Christie is manisch depressief en vertelt over haar hypomane periodes om zo meer begrip te krijgen van mensen die niet weten wat het is.
Gisteren las ik het stuk van May-May in het Parool: Zet deze vijf stappen op de weg naar vrede. Ik ben gaan googelen op haar naam en wat ik las inspireerde mij om contact met haar op te nemen.
Bij mij is manische-depressiviteit II gediagnosticeerd: hypomanie
Het begon toen ik 23 jaar was. Op mijn 35e was ik hypomaan, toen ik 42 was, 49, 56, 63 (om de 7 jaar), in 2012, 2015, 2017 en op dit moment. Pas nu gaan mijn ogen open. De geestelijke wereld heeft al die keren geprobeerd contact met mij te krijgen om mij mezelf tel laten worden. Maar ik luisterde niet, ving geen signalen op. Ik liet de energie uit mij weg stromen. In 2015 heb ik een half jaar een up gehad (terwijl deze ups bij mij doorgaans 3 maanden duurden). De up begon na de dood van mijn innig geliefde broer en duurde tot september. Toen was álle energie opgebruikt. Er was niets, maar dan ook helemaal níets over.
Ik raakte in de zwaarste depressie die ik ooit had meegemaakt
Ik wist niet meer hoe ik moest leven. Er was geen toekomst, iedere stap die ik moest zetten in de toekomst was lóódzwaar. Het voelde als een zwarte, zachte wand die vlák voor mij stond. De wand gaf een héél klein beetje mee, zodat ik wel een heel klein stapje kon zetten (me douchen en aankleden, boodschappen doen, stofzuigen, afwassen). Ik wilde opgenomen worden, maar dacht ook: hoe moet het dan met mijn poezen? Er kwam iedere dag een meisje of jongen langs, die mij in de gaten hield en met mijn een dagprogramma opstelden. Ik kon niets bedenken en zei dan: douchen, aankleden, stofzuigen, boodschappen doen. Mijn familie werd er bij betrokken om te zorgen dat ik zo min mogelijk alleen hoefde te zijn (het grootste deel van de dag was ik tóch alleen). Het bezoek nam mij mee naar buiten om in het park te wandelen. Zodra we buiten waren, begon het te regenen. Het totale universum had zich tegen mij gekeerd. Bij de crisisdienst, die ik zelf had aangevraagd, werd er gezegd dat ze zo snel mogelijk een medicijn voor me zouden zoeken. 3 weken laten kreeg ik mijn medicijn: Quetiapine. Ik gebruik het nog steeds. Begin november begon ik mij beter te voelen en verdween het zware zwarte.
Op dit moment zit ik dus weer in een hypomane fase
Maar dit keer is alles anders. Mijn hypomane perioden worden altijd door iets getriggerd. Een heerlijke vakantie, verliefdheid, het huwelijk van mijn dochter en door de dood van mijn innig geliefde broer. Deze keer ontstond mijn hypomanie door de komst van een piepklein grijs katertje. De eerste avond dat ik hem in zijn heerlijke zachte mandje legde, keek hij mij recht in mijn ogen en schoot hij recht in mijn ziel. Ik heb met hem een hele intense band, ik ken hem, maar ik weet niet wie hij is.
Al jaren had ik het boek ‘Engelen, liefdevolle genezers’ van Jana Haas in huis. Ik las het en ontdekte dat er práchtige gebeden aan de aartsengelen in staan. Ik heb uitgezocht welke gebeden het beste bij mij passen (3 in eerste instantie en nu nog 2) en deze gebeden zeg ik iedere ochtend hardop op. Een van de aartsengelen is Gabriël en met hem heb ik de hele dag door contact. Op de fiets zit ik hardop met hem te praten en hij leidt mij veilig door het verkeer. Van Gabriël is bekend dat deze aartsengel heel dicht bij de mens staat.
Wat ik ontdekt heb, is, dat het van het grootste belang is dat de bipolaire mens in zijn up-periode er voor zorgt dat zijn energie niet weglekt. Mijn energie lekt weg door drukte, lawaai, andere mensen en vooral mensen die geen oog hebben voor hun omgeving, die geen signalen opvangen van anderen.
Voordat ik ga slapen slik ik 100 mg van mijn medicijn
Ik slaap er heerlijk op, soms wel 7 uur achter elkaar. Ik sta vroeg op (vanmorgen om half 6), maar ik ga ook heel vroeg naar bed. ’s Middags, als er al wat energie is weggelekt, slaap ik een uurtje op de bank, met mijn 4 poezen om mij heen. Indien nodig, slik ik Valdispert extra, soms 2 x op een dag 2 tabletten. Dit werkt goed.
Als je jouw energie laat weglekken en daar niets aan doet, kom je op den duur in een vreselijke depressie terecht. Er is namelijk nauwelijks energie meer over om van te kunnen leven.
Dit was mijn verhaal en ik hoop héél erg dat er meer begrip komt voor manische-depressiviteit. Het is geen ziekte, maar een poging van de geestelijke wereld om ons onszelf te laten worden, te laten worden wie wij zijn, zodat wij al onze capaciteiten ten volle kunnen benutten en in die hoedanigheid een bijdrage kunnen leveren aan de wereldvrede. We zijn niet uit uitverkoren, maar we zijn wel uitgekozen…
Christie
Meer lezen:
Geef een reactie