Fotocredits: Maria Louise
Maria Louise maakte, na een periode van grote stress in haar gezin, een korte psychose door. Wat vanzelfsprekend leek, viel plots weg en haar realiteit kantelde. Tijdens haar herstel begon ze met het schrijven van een dagboek. Daarin deelt ze nu openhartig hoe het is om te leven met de nasleep van een psychose: over het verloop van haar herstel en de kleine momenten die weer licht brengen.
In de winter van 2024 maakte ik een korte psychose door. Het gebeurde na een zeer stressvolle periode waarin mijn dochter uitviel op school met angstklachten en alles wat eerder vanzelfsprekend was, ineens weg leek te vallen. Met steun van mijn gezin, netwerk, zorgverleners en een beetje medicatie ben ik thuis uit deze veranderde staat van bewustzijn gekomen.
Herstelverhalen van lotgenoten
Het boek Psychose Begrijpen in 33 vragen van Jim van Os en Stijn Vanheule hielp me begrijpen wat er met me was gebeurd. Daarna had ik veel behoefte aan herstelverhalen van lotgenoten, zodat ik me daaraan kon vastklampen op momenten dat ik dacht dat het niet meer goed zou komen met mij. Ik vond er een aantal online en sprak af met iemand uit mijn netwerk die twee psychoses heeft doorgemaakt. Door positieve verhalen op te zoeken, kreeg ik weer een beetje vertrouwen dat het goed kon komen met mij en mijn overprikkelde brein.
Inmiddels ben ik een half jaar verder en merk ik dat ik langzaam maar zeker terug aan het komen ben. Ik ploeter gestaag door en herstel, inmiddels alweer vier maanden zonder medicatie, met vallen en opstaan en zeker niet lineair.
De start van mijn online dagboek
Werken doe ik (nog) niet, maar ik draai de meeste dagen volwaardig mee in het gezinsleven. Ook fysiek kan ik steeds meer hebben, waardoor het nu bijvoorbeeld lukt om kleine stukjes te hardlopen, wat heel therapeutisch werkt (lang leve de gelukshormonen!). Omdat ik merk dat ik niet zo gemotiveerd meer ben om veel in mijn dagboek te schrijven, heb ik besloten om mijn schrijfdrang in te zetten voor dagboekstukjes op deze website, in de hoop dat ik hiermee niet alleen mezelf, maar ook anderen help, een soort online herstel dagboek.
Dag 187: Eekhoorns
Ik stop even met hardlopen om op adem te komen en hoor geritsel in de bosjes. Ik blijf staan. Is het een merel of een ander vogeltje? Maar dan zie ik ineens een rood-oranje pluimstaart voorbijschieten op een grote eik. Nageltjes krassen en proberen zich af te zetten op de harde, rafelige bast. En dan zie ik nog iets bewegen. En nóg iets. Het blijken maar liefst drie eekhoorntjes te zijn die elkaar met opgewonden piepjes achterna zitten. Ik denk dat ze lol maken, maar misschien is het wel een serieuze strijd om een felbegeerde partner of boom. Hoe dan ook, ik geniet van deze eekhoorncadeautjes en dat dit zo voelt, doet me goed.
Dag 189: Yoga, zwemmen, een gezinsuitje
Het is een warme, benauwde zondag. De dag na de langste van het jaar; het is nu officieel zomer. Ik ben vroeg wakker en ga niet naar mijn wekelijkse yogales, omdat ik gisterochtend meegedaan heb met Internationale Yogadag. De spierpijn in mijn lijf herinnert me aan de 108 (!) zonnegroeten die ik grotendeels meegedaan heb in een groep van zo’n 35 mensen. Ik twijfel of ik mezelf misschien heb overbelast gisteren, ook omdat ik in de middag mijn dochter in de bloedhitte heb aangemoedigd en gesteund tijdens een voetbaltoernooi waar we allebei geen zin in hadden.
