In het voorjaar van 2016 was Frederik overspannen en met vreselijke angsten opgenomen bij een psychiatrische kliniek. Hij had lange tijd enorme overlast ervaren in zijn appartement. Frederik had na veel moeite een ander huis gevonden, maar kon de verhuizing niet betalen. Zijn toenmalige vriendin beëindigde hun relatie en zijn stiefvader overleed, wat veel spanningen gaf binnen de familie.
Ik raakte zo overstuur dat ik met een psychose van het katatone type en een angststoornis werd opgenomen
Ik kreeg medicatie voorgeschreven en nadat de gewone afdeling op de psychiatrische kliniek te druk voor me was, werd ik overgeplaatst naar de ‘stille’ afdeling, voor mensen die gauw overprikkeld raakten. Daar kreeg ik de hulp en ondersteuning om mijn verhuizing verder af te wikkelen, wat na het aanvragen van een lening en met hulp van vrienden uiteindelijk ook goed is gelukt.
Op de afdeling aten we met de groep medepatiënten elke dag gezamenlijk aan de eettafel. Patiënten kwamen en gingen in de kliniek.
Op een dag schoof er een nieuwe patiënt aan bij ons aan tafel
Ik was in die tijd erg angstig voor agressie en bekeek mensen op z’n zachtst gezegd met enig wantrouwen. Dat de nieuwe patiënt, Milan (pseudoniem), naast me aan tafel kwam zitten baarde me enige zorgen. Hij was klein van stuk, maar wel krachtig gebouwd. Hij droeg een sterke bril met een metalen frame en had dik zwart en een beetje ruw haar. Opvallend was zijn linkerarm, die was ernstig verminkt met grote littekens. Hij kon zijn linkerhand niet goed gebruiken. Hij was vermoedelijk getraumatiseerd na een vreselijk auto-ongeluk, zo ontdekte ik later. Nadat hij zich aan me had voorgesteld, probeerde ik hem wat te negeren en vermeed oogcontact.
Het bleek dat de kamers van Milan en mij naast elkaar lagen en we groetten elkaar vanaf een gegeven moment altijd lachend met: ‘Hey, buurman!’ Mijn angsten voor hem begonnen snel af te nemen.
Ik speel solo akoestisch gitaar (stukken van Harry Sacksioni en Tommy Emmanuel) en altijd als Milan me hoorde spelen, kwam hij mijn kamer binnen
Zijn ogen lichtten helemaal op en hij begon van puur enthousiasme op de maat van mijn muziek mee te klappen. Aanvankelijk was ik wat gepikeerd, want ik had soms geen zin aan mensen op mijn kamer, maar hij bleef altijd maar kort, want hij wilde me niet tot last zijn. Uiteindelijk vond ik het niet vervelend, maar juist leuk om iemand zo te zien genieten van mijn muziek.
Op een avond liep ik de eetruimte in, op zoek naar wat lekkers, zoals kruidkoek. Milan had net een sigaret gerookt en kwam binnen vanaf het terras buiten dat via de glazen schuifdeuren met de eet- en zitruimte was verbonden. We groetten elkaar en hij kwam op me afgelopen. We waren de enigen in de eet- en zitruimte. Hij keek me in het schemerdonker een moment stil aan en greep toen naar mijn hand.
‘Je bent een echte vriend‘, zei hij plechtig, waarna hij weer verder liep
Ik was te verbouwereerd om iets te zeggen maar erg onder de indruk van zijn woorden.
De volgende dag zaten we met de andere patiënten aan het ontbijt. Milan was er niet. Op de gang hoorden we hem plotseling roepen. Hij klonk overstuur.
‘Ik wil hier weg!‘ riep hij. ‘Ik wil naar mijn vrienden en mijn café waar ik vrijwilligerswerk doe!‘
De verpleging kon Milan niet tegen zijn zin houden en later die dag vertrok hij, opgehaald door zijn ouders.
Ik vroeg me af of zijn gedrag van deze ochtend te maken had met onze ontmoeting in de eet- en zitkamer de avond ervoor
Het besef drong tot me door dat ik weliswaar was opgenomen in de kliniek omdat ik angstig en overspannen was geweest vanwege ernstige burenoverlast en een verhuizing die bijna misliep, maar dat ik tegelijkertijd mijn sociale angsten had kunnen aanpakken.
En dat ik een goed contact zou hebben met medepatiënten waar ik eerst bang voor was had ik vooraf nooit kunnen bevroeden.
Frederik (pseudoniem)
Meer informatie:
Geef een reactie