Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Marijn Willems

Marijn heeft gewerkt als planoloog. Op www.bipolair.jouwweb.nl zijn de door hem geschreven boeken, verhalen en sprookjes gratis te downloaden. Op www.waanzin.jouwweb.nl heeft Marijn zijn geloofsovertuiging uitgewerkt. 

Een voltooid leven zonder levensmoeheid

Een voltooid leven zonder levensmoeheid? Marijn vertelt dat de term 'voltooid leven' op verschillende manieren uit te leggen is.

Onze blogger Marijn maakt duidelijk dat de term ‘voltooid leven’ op verschillende manieren uitlegbaar is. Je leest het in de blog Voltooid leven zonder levensmoeheid.

De uitdrukking voltooid leven wordt gebruikt in de context van eventuele zelfdoding door mensen die hun leven voltooid achten, en eventuele hulp daarbij van een ander. Andere in dit kader voorkomende uitdrukkingen zijn klaar met leven, levensmoe, vrijwillig levenseinde en zelfgekozen levenseinde. Nu vind ik mijn leven ook ‘voltooid’, maar niet in de context van bovenstaande definitie. Ik zal het uitleggen.

Tijdens mijn jeugdjaren was ik een beetje een bang jongetje, maar die wel van dingen kon genieten

Ik klom in bomen, mijn kamer was net een dierentuin, en ik hield (niet altijd) van mijn ouders. De overgang naar de middelbare school was opmerkelijk. Van muurbloempje naar een populaire etter. Maar een prachttijd gehad. Na mijn middelbare school was ik nog niet klaar om te studeren. Ik ging reizen. Vooral mijn verblijf in de kibboets in Israël was fantastisch. De herinneringen komen ook nu nog elke dag bovendrijven. Toen ik na twee jaar reizen Planologie aan de UvA ging studeren had ik er zin in. Vooral het onderwijs sprak me aan. Niet al teveel feitjes leren, maar de nadruk lag op zelf analyseren, bevragen en onderzoeken. Na mijn studententijd heb ik met heel veel plezier gewerkt als planoloog bij de gemeente Diemen.

In 2008 ging het tijdens een reis naar India heel erg mis

Mijn eerste manische psychose was een feit. Weer in Nederland heb ik, op basis van de verplichtingen opgenomen in de ziektewet, nog drie jaar geprobeerd om normaal te functioneren bij de gemeente, maar de koek was op. Ik viel meerdere keren uit en kreeg last van paniekaanvallen tijdens vergaderingen. Kortom, een normale baan was niet meer haalbaar. Gelukkig dacht het UWV er ook zo over. Afgekeurd!

Dan wordt het lastig: je bent afgekeurd en je zit thuis

Maar je wilt toch graag iets doen of bijdragen aan de maatschappij. Dan lijkt vrijwilligerswerk een optie. Ik heb zoveel geprobeerd. Budgetcoach, maatje, werken op een kinderboerderij. Maar ook dit lukte me niet om vol te houden. De bipolaire schommelingen gooiden constant roet in het eten. Waar was ik beland? Op het punt van de oneindige saaiheid. Bankhangen en Netflix kijken. Vooral tijdens de sombere en depressieve fases. In hypomane en manische tijden vermaakte ik me prima.

Mijn vrienden zitten in een compleet andere levensfase dan ik

Een gezin met kinderen. En dat is hard werken. Ik had mijzelf ook altijd met een gezin gezien. Mijn vrienden moeten de hele dag van alles, en ik heb niks te doen. Dat is, logischerwijs, een groot verschil. Helaas ben ik geen kat, die de hele dag, zonder schuldgevoel, kan luieren. Ik ‘moet’ iets te doen hebben, maar wat dan? De fase waarin ik nu zit lijkt op die van een pensionado. Klaar met werken, de kinderen zijn de deur uit, het grote genieten mag beginnen. Even tussen ons gezegd… volgens mij vervelen sommige pensionado’s zich kapot en missen ze het werk vreselijk. Bezigheidstherapie is wat ik zoek.

Tijdens mijn laatste opname heeft de psychiater het zekere voor het onzekere genomen

Ik krijg nu twee anti-psychotica, depakine en lithium toegediend. Tot nu toe lijkt het te werken. De diepe dalen en hoge pieken zijn er al maanden af. Ik balanceer nu tussen licht euforisch en somber. Als ik licht euforisch ben schrijf ik graag. Tijdens sombere periodes heb ik geen inspiratie en kijk ik Netflix. So be it!

Op 13 juli 2020 heb ik in de instelling een hartaanval gehad

Hier schrijf ik een andere keer wel over. Na een hartaanval moet je je levensstijl omgooien. Niet meer roken, meer bewegen, gezond eten, etc. Dat kan ik niet opbrengen. Ik geniet van mijn sigaretjes, van ongezonde maaltijden en van het bankhangen. Maar als ik terugkijk heb ik een rijk leven gehad, het leven is voor nu voltooid, zonder dat ik levensmoe ben. En als het nu weer fout gaat vind ik dat prima. Zal je zien dat ik 90 word.

Meer lezen over menselijke zorg?

Reacties

2 reacties op “Een voltooid leven zonder levensmoeheid”

  1. Stella

    Wat een mooie, eerlijke blog, maar toch ook wel treurig dat je – zo lees ik het – eigenlijk niet echt meer iets van het leven verwacht. Ik wil je in ieder geval alle goeds wensen, welke vorm het ‘goeds’ in jouw situatie ook aanneemt.

    1. Marieke

      Ik zit een beetje in een soortgelijke situatie als Marijn: heel lang geprobeerd om “normaal” te functioneren, maar steeds vastlopen. Ik kan (nog) niet wat Marijn kan: de situatie accepteren. Ik denk dat dat voor een deel ook komt doordat mensen zeggen wat jij zegt, Stella: “treurig dat je niets meer van het leven verwacht.” Dit is niet aanvallend bedoeld, overigens.

      Kennelijk is er een norm die bepaalt wat een zinvol leven is. Bankhangen, tv kijken, schrijven: het zijn niet de activiteiten die volgens de norm je hoofdmoot zouden moeten zijn. Men vindt dat je het dan laat zitten; het hebt opgegeven. Een leven zonder nuttige doelen vinden mensen leeg.

      Het is proefondervindelijk bewezen (helaas) dat (vrijwilligers)werk voor mij te hoog gegrepen is. Mijn psychische kwetsbaarheid leent zich niet bepaald voor relaties en vriendschappen, dus ik heb geen partner en kinderen. Als je niet suïcidaal bent , zul je de uren dat je leeft anders moeten invullen dan de werkende medemens die een partner heeft kunnen vinden en wellicht een gezin heeft gesticht. Ik kom dan ook uit op Netflix, fietsen, lezen, schrijven, muziek luisteren. En op de momenten dat ik die dingen niet kan doen, ben ik druk met overeind blijven. In leven blijven.

      Ik kan (nog) niet genieten van de manier waarop ik mijn leven moet invullen, omdat het een schuldgevoel met zich meebrengt. Ik weet dat ik meer rust zal hebben als ik accepteer dat het is wat het is, maar ik blijf toch steeds proberen te doen wat anderen doen: (vrijwilligers)werk en relaties aangaan. Normaal zijn en doen. Om na een aantal maanden mezelf keihard tegen te komen, omdat ik iets van mezelf probeer te maken dat ik niet ben.

      Ik ben dus in zekere zin jaloers op Marijn. Ik wil ook kunnen zeggen: “So be it.”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *