In dit aangrijpende levensverhaal vertelt Manoshiba, na een herstelperiode van 18 jaar, ons hoe ze haar weg hervond na het verlies van haar geliefde. Ze leert in deze periode wie ze is en ze verwerkt haar trauma’s. Nu wil ze ons haar verhaal vertellen.
Het is 15 augustus 1992. Ik loop een beetje onrustig door huis. Om 22 uur ga ik een avondje dansen en natuurlijk mensen ontmoeten. Ik kwam terug van het toilet en daar zag ik jou. Ik gaf je een knipoog. Je keek een beetje verdwaasd om je heen alsof je zeggen wou ‘IK?’ En ik liep op je af. Nooit kunnen weten dat liefde op eerste gezicht bestaat. Je keek me met die donkere glimmers aan en ik was verkocht.
Het was liefde op eerste gezicht tussen ons. We waren één!
Maar wat ik niet zag waren je verslavingen. Zelf kon ik immers ook flink drinken. Het was uitgelopen op een botsing tussen mijn familie en mij over jou. Ik mocht niet meer met je omgaan. Wat er toen door me heen ging was; “Jullie hebben elkaar om een toekomst mee op te bouwen. Mijn toekomst ligt bij haar“. Dus ik koos voor haar. Dat dat een zware weg was besefte ik me niet. Ik was immers verliefd. En liefde maakt blind toch?
We gingen samen wonen in Amsterdam. Wat een tijd was dat! We gingen uit en leerde meer mensen kennen. Ons huisje was gezellig. We woonde boven een bakkerij. Na het stappen kregen we soms de luxe broodjes mee van de dag daarvoor. Toen gebeurde het. Je Duitse herder Sjaantje was op. Haar tijd was gekomen. Vanaf daar ging alles bergafwaarts. Je ging meer je eigen gang en gebruikte van alles om maar een roes te hebben.
In April 1995 zette ik je voor de keuze ‘stoppen met middelen’ of ‘zonder mij verder’. Je koos de middelen
Lang heb ik nagedacht over hoe het anders had gekund. Maar ik herinnerde me ook onze gesprekken over leven en dood. Jouw motto was ‘live fast, die young!’ Maar mijn motto is anders dan dat. Ik moest voor mezelf kiezen anders had ik het ook niet overleefd. Het lukte me de relatie uit te maken. In leven niet meer samen, maar verder was ik nog steeds helemaal verbonden met jou. Ik heb daardoor mensen pijn moeten doen toen je lag te vechten voor je leven in februari 1997. Je hebt het niet gered.
De nacht dat je overleed voelde ik een wervelwindje om me heen alsof iemand me strak vast pakte
De telefoon ging. Je was er niet meer. Ontroostbaar was ik. Ik begon alles af te lopen waar wij geweest waren in Amsterdam. Overdag maar ook ‘s nachts. Ik had onze hond Gizmo bij me. Die beschermde me. Het was alsof mijn lichaam er was, maar mijn geest niet meer. Het hoefde allemaal niet zo meer. Stuurloos heb ik rond gelopen. Raakte met de dag verwarder. Ik vervreemde van de maatschappij. En wist niet wat me overkwam. En het gekke is tijdens die bijna vier jaar heb ik niet één keer aan zelfmoord gedacht.
Wat er gebeurde kan ik pas nu, na 18 jaar, vertellen
Mijn ziel had ervoor gekozen om mijn liefde naar ‘huis’ te begeleiden. Zelf was ik het me niet bewust. Ik kon de link pas leggen toen ik volledig begreep wat er gebeurd was: “Thuis’ is de sterrengroep Orion. Tijdens mijn eerste opname had ik in een voor hun onbekende taal gesproken. Mijn vermoeden is dat ik toen waarschijnlijk aan het channelen was met Orion. Zover had mijn ziel contact gelegd met het ‘thuisfront’.
Pas tijdens de 2e opname begon ik af en toe weer bewust te worden in het heden. Dat moet het moment geweest zijn dat mijn ziel weer in mijn lichaam kwam. Het was een lang reis geweest en na mijn opname kon ik alleen nog maar slapen. Er kwam niet zoveel uit me. Ik besefte me toen niet dat mijn leven gereset was.
