Hope leefde volgens wat ze geleerd had in haar opgroeien en kopieerde dat. Door een trauma heeft ze een dissociatieve identiteitsstoornis opgelopen. Na heel hard aan zichzelf werken, in combinatie met haar werk waar ze als ervaringsdeskundige anderen helpt, leert ze als beter om bij zichzelf te komen. Hope: “Ik kan sinds kort voelen, na veel oefenen”
Ik leefde sociaal wenselijk, waardoor ik “normaal” heb kunnen functioneren.
Ik bestond uit drie delen
Een getraumatiseerd, beschadigd (dissociatief) deel, een overlevingsdeel en een miniem gezond deel.
Het traumamodel van Frans Ruppert:
Vanuit trauma ontstaat het overlevingsdeel, wat bovenop het gezonde deel komt.
Mijn dissociatieve identiteitsprobleem is ontstaan op ongeveer tweejarige leeftijd, doordat mijn biologische moeder heeft getracht me te verstikken met een kussen.
Mijn beschadigde deel was het dissociatieve deel (niemandsland)
Ik kwam door emoties in mezelf of bij het voelen van emoties van anderen in mijn beschadigde deel terecht. Ik onthield dan niets. Ik sloeg het niet op in mijn geheugen. Ik had op die momenten niet het vermogen om te leren.
Dat zijn gaten in mijn geheugen. Er was een scheiding tussen mijn denken en voelen. Mijn kinderen hebben dat meegemaakt. Ik weet daar niets meer van. Dat heeft veel invloed gehad op mijn kinderen. Ik heb me daar lang heel schuldig over gevoeld. Schaamte hield me gevangen, waardoor ik niet kon vertellen. Bovendien wat moest ik vertellen, ik onthield het niet.
Mijn overlevingsdeel was mijn masker
In mijn overlevingsdeel kopieerde ik dat wat ik tijdens mijn opgroeien als voorbeeld heb gehad. Mijn overlevingsdeel en mijn beschadigde deel (niemandsland) heb ik een groot deel van mijn leven gebruikt. Mijn gevoel zat in een spagaat tussen mijn beschadigde en overlevingsdeel. Er was geen ruimte voor mijn eigen gevoel.
Mijn gezonde deel is in mijn opgroeien en tot mijn medicijngebruik miniem aanwezig geweest
Het begint thans steeds steviger te worden door het oefenen. Ik leer steeds meer wat goed voor mij is, wat bij mij hoort, wat ik wil, wat ik vind en wat mijn eigen gevoel is.
Overleven was in mijn leven geen of te weinig rekening houden met mijn eigen gevoel, mijn intuïtie. Het gevoel van anderen ging altijd voor. Een onbewust automatisch mechanisme.
Ik was hypergevoelig, zoals veel voorkomt bij trauma’s. Ik voelde de emoties van de ander en nam die op mijn bord. Er was geen plek voor mijn eigen emoties. In mijn kindertijd heb ik veel negatieve emoties opgestapeld en deze zaten vast in mijn lichaam.
Helaas ging ik uit van mijn eigen beperkte, kinderlijke gevoelsleven (evenwicht tussen positieve en negatieve emoties was 0,5-9,5 als je 10 punten verdeeld) en wilde controle houden met mijn denken. Ik verwachtte dat anderen het net zo deden als ik het deed in mijn leven.
Ik was dwingend, ik wilde controle houden vanuit mijn denken, vanuit mijn beperkte wereldbeeld. Ik duwde met mijn denken mijn onrust en verwarring weg.
Mijn opvoeders hadden zo hun eigen problemen en hadden geen kaas gegeten van emoties. Helaas kon ik niet leren van hen.
Ik kan sinds kort voelen, na veel oefenen
Hoe het is om zelf ruimte in te nemen, onder andere door grenzen aan te geven. Ik mag er eindelijk zijn voor mijn gevoel. Mijn oefenen heeft veel opgeleverd. Nu weet ik, ik ben 66 jaar, dat leven een durend proces is. In mijn oefenproces was ik vaak ongeduldig. Had ik nu nog niet genoeg gedaan?
Er was bij mij een miniem gezond deel aanwezig. Ik heb lang een masker opgehad. Met mij ging het altijd goed. Dat heeft zeker zijn meerwaarde gehad. Ik heb schijnbaar normaal kunnen functioneren in de maatschappij.
Vanaf mijn afstuderen als fysiotherapeut op mijn 21ste ben ik me gaan richten op wat er achter de klachten kon zitten van de cliënten die bij mij kwamen
Dat ging hand in hand met nagaan hoe ik mezelf beter kon leren voelen. Ik wist wel dat er wat aan de hand was met mij. Ik had echter geen idee wat het was. Van de hulpverlening kreeg ik etiketten. Maar ja, wat heb je daaraan als het geen invloed heeft op hoe je je voelt en hoe je je leven ervaart.
Wat ik me goed herinner is dat er regelmatig cliënten bij me kwamen die zeiden dat de dokter had gezegd dat accepteren de enige optie was. Ik had geen idee. Ik dacht dan: “hoe doe je dat dan?”
Nu heb ik een idee, ik weet dat het hard werken is
Ik heb allerlei cursussen en opleidingen gedaan. Ik ben haptonoom en psychosomatisch fysiotherapeut. Ik ben nieuwsgierig aangelegd en wilde te weten komen hoe cliënten zelf aan hun klachten zouden kunnen werken en hoe ik me beter kon leren voelen. Mijn ervaringsdeskundigheid en professionele deskundigheid zijn thans met elkaar verweven.
Mijn missie is praktische, concrete handvatten te geven aan cliënten met lichamelijke, psychische en psychiatrische klachten om zich beter te leren voelen, waarmee de cliënten meer grip krijgen op zichzelf en hun klachten.
Door mijn ervaringsdeskundigheid en het vele oefenen wat ik heb gedaan, herken ik de hobbels die je tijdens het oefenen tegenkomt. Ik heb vaak gedacht en gevoeld dat dit leven niet hoefde voor mij op deze manier. Nu voel ik dat ik er mag zijn en vind het heel prettig als ik een steuntje kan zijn bij het leerproces van anderen.
Hope (pseudoniem) is werkzaam als psychosomatisch fysiotherapeut, haptonoom en coach. Ze is existentieel getraumatiseerd op ongeveer tweejarige leeftijd en emotioneel verwaarloosd. Het heeft haar leven bepaald en richting gegeven.
Meer informatie:
Geef een reactie