Als eerstejaars student geneeskunde in Maastricht werd ik verliefd op een medestudente. Het was niet wederzijds en haar afwijzing maakte me zwaarmoedig. Een maand later kwam een andere studente, die ook kapster was, mijn haren knippen en vertelde honderduit over zichzelf en haar relatie.
Dit spontane, open contact raakt mij zodanig dat ik steeds energieker begon te worden. Mijn energiestroom werd steeds sterker en culmineerde in een psychose. Ik dacht dat ik de nieuwe verlosser was. Ik werd heel sensitief en kon aanvoelen wat er bij iemand ‘mis’ was. Ik snapte hoe de wereld in elkaar zat, een soort alwetendheid. Ook had ik af en toe hele mooie ervaringen van eenheid. Ik snapte wel dat mensen mij niet zouden begrijpen en me gek zouden vinden en zouden willen opsluiten. Voor mij gevoel was ik niet echter gek maar juist heel bijzonder.
Hoe gek ik ook was, mijn angst om gek gevonden te worden en te worden opgesloten was heel reëel en kwam ook uit
Ik werd met een rechtelijke machtiging (RM) opgenomen, platgespoten en gesepareerd. Een uitermate heftige en traumatische ervaring. Toen de psychiater na een aantal uren langs kwam dacht ik: ‘Ik moet nu gewoon doen en iets zeggen want hij heeft hier de macht, anders kom ik hier niet meer weg’. Ik voelde echter zo’n angst dat ik helemaal bevroor en niets uit kon brengen.
Ik heb het ongelofelijke geluk gehad dat een oudere medestudent zich over mij ontfermde. Hij kreeg het voor elkaar dat ik na vier dagen weg mocht en heeft me daarna nog een week dag en nacht begeleid. Door zijn begripvolle warme steun smolt mijn psychose weg als sneeuw voor de zon en kon ik na een week weer door met mijn studie.
Anderhalf jaar later ben ik opnieuw in een manische psychose terecht gekomen
Dit keer een stuk minder heftig dan de eerste keer. Ik meed de psychiatrie en ben ook weer met steun van mijn vriend door deze periode heen kunnen komen. Nog hypomaan had ik een stage van twee weken in een ziekenhuis. Dat ging niet goed en na twee dagen werd ik op straat gezet. Hierdoor besloot ik maar te stoppen met de studie.
In de jaren hierna ben ik manisch-depressief geweest. In de eerste jaren nog vooral gekenmerkt door lichte depressies, hypomanieën en perioden waarin ik redelijk goed functioneerde. Gaandeweg werden de depressies echter steeds dieper. In mijn depressieve fases had ik veel sociale angst. Ergens naar binnen stappen was heel eng, zelfs als het ging om het kopen van een bood bij de bakker. Helaas duurden de depressies maanden en de hypomane episodes maar een paar weken.
Tijdens een hypomane fase was ik on top of the world. Voelde me goed, had veel energie en het belangrijkste: ik durfde dingen te doen die ik daarvoor nog in geen 1000 jaar had gedurfd
Zo was ik betrokken geraakt bij de opvang van Tamil asielzoekers die in die tijd naar Nederland kwamen. Ik belde naar Brandpunt en vroeg net zolang door totdat ik de hoofdredacteur te spreken kreeg om aan hem duidelijk te maken dat het eens tijd werd om in het programma aandacht aan de vluchtelingenproblematiek te besteden. Terwijl ik in mijn gewone doen een telefoongesprek zo lang mogelijk uitstelde en in mijn depressies ze sowieso vermeed.
In de tijd tussen mijn eerste en tweede psychose in Maastricht heb ik psychotherapie gehad. Zowel individueel bij de GGZ als Gestalt therapie in het complementaire circuit. Daaruit had ik de conclusie getrokken dat therapie dus niet werkt. Ik had het gedaan en zie hoe ik eraan toe was. Totdat ik tegen een boek aanliep over Primal Scream therapie. In dat boek las ik diverse casussen van mensen die na langdurige ernstige problemen fundamenteel opknapten door het volgen van zijn therapie. Dit werkt mijn hoop. Misschien is het toch mogelijk om door therapie fundamenteel te veranderen! Ik ontdekte dat er in Nederland in die tijd verschillende vormen waren van intensieve therapie in het alternatieve veld. Dit was de start van twee jaar therapie waaronder een jaar lang iedere week een individuele sessie Primal Scream therapie. Dit alles gelukkig betaald door mijn ouders die wel door hadden hoe dicht ik tegen zelfdoding aan heb gezeten.
Deze twee jaar van intensieve therapieën heeft me van mijn bipolaire stoornis verlost. Het schijnt niet mogelijk te zijn om van een bipolaire stoornis te herstellen, maar mij is het toch gelukt.
Zonder medicatie ben ik sinds 1988 nooit meer psychotisch, depressief, manisch of hypomaan geweest
Uiteindelijk heb ik acht jaar geleden een carrière in de ICT vaarwel gezegd en ben ik teruggekeerd naar mijn oude passie door me om te scholen tot coach en therapeut (op mijn 19e meldde ik me al aan voor een opleiding tot Gestalt therapeut). Het is mijn hartenwens om van betekenis te kunnen zijn voor mensen die psychisch lijden en door te kunnen geven wat ik aan begeleiding heb mogen ontvangen.
Ronald van Aalten (1960) is zelfstandig werkend coach, therapeut en trainer in Amsterdam. Opgeleid in de Zijnsorientatie en lichaamsgerichte psychotherapie. Richt zich sinds kort op de begeleiding van mensen met een bipolaire stoornis.
Geef een reactie