‘Later als ik groot ben’ is de toverzin van S geweest in zware tijden. Het concept heeft haar altijd moed gegeven om door te gaan. Het was dankzij deze motivatie dat zij kon bereiken wat zij wilde in het leven. “Ik zag dit ‘later’ als een lichtje dat mij naar de uitgang leidde door een donkere tunnel.”
Ik was er van overtuigd dat wanneer ik in het ‘later’ zou zijn dat ik trots naar mezelf terug zou kijken. En daar streefde ik dan ook naar:
“Mijn toekomstige zelf kijkt nu naar mij en ik bepaal hoe zij kijkt”
Helaas heeft dit er ook voor gezorgd dat ik niet in het heden heb geleefd, want “morgen is de toekomst en zal alles beter zijn”.
Later als ik groot ben ga ik een psycholoog worden
Dat zei mijn 7-8-jarige ikje. Samen met mijn moeder en zus keek ik naar tv, het was op een zender waar een psycholoog aan het spreken was. Op dat moment begreep ik niet zo goed wat zij vertelde, dus legde mijn moeder mij uit wat een psycholoog doet; ‘’je kan iemand helpen die zich niet goed voelt in zijn hoofd’’. Dat vond ik heel mooi en hierdoor wilde ik een psycholoog worden. Dit veranderde steeds naarmate ik ouder werd. Ik wilde van alles worden, van een docent tot een laborant. Uiteindelijk heb ik voor de opleiding Verpleegkunde gekozen en ik heb er ook geen spijt van. Mijn carrière zal hier niet stoppen. Misschien maak ik de droom van mijn 7-8-jarige ikje waar, misschien maak ik die droom nog mooier.
Later als ik groot ben woon ik in Nederland en mijn vader is dan ook thuis
Ik zal naar school gaan, het zal veilig zijn en we hoeven geen zorgen meer te maken. Het leven zal mooi zijn. Dat zei mijn 9-jarige ik die steeds meer begon te dromen en te fantaseren over het mooie leven in de toekomst. En ik ben altijd zo gebleven, ondertussen heb ik een fantasierijke innerlijke wereld…
Later als ik groot ben, ben ik van niemand afhankelijk
Ik zal zo hard studeren en iedereen bewijzen dat ik hoogopgeleid zal zijn. Ik ga iedereen bewijzen dat ik niemand nodig zal hebben, vooral op financieel gebied. Dat zei mijn 12-13-jarige ik die steeds te horen kreeg dat een vrouw niet zoveel waard is en uiteindelijk in de handen van een man zal vallen… En afhankelijk zal blijven van een man…
Later als ik groot ben trouw ik met een man die van mij houdt en van wie ik ook houd
Ik zal een liefdevol huwelijk hebben. Ik zal nooit accepteren dat ik trouw met iemand die ik niet wil. Dat zei mijn 14-jarige ik die de gevolgen van het liefdeloze huwelijk van haar ouders begon te beseffen. En het huiselijke geweld dat steeds maar erger werd… Een beetje tegenstrijdig, want tegelijkertijd wilde ik aan niemand hechten. Ik moest natuurlijk onafhankelijk zijn op alle gebieden in het leven, dus ook op het emotionele gebied. In mijn wereld was niemand te vertrouwen en ik was ervan overtuigd dat ik op niemand kon rekenen, overigens nog steeds wel een beetje… De jaren daarna moest ik sterk in mijn schoenen staan om ‘nee’ te kunnen zeggen tegen alle huwelijksverzoeken die kwamen. Het leek wel een jaarlijkse strijd met mijn ouders. Huwelijksverzoeken die mijn ouders als de beste zagen… Huwelijksverzoeken die ik als nachtmerries zag…
Later als ik groot ben wil ik een liefdevolle moeder worden die niet afstandelijk is voor haar kinderen
Ik bouw een hechte relatie op met mijn kinderen en ik zal ze nooit mishandelen. Ik zal voor ze voorlezen bij het slapen en geef ze een kus. Ik zal ze vragen hoe het op school was en geef ze knuffels. Dat zei mijn 15-jarige ik die ging oppassen op twee kleine kinderen (5 en 3 jaar) en een heel andere opvoeding zag… Liefdevolle opvoeding…
Later als ik groot ben wil ik een aanwezige moeder zijn voor mijn kinderen
Ik zal mijn kinderen niet de verantwoordelijkheid geven voor het avondeten of huishoudelijke taken. We zullen het samendoen of ik zal het zelf doen. Ik zal voor mijn kinderen koken en wanneer zij vermoeid thuiskomen van een lange dag op school zal het eten klaar zijn. Als het nodig is, stop ik zelfs met werken om aanwezig te zijn voor hen. Ik zal voor mijn dochters extra zorgen wanneer zij menstrueren. Dat zei mijn 16-jarige ik die huilend van de buikkrampen -door menstruatie- in de keuken op de grond zat. Het was mijn beurt om de avondmaaltijd klaar te maken. Ik wilde mezelf niet kwetsbaar opstellen -ik moest natuurlijk niemand nodig hebben wat er ook gebeurde- en ging ik ondanks alle pijn toch koken…
Later als ik groot ben, ben ik rijk
Ik moet altijd geld gespaard hebben om niemand nodig te hebben zei mijn 18-19-jarige ik. Ik werkte een tijdlang dubbele diensten of werkte 6 dagen per week naast een voltijdse opleiding om te bewijzen dat ik het allemaal zelf kon en niemand nodig had. Ik was doodvermoeid…
Later als ik groot ben…Ben ik er wel later eigenlijk?
Dat vroeg ik mezelf af toen ik 21 jaar was en plannen had gemaakt hoe ik het leven wilde verlaten. Alle nare ervaringen in het leven die ik jarenlang onder de duim had gehouden kwamen naar boven. Daarbovenop kwam nog eens een grote toename van beproevingen. En de donkere tunnel die eindeloos leek, hoe hard ik ook naar de uitgang rende…
Later als ik groot ben, ben ik hersteld van mijn traumatische ervaringen
Ik ben niet meer angstig om mezelf kwetsbaar op te stellen en durf liefdevolle relaties aan te gaan. Compassie is niet meer alleen voor een ander, maar ook voor mezelf. Ik zal nog steeds werkzaam zijn in de psychiatrie, misschien als in de droom van mijn 7-8-jarige ikje. Misschien nog mooier. Dat is waar ik momenteel naartoe werk.
S. is een psychiatrische verpleegkundige in opleiding.
Meer lezen van S?
Geef een reactie