Waarom wordt er zo makkelijk gekozen voor verhoging van de dosis?
Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.
Waarom wordt er zo makkelijk gekozen voor verhoging van de dosis?
Hi L.,
Goede vraag. Het voelt vaak alsof de reflex is: klacht omhoog, dosis omhoog. Dat heeft minder met jou te maken en meer met hoe het systeem is ingericht: korte consulten, richtlijnen die vooral sturen op symptoomreductie, angst voor terugval en voor “niets doen”, en meetformuliertjes die een stijgende score meteen “actie” laten vragen. Verhogen geeft dan een snel gevoel van ingrijpen, terwijl het echte vraagstuk meestal complexer is: wat wil jíj verbeteren, wat is al goed genoeg, welke bijwerkingen zijn acceptabel, en welke alternatieven (anders doseren, langzamer opbouwen, iets weglaten, niet-medicamenteus) zijn er? Bij aripiprazol bijvoorbeeld zie ik vaak dat te snel verhogen juist onrust/acathisie of vlakheid geeft; dan lijkt het op “de ziekte”, maar het is simpelweg het lijf dat zegt: dit tempo of deze dosis past niet. Bij antidepressiva idem: soms is het niet “te weinig middel”, maar te weinig slaap, te veel stress, of juist bijwerkingen die op klachten lijken.
Je mag dus best de regie pakken en vertragen. Vraag naar het doel van de verhoging in gewone-mensentaal, spreek een proefperiode en evaluatiemoment af, beschrijf vooraf hoe je meet of het werkt (slaap, energie, piekeren, functioneren, bijwerkingen), en wat de stopcriteria zijn. Eén verandering tegelijk, klein beginnen, lang genoeg wachten om effect van bijeffect te onderscheiden, en net zo makkelijk weer terug als het niet oplevert wat je hoopte. Dat is geen dwarsheid, dat is goede zorg. En het mag ook gaan over “kleinst werkzame dosis” in plaats van “snelst symptoomvrij”. Jij zit bovendien op Ozempic; dat is niet direct een psychomiddel, maar alles wat aan je lijf sleutelt kan indirect je stemming en energie beïnvloeden, dus het helpt om die ontwikkelingen mee te nemen in de evaluatie. Mijn ervaring is dat als je het zó benadert — met jouw doelen centraal en met rust in de stappen — verhogen soms nog steeds logisch is, maar dan als bewuste keuze met een exitstrategie, en net zo vaak blijkt dat stabiliseren, doseren of iets weglaten beter werkt dan meer van hetzelfde.
Je bent dus niet lastig als je dit aankaart. Je bent co-piloot van je behandeling. Zeg tegen je behandelaar: ik wil het samen beslissen, langzaam, met duidelijke meetpunten en de kleinst werkzame dosis als uitgangspunt. Grote kans dat het gesprek dan verandert van “makkelijk verhogen” naar “zorgvuldig afstemmen”.
Hope this helps!
Greetz Jim
Bespreek eventuele verandering van medicatie of andere aspecten van je behandeling altijd eerst met je voorschrijvende arts
Ga niet alleen dingen zitten veranderen, dat is niet de bedoeling van de adviezen van de experts van PsychoseNet. Bedenk je dat de adviezen van experts altijd van algemene aard zijn – je kunt ze niet zonder meer op jezelf van toepassing achten, dat kan pas na overleg met je behandelaar of huisarts. Onze expert heeft je immers niet persoonlijk onderzocht.
Wil je met iemand chatten?
Ga dan naar onze chat en verrijk jezelf met een herstelondersteunende chat met een van onze medewerkers.
Wil je een blog schrijven over je ervaring met een onderwerp relevant voor PsychoseNet?
Kijk hier voor informatie.
Lees deze toegankelijke boeken over Goede Zorg:
Wil je weten hoe je medicatie moet afbouwen, of hoe je mensen hiermee kunt helpen?
Ben je op zoek naar informatie over Persoonlijk Herstel?
Ben je op zoek naar de JUISTE HULP?