Mezelf kennen, mijn zelfbeeld kennen, ik dacht dat ik ondertussen wel zou weten wie IK ben, zegt Vlinder. Maar nog steeds ontdek ik eigenschappen, of herontdek ik ze. “Laatst was ik mijn geluksniveau aan het analyseren.”
Terwijl ik onze slaapkamer aan het sausen ben, mijmer ik over van alles en nog wat. Dit is voor het eerst dat ik een dergelijk klusje in mijn eentje oppak. Ik leun wat dit soort klussen betreft erg op mijn man, hij is de handige klusser/werker. Hij neemt het initiatief, ik volg. Het sausen ging eerst niet goed, ik best verdrietig manlief bellen en mijn verhaal doen. Hij, zoals altijd, heel rustig: “Gewoon maar uitproberen en ontdekken wat en hoe je het het beste kunt sausen. Mij lukt het vaak ook niet de eerste keer!”
Mijn fiasco van een te natte roller heb ik zelf opgelost en al rollend en kwastend mijmerde ik verder.
Vooral over vastgestelde maatstaven in mijn hoofd
Richtlijnen, regels. In mijn beleving is het zo dat ik niet voldoe aan de norm, aan de richtlijnen. Niet alleen omdat ik niet netjes een betaalde baan heb, maar over alles. Over het huishouden, de opvoeding, sociaal leven, dat er overal vastgestelde regels zijn waar je als mens aan moet voldoen. Dat plaagt mij al jaren, met als gevolg dat ik mezelf gigantisch in de weg kan zitten want ik kan het immers nooit goed genoeg doen, de regels zijn immers niet echt, ze zitten in mijn gedachten welke ik van tijd tot zelf weer bijwerk, nagenoeg hoe ik in mijn vel zit. (Hmmmm best ingewikkeld nu ik het zo zwart op wit heb staan…)
Naar mijn idee wordt de sluier steeds minder waardoor dit soort eigenaardigheden mij gaan opvallen. De sluier van de paroxetine bedoel ik.
Laatst was ik mijn geluksniveau aan het analyseren
Ik ben voor mijn gevoel niet gelukkig genoeg, blij genoeg, vrolijk genoeg enz.
Ik vraag mezelf af hoe ik toch meer vrolijk en dergelijke kan zijn Maar ineens vroeg ik me af óf ik van mezelf wel zo uitbundig vrolijk en gelukkig ben of dat dat ook een idee is wat zich in mijn hoofd geplant heeft. Ik was al kind vrij serieus, ernstig. Dacht al heel jong over erg veel na en ook nu nog ben ik graag op mezelf en best introvert. Met af en toe een uitschieter want af en toe een feestje is ook echt mijn ding!Ik denk dat alle jaren van opnames en medicijnen er nog meer voor hebben gezorgd dat ik echt niks meer wist van mezelf, dat je leunt en bouwt op je omgeving, hulpverleners, ouders, zij weten immers alles goed. Best verdrietig eigenlijk…
Maar ook ben ik erg dankbaar
Ik ben blij dat ik het herontdek, dat ik mezelf toch mag leren kennen en daar ook alle ruimte voor mag nemen. Ik heb nog 5 mg af te bouwen. Ik ben heel erg benieuwd wat ik nog meer ga (her)ontdekken aan mij.
Opmerking: Nadat ik deze blog had getypt en opgeslagen merkte ik dat er al ruimte kwam in mij. Verder heb ik het opgepakt met de alternatieve therapeut waar ik nog geregeld even naar toe ga, soms om dingen duidelijk te krijgen, soms voor een lichaamsgerichte energiebehandeling. Zij zegt altijd zo mooi: samen zie je meer dan alleen.
Geef een reactie