Het kabbelende beekje
De serene rust.
Het gevoel van achterover vallen.
Opgenomen worden door het zachte kabbelende water.
Dit was niet onprettig.
Het was ook niet eng.
Het was een soort zeldzaam veilig gevoel.
Daarna kwam de ellende, de chaos, de verwarring en de verdraaiing.
In het verkeren van een staat van ‘herstel,’ denk ik er regelmatig aan terug.
Ik vind het ‘raar’ van mezelf dat ik naar het beekje soort van kan verlangen.
Gevoel is maar gevoel
Betrap mezelf op een gedachte als:
“Een psychose ondergaan is makkelijker dan het herstel aangaan.”
Als er iets is wat ik leerde was het: “Laat het gevecht tegen de ziekte los.”
In het beekje, rustend op grote gladde stenen, het water zo hoog, dat het mijn oren net vult.
Misschien lijkt er een zekere diepte nodig om het vallen op te vangen.
Misschien zou drijven in of op het water een grotere overgave betekenen.
De aankondiging, de rust, het was het moment VOOR het ‘vechten.’
Hoe logisch om te rusten op de stenen, kijkend naar de wolken, de warmte van de zonnestralen te voelen, met het geluid van het kabbelende beekje.
Is dit wat zelfmedicatie doet (ook in de meest destructieve vormen)?
Het geeft even het gevoel van rust?
Het geeft het gevoel van VOOR de ellende, de chaos, de verwarring en de verdraaiing?
Het tot rust komen, het mezelf tijd gunnen om echt even stil te staan.
Na jaren zo beperkt te zijn geweest door onrustige passiviteit en immense prikkelgevoeligheid.
Het lukt om de rustmomenten te nemen, al is het een dingetje.
Ergens in de eerste maanden waarin het wat beter met me ging, wilde ik de stoel waarin ik altijd zat wel bij het grof vuil zetten. Na op een paar wisselende plekken te hebben gezeten, werd de pijn minder. Hij staat er nog; de stoel en plek hebben nog mijn voorkeur.
Ik houd erg van de structuur van de dag, hoef ik niet na te denken over m’n kopje thee.
Tegelijk overstijgt het belang van ‘het aanvoelen van wat ik nodig heb,’ de structuur.
Mijn gedachten komen steeds sneller tot rust
Keer op keer dingen aangaan, maakt ze makkelijker.
Moeheid is normaal. Schijnt iedereen weleens te voelen.
Ik val niet achterover in dat beekje, zo 1, 2, 3.
Ook niet als ik er eens verlangend aan terugdenk.
Gedachten zijn maar gedachten.
Herstel is niet ‘makkelijk.’
Geef een reactie