Als ik terugkijk naar mijn psychoses van de afgelopen 10 jaar, ben ik best trots op mijzelf. Ik kijk naar mijzelf en zie een stabiel en sterker persoon dan ooit tevoren. Ik had niet verwacht dat dit het gevolg van mijn psychoses zou zijn.
Ik bedoel, het meervoud van mijn leeftijdsgenoten hebben een studie gedaan, ze hebben een leuke baan en waarschijnlijk vrouw en kinderen.
Maar ik niet. Ik zit in een open woonvorm van een ggz-instelling tussen meerdere patiënten. We hebben allemaal een zelfstandig appartement waar wij ons prettig en thuis voelen.
Tuurlijk wil ik op een dag weg van hier en écht zelfstandig wonen
Maar voor nu heb ik geaccepteerd dat ik hier voorlopig wel goed zit en veel kan leren over mezelf. Deze lessen kunnen mij de handvatten geven voor de rest van het groeiproces van mijn leven.
Want eerlijk gezegd – en dat hoop ik van harte – kan de toekomst er niet harder uitzien dan datgeen wat ik in het verleden heb meegemaakt.
Een kleine optelsom: meerdere opnames, meerdere keren in de isoleercel beland, strijd en acceptatie van de medicijnen, strijd tegen de ggz, strijd tegen het stigma, strijd tegen de wereld, strijd tegen de hulpverleners, strijd tegen mijn familie en ga zo maar door.
Ik kan wel zeggen dat ik een echte strijder ben
Dat kost behoorlijk veel energie, maar naarmate ik ouder word, begrijp ik meer en accepteer ik meer. Zoals het schrijven van dit verhaal, zodat een medemens er hopelijk kracht en energie uit kan halen. En dat ze hoop mogen en moeten hebben op herstel na een psychose.
Want dat vertrouwen kan behoorlijk beschadigd zijn, bijvoorbeeld nadat je in een isoleercel hebt gezeten of na dwangmedicatie en conflicten met een verpleegkundige. Het is voor mij belangrijk om dan tóch vertrouwen te houden in mijzelf (en anderen) en niet mee te gaan met vooroordelen die anderen over mij zouden kunnen hebben, of de stigma’s die de maatschappij kan hebben.
Ik wil doorgaan en doe een beroep op mijn wilskracht en mijn eigen energie
Dan probeer ik alles te accepteren en dingen los te laten, zodat ik verder kan en de toekomst mij rust biedt. In plaats van chaotische angsten en het wantrouwig denken, die iedereen weleens heeft, maar psychotische mensen in het bijzonder.
Zodat ik iets voor anderen kan betekenen, op een speciale manier. Zodat het lijden dat ik heb meegemaakt en heb gevoeld (en soms nóg heb en voel) een betekenis voor een ander kan hebben. Zodat het een missie is, in de spirituele zin van het woord.
Natuurlijk wens ik niemand dat wat ik heb moeten meemaken toe. Maar wat mijzelf betreft, raak ik er steeds meer overtuigd dat mijn ziel sterk genoeg is om dit alles te ervaren en dat er een diepere betekenis achter schuilt.
Elke dag kom ik daar steeds meer achter en begin ik het steeds meer te voelen en hierdoor voel ik me meer vrij en compleet. Dit had ik niet van tevoren kunnen bedenken, maar toch wil en kan ik zeggen: psychose, je bent mijn beste vriend!
Nicolas
Geef een reactie