Yasmaine vertelt dat ze vraagtekens zet bij dwangmedicatie. “Niets leek meer interessant, of mij vreugde te geven. Mijn omgeving had enorm veel verdriet want ze waren de vrolijke, intelligente extraverte vrouw kwijt.”
We kennen allemaal wel de afschuwelijke beelden uit het grimmige verleden van de psychiatrie. Dwangbuizen die mensen in nood van hun bewegingsvrijheid ontdoen en zelfs de zogenaamde lobotomie waarbij een ijspriem een deel van de hersenen stuk maakt. ECT zonder verdoving en levenslange opsluiting zonder enige kans op vrijheid. Gelukkig zijn we in 2022 een stuk verder, en humaner. Met dank aan nieuwe wetenschappelijke inzichten en vooral ervaringskennis. Door schade en schande is men wijs geworden, tenminste dat hoop ik.
Toch kan ik mij nog goed herinneren hoe de spuit (depot) mijn linkerbil in werd gespoten
Mijn lichaam protesteerde en na een aantal uur was ik doodmoe. Ik probeerde op te staan, maar mijn benen deden het niet meer. Ik was achtergelaten in mijn koude kamer en doodsbang dat ik het niet zou overleven. Kruipend ben ik door de gang gekropen totdat er uiteindelijk iemand kwam aanlopen, de verpleegkundige schrok en belde de psychiater. Snel kreeg ik Akineton en mocht, tot mijn verassing weer mijn eenzame koude kamer in. De hele nacht lag ik doodsbang naar het plafond te staren.
De dagen erna liep ik als een zombie door de kliniek, al mijn spieren waren stijf
Na een aantal weken sprak de psychiater mij aan, het ging blijkbaar beter met mij. Blijkbaar ben je beter als je verdoofd, zonder gevoel, stijf en gevoelloos je voortbeweegt. Om mij heen zag ik mannen en vrouwen stil op stoelen zitten, soms met speeksel uit hun mond.
De jaren daarna kreeg ik wekelijks te horen hoe goed het wel niet ging, ik was tenslotte niet meer psychotisch. Maar het ging helemaal niet goed, ik kon niet meer voelen, denken of überhaupt mij vloeiend voortbewegen. Ik moest herstellen en accepteren , maar dat leek een onmogelijke opgave. Elke dag was een strijd, zelfs douchen was een gevecht met mijzelf omdat ik zo ontzettend moe was en geen intrinsieke motivatie meer had. Niets leek meer interessant, of mij vreugde te geven. Mijn omgeving had enorm veel verdriet want ze waren de vrolijke, intelligente extraverte vrouw kwijt.
Dit was absoluut geen kwestie van herstellen of accepteren, maar een dagelijkse strijd en lijdensweg
Ik zat in een chemische dwangbuis. Opgesloten in mijzelf, alleen door mijn ogen zag je nog een stukje van mijn persoonlijkheid. Ik besloot, samen met mijn omgeving te stoppen met de medicatie. De psychiater ging godzijdank akkoord en het lange en akelige afbouwen begon. Na een aantal maanden kon ik weer emoties ervaren, ik kon weer lachen en huilen. Het voelde als een wonder! Ik menstrueer weer normaal, kan weer nadenken zoals vroeger en zelfs mijn motivatie is volledig terug.
Ik schrijf deze blog niet om iedereen ervan te overtuigen om te stoppen met medicatie. Soms kan medicatie een goede tijdelijke oplossing zijn voor een acuut probleem. En ik hoor regelmatig dat het mensen een veilig gevoel geeft, zelfs een bepaalde mate van onverschilligheid. Maar de oorzaken of factoren die van invloed zijn op je mentale welzijn worden er niet mee opgelost. Een complex probleem als een psychose kan simpelweg niet worden genezen met een pil of spuit.
En ik pleit, met heel mijn hart, dat psychiaters niet alleen maar grijpen naar de schijnoplossing…
dat zoveel mensen leed bezorgd en alleen symptomen enigszins maskeert. Bedenk dat we iets inspuiten waarvan we niet alleen de ongewenste symptomen bestrijden maar ook veel gewenste eigenschappen verdoven. En dan nog even dit, we moeten ophouden met mensen classificeren omdat ze geen medicatie willen innemen omdat dit een symptoom zou zijn van de ziekte, stoornis of aandoening. Een mens wil gewoon geen chemische dwangbuis, lijkt mij vrij logisch.
Meer lezen over medicatievrij leven?
Geef een reactie