Uit het zicht, op mijn werk. En daarna kwam de realiteit weer bij me terug. Pijnlijk langzaam wist ik dat ik therapie nodig had. Maar dat ik alles al verpest had. En dat ik het misschien alleen niet zou kunnen. Maar ik moet het doen.
Deze oude pijn is gevaarlijk. Ik moet er zonder fantasie mee leren omgaan. Ik kom uit een ontwricht gezin, leefde op mijn zestiende op straat of logeerde bij vrienden.
Verlatingsangst, angst voor verwaarlozing en issues met vertrouwen door mijn vorige relatie. Deze dingen zijn ECHT.
En ECHTE dingen hebben ECHTE gevolgen
En moet ECHT worden behandeld. En soms kun je dit niet alleen. Want je gaat er niet alleen aan onderdoor. Je fikt de wereld om je heen af. En dat mag niet.
Alles staat nu in het teken van genezen. En accepteren dat ik een probleem heb? Dat is stap één. Ik hoef me niet te schamen. Ik ben niet van steen. Ik wil een gezonde geest.
Sterkte voor iedereen. De Jinx is weg.
Jinx
Meer lezen?
Geef een reactie