Mijn laatste blog was een nieuwe stap voor mij. Niet eerder vertrouwde ik het papier mijn eigen beslommeringen toe in het nu. Schrijven over je eigen psychische kwetsbaarheid is al een hele stap om je zelfstigma een halt toe te roepen. Maar schrijven over je huidige staat van zijn, dat is nog wel even een hele stap extra heb ik bemerkt. Zeker als die huidige staat niet zo’n prettige is.
Welnu, het is momenteel even goed mis. Al jarenlang ga ik gebukt onder terugkerende weken waarin mijn stemming plots begint te dalen. Dagboeken heb ik er over bijgehouden om te achterhalen wat nu toch de reden hiervan kon zijn.
Ik kreeg de code niet ontcijferd
Medicatie, meditatie, regelmatig sporten, tijdig rust nemen en indien nodig wat gas terug op het werk. Alles geprobeerd met wisselend succes over de tijd. Maar sommige zaken laten zich niet controleren. Zo ook het leven niet. Zonder er verder dieper op in te gaan, een bewuste keuze omdat ik privé zaken gescheiden wil houden van het internet, zit ik al enige tijd in zwaar weer. En ondanks dat ik alle leefregels trouw ben nagekomen, geleefd heb als een monnik, gebeurt het dan toch weer. Eerst was er nog de tijdelijke opleving, zoals ik die wel vaker heb meegemaakt. Een paar weken van een vreemd soort stilte in mijn hoofd met een haast extatisch gewaarworden dat geheel niet past binnen de context waar ik me in bevind. Kleine barstjes verschijnen al snel, momenten dat de angst al even door de dijk begint te sijpelen. En dan komt het dus…
Gedachten beginnen zich op te dringen
Weer die plotse stemmingsdaling en het radarwerk in mijn hoofd dat langzaam op gang komt. Eerst langzaam, maar al snel steeds sneller en sneller. Emoties die zich als een stuiterbal door mijn schedel heen lijken te bewegen. Onbestemde angstgevoelens met vlagen van paniek. Somberheid begint zijn intrede te doen. Ik begin steeds meer aan alles te twijfelen tot in de kleinste details. Overzicht houden wordt steeds lastiger tot vrijwel onmogelijk. Boodschappen doen wordt ineens een hele opgave. De artikelen in het schap lijken ineens een kakafonie aan kleuren waar ik niet goed wijs uit kan. Ik moet me behoorlijk inspannen om alles te vinden wat ik nodig heb.
Op mijn werk merk ik dat ik het niet meer goed kan volgen allemaal en dat betekent dat het tijd wordt om de handdoek in de ring te gaan gooien, want het werk dat ik doe vereist aandacht en het vermogen om er voor de ander te kunnen zijn. Nu mijn binnenwereld zo oplaait en zich steeds meer als een alles verslindende tornado begint te ontwikkelen wordt het écht tijd om pas op de plaats te maken.
Het werk dat ik doe vereist aandacht en het vermogen om er voor de ander te kunnen zijn
Trouw slik ik mijn medicatie voor het slapen, maar het helpt niet. Om 3 uur wakker, badend in het zweet en volledig verkrampt. Ik voel de gedachtentrein op gang komen en binnen een kwartier heeft deze de snelheid ontwikkelt van een Thalys. Ik voel me verzuipen in dit geweld. Enorme angst vermengd met een vreemd soort zwarte blubber spoelt door m’n geest. En ik begin te snakken naar verlossing van dit monster. Omdat ik het niet meer weet, slaat de wanhoop toe en begint het gevoel zich op te dringen dat het zo niet meer hoeft. Een gevoel dat me pas echt beangstigt, want dat wil ik helemaal niet!
Dat het zo niet meer hoeft, beangstigt me pas echt
Ik weet inmiddels dat rond de drie tot zes weken normaliter meestal zo’n trein passeert. Soms komt ie een paar dagen rondjes rijden in mijn hoofd , dan weer een week. En in tijden van relatieve rust rijdt er een sprinter door mijn hoofd die nog wel in toom te houden is. Het is hard werken, maar het lukt me al jaren wel om ‘m in goede banen te leiden. Bij tijden van relatieve onrust komt de intercity voorbij. Die is al wat lastiger te handelen en leidt meestal tot uitputting. Na diens vertrek heb ik altijd wel een paar dagen nodig om weer tot mezelf te komen.
Volledig suf gebeukt sta ik op uit bed en weet ik helaas dat ik nu weer niet kan volgen
Dit keer dus de Thalys. En daar houdt het dan op. Dit is niet meer te managen. De simpelste zaken lukken me nu niet meer. De vierde keer dat ik deze gang moet gaan inmiddels. En nu dus live on Psychosenet. Inmiddels heb ik veel geleerd en ook toegepast. Maar hoeveel je ook weet, hoe goed je ook preventief werkt aan jezelf: het biedt geen garantie.
Er is geen garantie
Ik voel wel diep van binnen dat mijn gang naar herstel ditmaal anders zal gaan. Dat biedt absoluut hoop. Maar wat is het toch moeilijk om te accepteren dat het is zoals het is. Binnenkort bezoek ik een collega waar ik dus weer eens aan de andere kant van de tafel plaats mag nemen. Zoals eerder al gezegd, er is geen zij er is geen wij. Er is alleen ons. Mensen in hun eigen kwetsbaarheid zoekend naar de balans in henzelf.
Er is geen zij en er is geen wij – er is alleen ons
De zon schijnt op de stenen aan de dijk. De lichtheid die reflecteert op de basaltblokken. Ik zie de langzame verduistering die optreedt zodra je een tegel dichter bij het wassende water komt en het zicht dat uiteindelijk verdwijnt onder water. Daar waar geen licht meer kan reiken. En ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Ik zit nu onder water en zie het licht eventjes niet meer, maar het is er nog wel. Ik moet erop durven vertrouwen dat ik, met wat hulp, langzaam weer boven zal komen drijven en dat het leven weer lichter zal worden.
Het leven zal weer lichter worden
De komende tijd dus op Jer en Jer een live verslag voor degenen die het mag interesseren.
Geef een reactie