Denise schrijft in deze blog over gebeurtenissen van een familielid die leidden tot internering en opname in forensische kliniek van T. “Hij was in deplorabele toestand. Niet lang daarna moest hij naar de gevangenis.”
In 2010 was T.’s eerste opname in een psychiatrische kliniek
Hij maakte het heel slecht, midden in de winter, zat volop in gebruik. Hij had toen een kleine flat in Heerhugowaard, ook weer mooi ingericht. Het contact tussen ons was op en af, soms slecht en zagen we hem dagen niet, soms ook weer goed en dan was het fijn dat
je iets voor hem kon doen in de vorm van een maaltijd, een gezellige middag of iets dergelijks.
Wij waarschuwden de politie toen we zagen dat het echt slecht met hem ging, hij liep rond met een groot mes in zijn zak.
Hij is toen opgepakt en gedwongen opgenomen in de psychiatrische afdeling van het MCA
Dat kon voor ruim vier weken, daarna was het mogelijk dat hij naar de kliniek van de Brijder stichting kon. Hij was daar al geruime tijd ambulant in behandeling.
Die opname duurde zo’n drie weken. Hij was helemaal opgeknapt en ging weer terug naar zijn flatje. Weer begon de hele riedel van voren af aan. Vol goede moed, langzaam weer afglijden, wegduiken voor ons. En gebruiken natuurlijk.
Dit herhaalde zich alsmaar, tot die dag in maart 2012. Ik werd gebeld door de politie:
Hij was een huis binnengedrongen in een psychose
De details zal ik hier niet vermelden, het is allemaal heel pijnlijk. Ik heb hem mogen bezoeken op het politiebureau:
”Misschien krijgt u er wat informatie uit“.
Hij was in deplorabele toestand. Ik kan het niet anders omschrijven. Niet lang daarna moest hij naar de gevangenis in Zwaag. Hij moest voor de rechter verschijnen, die was het zat, en besliste:
“Jij krijgt een gevangenisstraf en je moet je daarna gedwongen laten behandelen in een kliniek”.
Daar gingen wij weer: flatje opruimen, schoonmaken, huur opzeggen, regelingen treffen met schuldeisers als het Nuon en Telecombedrijf. Ondertussen zat heer T. binnen. Dat ging niet echt goed.
Hij werd verhuisd naar Vught, alwaar ze een aparte afdeling hebben voor psychiatrische patiënten
Ook daar ben ik op bezoek geweest: een heel aparte ervaring. Nog nooit heb ik een gebouw bezocht dat zo op mij overkwam. Alles ademde uit: kom hier niet binnen, kom hier nooit weer. Zelfs de beugels in mijn BH kwamen niet door de elektronische poortjes. Ik moet er wel bij vertellen dat op de afdeling met psychiatrische patiënten mensen werkten, die heel betrokken waren. ‘Echte Menschen’
Ook had ik daar een bijzondere ontmoeting tijdens een gesprek dat het maatschappelijk werk georganiseerd had voor naasten van gedetineerden
Om elkaar te steunen en van elkaar te leren. Ik maakte kennis met twee zusjes. Een van de twee vrouwen had een zoon op die afdeling, die een heel zwaar misdrijf had gepleegd. Ook in een psychose. Ze vertelden me dat ze samen op bezoek gingen:
“Alleen is te zwaar voor een mens”.
Dat heeft me heel erg getroffen. Daarna volgde een lange reis per trein terug naar huis. Na deze internering kwam hij terecht in Den Dolder, in de kliniek die onlangs zo in het nieuws geweest is. Hij voelde zich daar erg eenzaam, kende er niemand. Daar ben ik vaak op bezoek geweest. Het was een zware gang.
Denise Holtkamp (Amsterdam 1952) is moeder van een psychosegevoelige jongeman sinds 1985. Zelf opgeleid als beeldend kunstenaar aan de Rietveld Academie (1980). Werkzaam geweest als docent beeldend aan De Blauwe Schuit te Hoorn, sinds 1985 werkzaam als vrij beeldend kunstenaar/ graficus.
Meer informatie:
- Troubles met Heer T.
- Mijn zoon is gestopt met drugs, maar er slecht aan toe. Wat kunnen we doen?
- Kunnen drugs mijn psychose verergeren?
Geef een reactie