Emotioneel en rationeel stond ik weer helemaal aan het begin. Vanaf daar moest ik helemaal opnieuw leren wie ik ben
Nu jaren later begrijp ik eindelijk waarom ik zo verward was. Doordat mijn ziel zo druk was liep mijn lichaam stuurloos rond en mijn kroonchakra was volledig open. Zo kon iedere entiteit die wou mijn lichaam in. Ik heb tijdens die vier jaar grote angst gehad daarvoor. Maar achteraf hielp die angst niet. Het maakte me paranoia. De hele ‘reis’ die ik gemaakt had was toen nog niet in beeld. Al kreeg ik wel steeds door dat het speciaal was. Het begin van de ‘verwarde’ periode begon ook in een euforie.
Er werd gezegd dat ik een uitverkorene was. En wie dat zei? Geen idee maar het voelde wel goed.
Van een onzekere meid van 30 jaar met een heel laag zelfbeeld voelde ik me groeien
Ik straalde gewoon. Soms zijn er momenten dat ik mezelf mis zoals ik toen was. Nadat alles weer normaal was was mijn lage zelfbeeld ook weer terug. Erger nog, men had mij voor gek verklaard. Vanaf daar ga ik door het leven met de stempel schizofrenie. Ik herinnerde me dat de psychiater het me vertelde. Het riep bij mij een ontzettende weerstand op, maar ik durfde er niks meer van te zeggen. Liet alles gewoon over me heen komen.
Na mijn tweede opname ging ik als atheïst door het leven. Mijn ‘geloof’ in buitenaards leven en alle aspecten die daarbij hoorde waren bruut vernietigt toen ik opgepakt werd door de politie en platgespoten was. Vanaf daar concentreerde ik me weer op mijn aardse leven.
Ik werkte mezelf omhoog van de sociale werkplaats tot een vaste baan bij Politie Amsterdam
Daar heb ik elf jaar voor kunnen werken terwijl ik aan mijn herstel werkte. Tot mijn vader en goede vriendin Janny ongeneselijk ziek werden. Ik was bang voor weer een ‘psychose‘. Dat zorgde ervoor dat ik in 2013 door mijn teamchef naar huis werd gestuurd voor onbepaalde tijd.
Pap en Janny zijn niet lang achter elkaar gegaan. Maar met mijn ‘opening’ naar gene zijde is het een troost nog steeds af en toe contact te hebben. Ik was 12 jaar verder in herstel en had meer en meer antwoorden gevonden op Hyves en Facebook. Allerlei spirituele groepen waar ik mijn verhaal kon doen en waar ik antwoorden kreeg waar ik wat mee kon. De GGZ was alleen maar als vinger aan de pols om niet meer af te dwalen. Maar ik was het niet eens met hun diagnose. In het jaar dat Janny ging ben ik opnieuw getest op persoonlijkheidstoornissen. Daar kwamen Emotie Regulatie Stoornis en Post Traumatisch Stress Syndroom uit.
De ERS en PTSS daar kan ik me wel in vinden. Ik leer elke dag beter omgaan daarmee. Voor de ERS had ik een training gevolgd om mezelf beter te leren doorgronden en begrijpen wat er mis ging in mij. Dat heeft enorm geholpen. Voor de PTSS zou ik EMDR krijgen.
Ik heb één EMDR sessie gehad. Daarna heb ik mijn trauma’s zelf verwerkt
In 2015 kon ik eindelijk na jaren heimwee weer terug naar mijn geboorteplaats Nijmegen. Ik kwam bij een grote GGZ instelling. Ik kreeg een irritante vent als SPV-er die steeds mijn ERS probeerde te triggeren. Tot het moment kwam dat ik er voor koos over te stappen naar de praktijkondersteuner huisarts GGZ.
Ik ging ook afscheid nemen van mijn psychiater. Tot mijn grote verbazing zei ze toen ik binnenliep; “Ik zie niet iemand met schizofrenie”. Dus ik opgelucht en dacht: hèhè, eindelijk een professional die het ziet. Maar gelijk er achteraan dat ik wel psychosegevoelig ben. Dat is voor mij om het even.
En dat ik hier ben om het verhaal te vertellen is me ook duidelijk nu
Vandaar dit verhaal. Ik hoop hiermee andere ‘ontwakende’ mensen een leidraad te kunnen geven die verlichting geeft op jullie moeilijke en zware fases waar we doorheen moeten.
Manoshiba Little Star
Meer informatie:
Geef een reactie