Van het padje af zijn. Waar komt de uitdrukking vandaan? Wat is de herkomst? Eén van die uitdrukkingen die je gemakkelijk bezigt. Iedereen weet wat je bedoelt. Toch? Mark verdiept zich en zet vraagtekens. “Ik ben aardig wat verdwaald geweest”
Bij een geestelijke crisis wordt weleens gezegd dat de persoon in kwestie de weg kwijt is. Zo zou ik zelf meerdere keren van mijn padje af zijn geweest, zoals de uitdrukking luidt. Maar dat kan helemaal niet. Waar iemand zich bevindt en in welke staat, is op dat moment onmiskenbaar zijn of haar weg. Je kunt misschien verdwaald zijn, dan nog is het dwaalspoor het pad dat je bewandelt.
Mijn weg naar groei is geplaveid met manieën, psychoses, angsten, depressies en als kers op de taart een persoonlijkheidsstoornis. Daar zit iets heel optimistisch in. Zie je dat? Ik heb veel waardevols overgehouden aan iets wat vooral als negatief werd beschouwd, niet in de laatste plaats door mijzelf. Dat waardevolle is groter dan ik kan omschrijven.
Ik ben aardig wat verdwaald geweest
IJs en weder dienende word ik dit jaar 50. Toen ik een stuk jonger was, zeg 25, vertelden mensen met ervaring dat er een gerede kans was dat het op latere leeftijd makkelijker zou worden. Ze doelden daarbij op de stemmingswisselingen en hoe ik daarmee om kon gaan. Ze voorzagen niet dat ik nog heel wat te stellen zou krijgen met mijn persoonlijkheidsstoornis, die vorig jaar uitmondde in een nieuwe psychotische terugval.
In de tussenliggende tijd heb ik veel geleerd. Het is inderdaad makkelijker geworden. In zekere zin dan, want de problemen die zich nu voordoen, ervaar ik net zo groot als de problemen van destijds, terwijl ze objectief gezien toen echt groter waren. Ik werd er meer door overweldigd. Ik had ook minder goed in de gaten wat er speelde. En hoewel ik me nu nog vaak afvraag waar ik eigenlijk sta, kan ik beter reageren op signalen, zowel van mezelf als van anderen. Daar komt een grotere mate van rust bij, om een situatie te beschouwen en om dingen te laten gebeuren, om emoties te erkennen en ze hun gang te laten gaan.
Wat ik langzaamaan leer is om mijn verhaal, het bouwwerk opgetrokken door mijn gedachten, los te laten en terug te gaan naar waar ik ben en wat ik ervaar. Dat is niet zo makkelijk. Het is wel de moeite waard. Het is contact maken met het moment en wat daarin gebeurt. Anders gezegd is het mijn hersenspinsels laten vallen en terug naar de weg die ik bewandel.
Dat levert nog iets anders op. Al doende zie ik namelijk in dat ik er altijd bij ben geweest, hoe groot de afstand tot mezelf soms ook leek. Iets van mij was er altijd bij, wellicht iets onnoembaars, iets dat waarnam. Het kan niet anders. Het was altijd mijn pad. En zal dat hoe dan ook blijven.
Mark Verhoogt
Mark Verhoogt is coach bij de cursus herstelverhaal. Meer info over de cursus vind je hier
Meer lezen over het levenspad?
- Het lot beslist – hoe ik psychisch ontregelde
- My third game – over psychosegevoeligheid van mij en mijn vader
- Waarom je verhaal delen jou én anderen helpt
Geef een reactie