Medicatie en eigen regie: Na zijn eerste psychose werd Mathijs opgenomen. Wat volgde was het protocol met antipsychotica. Wat er daarna gebeurde wil hij graag delen. Om daarmee een duidelijke boodschap af te geven: ga bij je zelf na wat goed is voor jóú in plaats van mee te gaan met het protocol.
De discussie om een psychose met minder of zelfs zonder medicatie te behandelen laait weer op.
Ik wil iets vertellen over mijn ervaringen met antipsychotica en mijn weg naar herstel en eigen regie
Ik werd voor het eerst psychotisch op Lowlands waar ik aan het werk was. De symptomen bleven en ik werd opgenomen in een kliniek. Mijn medicatie werd verhoogd tot ik in een zombie was veranderd. Mijn ouders trokken aan de bel, omdat ze me niet meer herkenden. Daarop werd de medicatie verlaagd. Dat was mijn eerste ervaring met antipsychotica en het effect van hoge doseringen.
Na mijn opname werd ik begeleid door het Vroege Interventie Psychoseteam in Rotterdam. Ik vond het lastig om met de bijwerkingen om te gaan. Ik had weinig creativiteit, weinig energie en voelde weinig. De psychiater had een boodschap die me verraste. “Dit is de lijst met antipsychotica. Ga maar googelen op wat je wilt proberen. Ik zou heel graag willen dat ik een DNA-test zou kunnen doen om je te vertellen wat werkt, maar nu is dat niet zo.” Daarom bleef ik bij mijn huidige antipsychoticum. Na een jaar aan de antipsychotica te zijn, vertelde mijn psychiatrisch verpleegkundige dat het protocol voorschreef om te stoppen. Dat deed ik en een tijdje was ik stabiel.
Ongeveer een half jaar na het stoppen met de medicatie kreeg ik een manie
Die werd snel gedempt met antipsychotica. Dat was op dat moment fijn en werkte goed. Nadat ik die medicatie een maand of twee slikte, vroeg mijn psychiatrisch verpleegkundige: “Wat wil je met je medicatie?” Ik besloot een onderhoudsdosis te slikken van de minimale werkzame dosering. En bij instabiliteit te verhogen.
Na drie jaar GGZ-behandeling ging ik over naar de huisarts voor zorg en medicatie. Ik was stabiel, had werk en zette mijn ervaringen in voor Samen Sterk zonder Stigma. Ik heb een signaleringsplan waar ik op moet letten. Ik voel mijn instabiele periodes aankomen. Dan ga ik naar de huisarts en verhoog ik mijn medicatie. Dat is elke keer weer heftig en voelt als een verlies, maar mijn leuke leven is een stok achter de deur. Ik wil mijn werk, vrienden en vakanties niet verliezen. Dus moet ik stabiel zijn.
Tips voor medicatie
• Openheid in je netwerk. Als vrienden, familie en collega’s op de hoogte zijn kunnen ze je helpen met signaleren. Mijn moeder weet meestal drie weken eerder dan ik dat ik een terugval heb.
• Bespreek het met hulpverleners. Ga niet zelf experimenteren, maar bespreek wat je wilt doen met medicatie. Ze zijn het er misschien niet mee eens maar kunnen wél die belangrijke signaleerder zijn.
• Zorg voor een signaleringsplan en deel dat. Wat zijn triggers voor je? Hoe handel je bij die triggers? Ik moet letten op chaos in mijn hoofd, chaos in mijn huis en op slecht slapen. Als dat niet goed gaat ga ik naar de huisarts.
• Medicatie is een randvoorwaarde. Behandelaars denken dat pillen en therapie de oplossingen zijn. Ik denk dat dat een verkeerde aanname is. Je moet eerst jezelf de vraag stellen: wat is het juiste leven voor mij? Pillen en therapie kunnen een randvoorwaarde zijn voor dat leven.
Mathijs van Meerkerk is 32 jaar en komt uit Rotterdam. Hij heeft de diagnose schizo-affectieve stoornis. Hij is game designer en ambassadeur van Samen Sterk zonder Stigma.
Lees meer:
Geef een reactie