Vorig jaar publiceerde PsychoseNet een blog over nazorg en herstel bij een zelfmoordpoging. Dit keer een blog van Jo over hetzelfde onderwerp en dezelfde organisatie als vorig jaar geïntroduceerd. “Op 3 juni deed ik een suïcidepoging.”
Hierbij wil ik mijn leven binnen de psychiatrie beschrijven. Ik heb altijd gewerkt binnen de psychiatrie en ben dus ook ervaringsdeskundige.
Ik heb een vrij normale jeugd gehad
Want ik kom uit een warm gezin, en ben beschermd opgevoed. Tot mijn 29ste levensjaar had ik een vrij normale ontwikkeling. Ik had de HBO-V afgerond en werkte binnen de forensische psychiatrie.
In die tijd werkte ik in onregelmatige diensten en een keer in de 5 weken draaide je ook 7 nachtdiensten. Dit heeft bij mij de bipolaire stoornis getriggerd. Na 7 nachtdiensten kwam ik niet meer in mijn normale ritme en kon ik niet meer slapen. Dit is ook de eerste keer dat ik depressief werd. Ik woonde samen met mijn toenmalige vriendin en woonde pas kort in Eindhoven. En ik voelde mij verloren, eenzaam en depressief. Ik besloot te verhuizen naar Groningen waar mijn zus woont en ging werken in een dorp voor verstandelijk gehandicapten.
De jaren daarna verliepen grillig
en er wisselden zich periodes af dat het goed ging met periodes dat ik depressief was. Ik ben toen dan ook meerdere keren depressief geweest. In 1998 leerde ik mijn vrouw kennen waarmee ik ben getrouwd en wij hebben 2 schatten van kinderen. Een dochter van 21 jaar en een zoon van 19 jaar.
In 1995 maakte ik voor de eerste keer een manische periode door en in 1998 werd de diagnose bipolaire stoornis 1 gesteld,
Daarna heb ik een leidinggevende functie binnen een verpleeghuis gehad en ben sociotherapeut en leidinggevende geweest binnen de forensische psychiatrie voor mensen met een licht verstandelijke handicap.
Begin 2005 besloot ik te stoppen met mijn medicatie
en werd al snel psychotisch/manisch. Dit ging in mei dat jaar over in een depressie. Op 3 juni, de dag van mijn verjaardag deed ik een suïcidepoging. Men dacht dat ik een kasplantje zou worden. Na 2 weken raakte ik uit coma. Restverschijnselen: cerebellaire ataxie en dysarthrie. Geen cognitieve schade. Ik raakte uit mijn depressie door ECT. Ik ben sinds 2005 stabiel.
Er volgde een lange weg van revalidatie. Ik werd voor 100% afgekeurd en moest dus op zoek naar een andere zingeving aan mijn leven (passies en hobby’s).
Het aanbrengen van een dagstructuur is van groot belang juist als je depressief bent. Mijn hobby’s geven mij structuur en zingeving. Mijn belangrijkste hobby’s zijn: muziek, tuinieren, fietsen (bij fietsen ben ik compleet onafhankelijk), lezen, films en series kijken.
Omdat ik op zoek was naar lotgenoten ben ik bij toeval in aanraking gekomen met de Facebook groep:
Nazorg en Herstel na Zelfmoordpoging
Een fijne groep met allemaal lotgenoten en nabestaanden vol energie, dynamiek en ervaringsdeskundigheid. Het is ANBI Stichting.
Ondertussen hebben ze ook een website. Ik ben blij dat ik deze groep ben tegengekomen.
Met vriendelijke groet,
Jo
J0 (pseudoniem) heeft een zelfmoordpoging overleefd en doet hier zijn verhaal.
Foto creative commons (pixabay)
Meer lezen?
Geef een reactie