Een pakkende blog van Lonneke over de deelname van mensen met een EPA (Ernstige Psychiatrische Aandoening) in onze samenleving. Lonneke zegt: “Dit ingecalculeerde risico om middenin de maatschappij te staan heeft mij een menswaardig leven gegeven”.
Met een gebruikelijke zucht, kreun en vloek reik ik rond half negen naar mijn telefoon. Ik zet mijn wekker uit. De NOS-app brengt me de wekservice. Twee gewonden en een dode bij een RIBW-instelling in Wageningen.
Ik ken de naam. Het gaat over psychiatrisch patiënten. Alleen al de gedachte aan alle reacties van familie en omwonenden triggert me.
Ik ben instabiel op dit moment en ik word makkelijk getriggerd
Ik besluit mezelf te beschermen. Ik swipe het nieuwsbericht weg zonder het goed gelezen te hebben en ik sluit me af voor alle berichten die ik er de dagen erop over hoor. Ik ben ervaringsdeskundig belangenbehartiger, dus volledig hiervoor afsluiten kan ik niet.
Ik besluit dat ik er geen blog over ga schrijven. Dat blog zou te rauw, te emotioneel, te heftig worden. De dagen erna lig ik er soms ’s nachts van wakker. De belangenbehartiger in mij wil een verhaal vertellen. De blogger spint dan zinnen, wendingen om dat verhaal zo intens mogelijk te maken. De ervaringsdeskundige is verdrietig.
Het gaat me zo aan het hart
Mensen met een EPA die in de wijk wonen. Ik heb er al menig praatje aan gewijd. Ik behoor zelf tot die EPA-doelgroep. Als ik dertig jaar geleden had geleefd, woonde ik met mijn problemen -waarschijnlijk gesedeerd- opgesloten op het terrein in Oegstgeest.
Vandaag woon ik zelfstandig in de beste wijk van Leiden, doe ik waardevol vrijwilligerswerk, ben ik belangenbehartiger, blogger, schrijver en over ruim een maand ook nog eens student.
Terwijl ik al mijn gevoelens weg druk, komen de zinnen vanzelf
Vandaag besluit ik toch om het te schrijven. Ik laat het gebeuren in Wageningen uit mijn blog weg. Ik besluit alleen mijn eigen theoretische verhaal te vertellen.
Stel het lukt me
Ik heb zelfmoord gepleegd
Zullen dan mijn overburen gaan klagen omdat ze dankzij mijn dood ontdekt hebben dat er nog meer EPA’s in deze portiekwoningen wonen?
Zouden ze boos naar de gemeente schreeuwen dat deze mensen daar niet horen? Ze zijn immers gevaarlijk…
Mijn ’theoretische dood’ heeft dat immers zojuist bewezen.
Gevaarlijke mensen beïnvloeden hun huizenprijs
Zou in de krant geschreeuwd worden met vette koppen over het totaal falen van de GGZ? Deze mensen horen immers niet in een wijk te wonen. Zij horen niet op straat te lopen. Zij horen beschermd te worden. Zij horen in het bos, ver weg van de stad en ver weg van mijn vrijwilligerswerk.
Zouden mijn familie en vrienden schreeuwen waarom ik niet iedere keer dat ik suïcidaal was werd opgenomen. Zelfs al betekent dat bij chronische suïcidaliteit dat ik nooit meer thuis kom. Zouden ze rechtszaken aanspannen omdat mij deze veiligheid niet werd geboden?
Of heb ik dan genoeg blogs geschreven, en voor voldoende zaaltjes gesproken, om duidelijk te maken dat dit ingecalculeerde risico om middenin de maatschappij te staan mij een menswaardig leven heeft gegeven?
Dat de kans dat ik zelfmoord had gepleegd in de instelling groter was dan in mijn eigen huis. En dat ik opgesloten in Oegstgeest nooit de keuze van 18 juli 2019 had kunnen maken. De dag dat ik voor het leven koos.
Geef een reactie