Geeske Roorda maakte een drietal video’s waarin ze vertelt hoe ze met haar kwetsbaarheden omgaat en wat ze doet om zichzelf om balans te houden. “Het behouden van mijn balans blijft altijd om actieve aandacht vragen. Soms is bijsturen gewoon even nodig“.
Het is tijd voor de redactievergadering van PsychoseNet. Deze vindt tegenwoordig via Zoom plaats, want het is coronatijd en Nederland zit in de ‘intelligente lockdown’.
Ik zie mijn collega’s Anne en Jim op kleine rechthoekige venstertjes op mijn grote beeldscherm
Ik vertel hen over mijn voornemen om -naast het schrijven van blogs- ook video materiaal op te gaan nemen. Dat lijkt me een mooie aanvulling. Maar waar zal ik beginnen? Er zijn talloze mogelijkheden waar ik het op video over kan hebben. Ik weet in deze hectische tijd gewoon niet waar ik het beste kan beginnen.
Mijn collega’s hebben inspiratie en benoemen een drietal mogelijkheden. Daar kan ik wel wat mee.
Ik besluit een drietal video’s op wil nemen over hoe ik mezelf balanceer en reguleer in mijn gewone dagelijkse leven
Het is een topic dat altijd aan de orde is. Wanneer je een psychische kwetsbaarheid hebt kan het nodig zijn om jezelf en je valkuilen beter te (leren) kennen, omdat die je kwetsbaarheid kunnen triggeren.
Ik pak vervolgens mijn cameraspullen, wandel naar buiten en zoek een mooie locatie. Zo begin ik, in de buitenlucht, dapper aan een zonnige opname over mijn wandelavonturen.
De drie video’s van Geeske Roorda
Video 1 | De waarde van: Een dagelijkse wandeling
Deze video gaat over de waarde die ik hecht aan mijn dagelijkse wandeling. Ik vind het heerlijk om iedere dag een mooie wandeling te maken, op de vogels te horen en te zien, om simpelweg te ervaren wat er gebeurt in mijn omgeving.
Video 2 | De kracht van: Creativiteit
Ik vertel wat mijn creativiteit voor mij betekend heeft, hoe het me hielp om uiteindelijk -door hard te werken- uit een diep dal te komen. En hoe ik langzaam de wijde wereld weer introk en mijn fotografie en fotobewerking met me meenam.
Video 3 | De kracht van: Naasten
Naasten zijn belangrijk tijdens herstel. Maar wat als je weinig -of zelfs helemaal geen- naasten hebt? Wat als je (professionele) omgeving er automatisch vanuit gaat dat je familieleden hebt die naast je kunnen en willen staan? Dat kan heel eenzaam voelen. Gelukkig kunnen een partner, een vriend(in) of een buurman ook veel betekenen als naaste. (En jij ook voor hen!)
Geef een reactie