Dysthymie of depressie, dat werd in het verleden vast gesteld. Het is nooit weg gegaan. Geboren in mijn kindertijd. Altijd al daar. Langdurige perioden met somberheid. Soms zwaardere depressies, Soms even opgetild naar happiness. Of ik ooit gelukkig was? Zelden. Meestal zat ik in het donker te wroeten, was gefascineerd door de dood en voelde leegte, verdriet, afstomping, desinteresse.
Rouw en verdriet
Naarmate ik nu ouder wordt, na de perioden met psychose, komt het iedere dag wel voor dat ik zie dat ik lijd. En dat ik geen oplossingen zie voor mijn lijden. Mijn lijden bestaat uit rouw, verdriet, desintegratie en afgescheidenheid, eenzaamheid en falen. Van: het zwarte schaap zijn en onbegrepen, niemand snapt me, via: ik ben geen lief mens, tot: ik ben afschuwelijk dik en lelijk.
Mijn hart voelen
Ik houd niet van bewegen en zit liever bevroren op de bank tot weten dat je jezelf verpest en kapot maakt door niet te kiezen voor wat goed voor je is. Het enige wat ik doen kon was bewuster worden, openen, mijn hart voelen en leven en dat is een poosje gelukt.
Ik lijd dagelijks
Dankzij mijn spirituele crises en kundalini kwam er meer bewustzijn in mijn denken en ervaren. Ik kon zien dat ik mijn gedachten en emoties nooit geweest ben. Dat ik alles wat mijn persoonlijkheid maakte nooit geweest ben. Toch lijd ik nog dagelijks aan die gedachten en emoties die pijn brengen en wonden openen. Ik zit er soms in en kan geen overzicht bewaren. Het is blijkbaar niet diep genoeg door gedrongen. Ik kan er geen afstand van nemen. Ook goed.
Acceptatie
Alles mag er zijn. Ik accepteer dat. Ik accepteer nu alles van mij. Zelfs mijn meest lelijke kanten. Zelfs mijn zelf-sabotage. Wanneer ik diep in mij zit heb ik pijn. En diep verdriet. Het gaat nooit weg. Het is altijd daar. Het zijn de wonden van voorheen. Ze aanraken betekent voelen.
Wanhoop en donkerte
Ik voel. Mijn hele leven lang voel ik hoe wanhoop en donkerte bij me hoort, hoe tranen bij mijn rouw horen, hoe bescherming omslaat in prikkelbaarheid en hoe verlies zo zwaar weegt, dat dragen ervan bijna onmogelijk lijkt. Mijn psychosen brachten veel verlies en een labeltje in de schizofrenie. God, wat ben ik veel kwijt geraakt! Ook mezelf, degene die ik was. Die is eraan gestorven.
Motivatie
Toch ben ik er nog, al is denken aan de dood een metgezel. Ik wil niks en moet niks, ik voel geen motivatie, ik ben klaar ermee. En toch ga ik door. Want er zijn nog die momenten. Momenten van geluk. Kortstondige flarden van genieten.
Denk je aan zelfmoord?
Denk je aan zelfmoord? Bel of chat met 113 Zelfmoordpreventie.
Dat kan 24 uur per dag. Bel 113 of ga naar www.113.nl.
Teleurstelling
Dat vind ik vooral in natuur. In mensen helemaal niet meer. Teleurstelling heeft me bitter gemaakt. Wrokkig en wantrouwig en zonder geloof. Alles bleek illusie. Maar ik geloof in het leven haar eigen levenskracht. In de geheimen van geometrie en quantum fysica. In instinct en het licht in het hart van ieder wezen.
Dysthymie of depressie
Ik heb het gezien. Soms ervaren. Daar tegenover staat de doodsdrift, de chaos, de verlating, de leegte, het gat. Een put om in te vallen, daar waar alles donker is. Ik leef ermee, ik ken niet anders. Dat is voor mij mijn dysthymie, depressie.
Innerlijk kind
Een manier van leven geschapen in mijn brein door mijn kind zijn. Mijn innerlijk kind. Het heeft zachtheid nodig en steun en heel veel liefde. Dat is het enige wat ik nog kan doen. Lief hebben. Ook als ik zo hard als staal ben en mijn verleden draag.
Liefde
Ik heb lief. Ik heb lief dat ik echter ben, met al mijn verrotting van binnen die gezien wordt door mij en langzaam naar buiten mag sijpelen in de hoop op begrip. Ik begrijp mij en heb mij daarom lief! De enige die zo van mij houdt ben ik. Ik weet wat liefde is. En daarom lijd ik. De wereld is vol oordelen en afwijzingen, vol haat en onkunde, vol dwang en gevangenissen.
Nooit meer gevangen in somberte
Ik laat mezelf nooit meer gevangen zetten. Daartoe moest ik mezelf bevrijden, mijn mind uitvogelen. Of dat gelukt is? Of ik er blijer door werd? Alles is veranderd en toch is er nog zoveel hetzelfde. Mijn somberte is niet vertrokken.
Zelfliefde
Toch staat er licht tegenover dat mij de weg wijst. Naar mijn hart, waar ik er helemaal mag zijn, onvoorwaardelijk, ookal ben ik nog zo destructief. Dat is liefde.
Meer lezen van José?
- Vleugels – José Hoekstra
- Maak kennis met… José Hoekstra over psychose en spiritualiteit
- Heling is mogelijk – over de gekte van een vrouw
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie