Beste Jim,
Waarom wordt er wel veel gesproken over trauma maar nauwelijks over psychisch lijden in de ggz?
Hoe zit dat eigenlijk, en hoe is dat zo gekomen?
Bedankt weer.
Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.
Beste Jim,
Waarom wordt er wel veel gesproken over trauma maar nauwelijks over psychisch lijden in de ggz?
Hoe zit dat eigenlijk, en hoe is dat zo gekomen?
Bedankt weer.
Hey W., dank voor je vervolgvraag!
Er wordt tegenwoordig inderdaad veel gepraat over trauma. Trauma is een soort modewoord geworden, een kapstok, bijna een geuzenlabel. Mensen zeggen dan: ik ben getraumatiseerd — en dat wordt (terecht) vaak erkend als iets wat diep raakt, wat invloed heeft op lichaam en geest, en wat zorgvuldige, compassievolle benadering vraagt. Hele stromingen zijn erop gebouwd (denk somatic experiencing, EMDR, polyvagaaltheorie, etc.). Prima, en vaak ook helpend. Maar, als iemand zegt “ik lijd psychisch”, dan wordt dat gek genoeg sneller geïnterpreteerd als: oei, dat klinkt als een ziekte. Dan zitten we meteen in het DSM-hoekje: depressie, psychose, persoonlijkheidsstoornis, noem maar op.
Waarom dat verschil? Nou, trauma heeft (zeker de laatste 10 jaar) een soort moreel aura gekregen. Het vertelt een verhaal over wat je is aangedaan. Over onrecht, kwetsing, machteloosheid. En dus ook: over herstel, regie terugpakken, en dat je niet gek bent maar iets hebt meegemaakt. Psychisch lijden daarentegen… dat klinkt voor veel professionals nog als iets dat uit jezelf komt. Een defect. Een stoornis. Iets dat in je brein ‘mis’ is. En dat roept nog steeds het idee op van behandeling, normaliseren, symptomen onderdrukken. Tsja.
En dat is zó zonde. Want psychisch lijden is juist vaak een antwoord op wat je is overkomen, of op hoe je vastloopt in jezelf, je relaties, je plek in de wereld. Dus eigenlijk zouden we die term juist veel vaker mogen gebruiken. Gewoon omdat het eerlijk is. Omdat het ruimte laat. Omdat het niet meteen iets hoeft op te lossen of weg te duwen.
Maar goed — de ggz zit nog een beetje vast in een soort stoornisdenken. En dan klinkt “psychisch lijden” te poëtisch, te menselijk, te weinig meetbaar. Terwijl trauma, ironisch genoeg, inmiddels is doorvertaald naar scores, vragenlijsten, exposureprotocollen en behandelplannen.
Dus misschien moeten we die termen niet uit elkaar trekken, maar juist weer dichter bij elkaar brengen. Niet of-of, maar én trauma én lijden én herstel én betekenis. Want als we dat serieus nemen, dan worden mensen niet gereduceerd tot hun diagnose, maar erkend in hun verhaal.
Hope this helps,
Greetz Jim
Bespreek eventuele verandering van medicatie of andere aspecten van je behandeling altijd eerst met je voorschrijvende arts
Ga niet alleen dingen zitten veranderen, dat is niet de bedoeling van de adviezen van de experts van PsychoseNet. Bedenk je dat de adviezen van experts altijd van algemene aard zijn – je kunt ze niet zonder meer op jezelf van toepassing achten, dat kan pas na overleg met je behandelaar of huisarts. Onze expert heeft je immers niet persoonlijk onderzocht.
Wil je met iemand chatten?
Ga dan naar onze chat en verrijk jezelf met een herstelondersteunende chat met een van onze medewerkers.
Wil je een blog schrijven over je ervaring met een onderwerp relevant voor PsychoseNet?
Kijk hier voor informatie.
Lees deze toegankelijke boeken over Goede Zorg:
Wil je weten hoe je medicatie moet afbouwen, of hoe je mensen hiermee kunt helpen?
Ben je op zoek naar informatie over Persoonlijk Herstel?
Ben je op zoek naar de JUISTE HULP?