Ik voel me zweterig worden en krijg zin om naar een meertje in de buurt te rijden om even te zwemmen. Maar doe ik daar wel goed aan? En zo ja, doe ik dat dan alleen, of maken we er een gezinsding van, wat leuk is maar mij ook meer energie kost? Ik pols het bij mijn man, die net beneden is en een kozijn wil gaan schilderen. Hij vindt het een leuk idee en wil mee zodra hij klaar is met het kozijn (in een halfuurtje gebeurd, zegt hij, maar ik vertrouw het niet helemaal).
Beren op de weg
Mijn dochter en zoontje blijken er ook zin in te hebben. Die grote opblaasflamingo moet dan wel mee, mam, en ja, de nieuwe SUP ook. Ik begin weer te twijfelen. Shit, dat is veel sjouwen en pompen en gedoe, terwijl ik snel weg wil kunnen en ook niet te lang daar blijven. En dan word ik overvallen door nog meer beren-op-de-weg-gedachten, zoals ‘straks vinden we geen parkeerplek dicht bij het strandje en moeten we een eind lopen met al die zooi’. Zucht…
Ik laat iedereen weten dat ik zo snel mogelijk wil vertrekken (rustig aandoen is ineens niet meer belangrijk in mijn hoofd), dat iedereen moet meewerken, en drie kwartier later zitten we zowaar in de auto. Ik ben er nog niet gerust op dat dit nou zo’n goed idee was, maar probeer het los te laten. We zijn met z’n vieren vroeg op pad en die momenten zijn best schaars de laatste tijd. Uiteindelijk liggen we nog voor 10 uur in het water, komen we vrienden tegen en geniet iedereen op zijn eigen manier van dit uitje. Ikzelf ga heel even suppen en sta de plank dan af als ‘boot’ voor de kinderen. Ik zie ze lachend het riet in drijven en word blij van hun plezier. Ik duik koppie onder en voel dat ik oké ben.
Dag 191: Een vol weekend kater
Ik word wakker en voel me alsof ik een kater heb, terwijl ik geen druppel heb gedronken. Na een vol weekend is dit blijkbaar het moment voor een stap terug. Of krijg ik de rekening gepresenteerd voor het feit dat ik gisteravond tot 22.15 tv heb durven kijken? Zou dat mijn slaapkwaliteit dusdanig hebben beïnvloed dat ik er nu last van heb? Ik leg het naast me neer en ga ontbijten. Eerst hydrateren met een glas water en bruistablet en dan een kop koffie. Zodra ik met mijn dochter in de auto stap, voel ik me, los van de watten in mijn hoofd, weer redelijk oké.
Paniek op de parkeerplaats
Maar dan… mijn dochter raakt in paniek zodra we bij school zijn aangekomen. Ze wil niet naar binnen en rent terug naar de auto. Ik weet wat ik moet doen. Kalm blijven, haar aanhoren, troosten, even haar rug kriebelen, onderzoeken wat ze nodig heeft om het toch te durven. Na een halfuur op de parkeerplaats heeft ze genoeg moed verzameld om alsnog naar binnen te gaan.
Daarna realiseer ik me hoe haar paniek me heeft geraakt en hoeveel energie dat me heeft gekost. De lichte piep in mijn hoofd komt even op. Het voelt een beetje als kortsluiting en het is een erfenis van de psychose die me vertelt dat ik even rust moet nemen. Ook voelt mijn hoofd ineens heel vol. Met een behoorlijke dosis twijfel en schuldgevoel zeg ik de koffieafspraak waar ik naar had uitgekeken af, en rijd naar huis. Vandaag is het duidelijk tijd voor een pas op de plaats.
Over mij
Ik ben Maria Louise, 41 jaar, en ik heb eind vorig jaar een korte psychose doorgemaakt. Ik woon samen met mijn man, twee kinderen (13 en 9), een kat en een berg wandelende takken. Ik werk hard aan mijn herstel en schrijven helpt mij daarbij.
Meer lezen over Herstel en psychose?
- Herstelvideo over psychose – Elias over medicatie en herstel
- Klinisch, maatschappelijk en persoonlijk herstel na psychose
- Van psychose herstellen is bikkelen – uit het ei van psychose
- Herstelgericht dagboek: E-health applicatie – Minddistrict
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Verder lezen over goede zorg en GGZ?
Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.
Geef een reactie