In haar vorige blog vertelde Maria Louise hoe ze ertoe kwam om stukjes uit haar ‘hersteldagboek’ te delen op haar weg naar herstel. In deze blog gaat ze verder met dat dagboek. Ze schrijft over zowel vrolijke als minder vrolijke ervaringen en doet dit door haar dagelijkse beslommeringen te beschrijven op haar weg naar herstel.
Dag 199 sinds mijn psychose: powernap
Ik lig op de bank met een plakkend lijf, overgegeven aan de hitte besluit ik een uur lang niks meer te doen in huis of voor de kinderen. Ik zet een serie aan – iets wat ik de laatste tijd eigenlijk nooit doe – en laat met een licht schuldgevoel de beelden maar half binnenkomen.
Dan voel ik ineens hoofdpijn opkomen en ga nog wat comfortabeler liggen. De kritische stem in mij die vindt dat ik een luie, nutteloze hond ben, die de hoesjes van de muf ruikende kussentjes op de bank zou moeten wassen, negeer ik. Ineens hoor ik: “Mam, waar gaat deze serie over?” Ik blijk te zijn ingedut en heb niet echt meegekregen wat er te zien was. Eigenlijk best lekker, zo’n powernap, en blijkbaar hard nodig.
Dag 200 (ochtend): in het bos
Ik heb mezelf zover gekregen om weer een rondje te hardlopen, afgewisseld door wandelen. De afgelopen hete dagen zijn me zwaar gevallen en de verleiding om daarin te blijven hangen is best groot. Onderweg naar het bos hoor en zie ik een kindje hard huilen. Ze heeft duidelijk geen zin meer om zelf te lopen. Haar moeder loopt voor haar uit en negeert haar kreten. Ik probeer ze ook te negeren, want dit soort emoties komen bij mij diep binnen. Ik voel het meteen in mijn maag en buik en krijg er een rotgevoel van.
Heb ik het wel goed gedaan?
Ineens moet ik denken aan mijn eigen kinderen. Heb ik het wel goed gedaan met ze? Ben ik niet te soft? Het helpt niet dat mijn zoontje de afgelopen dagen niet lekker in z’n vel zat en weigerde om naar school te gaan. Ik voel me onzeker worden en vraag me af of ik het moederschap eigenlijk wel aankan. Ik vergeet dat ik mezelf best liefdevol mag toespreken en ik goed genoeg ben als moeder. Gelukkig leidt het rennen me af en ik kom weer terug in mijn lijf en in het hier en nu. Tot waar zal ik rennen, bedenk ik, voordat ik weer even op adem kan komen?
Wanneer ik even later door het bos wandel, denk ik terug aan het gesprek dat ik dinsdag met mijn systeemtherapeut had. Zij begeleidt mij totdat ik aan de beurt ben voor psychotherapie. Ik werd tijdens dat gesprek overvallen door emoties over mijn jeugd en had de rest van de dag hoofdpijn en voelde me moe en leeg getrokken. Ook gisteren was ik nog moe en heerste chaos in mijn hoofd. Ik vraag me af of dit soort gesprekken wel helpend zijn voor mijn herstel, maar ik kom er niet uit en laat het maar weer los. Kom op, weer even rennen jij.
Dan zie ik een zwaluw voorbijvliegen en ik volg zijn golvende vlucht met mijn ogen.
Dag 200 (avond): lieve mensen
Licht gespannen poets ik nog even mijn tanden en werk mijn mascara bij. Ik ga zo naar een eerste bijeenkomst voor moeders met hoogbegaafde of hoogsensitieve kinderen. Ik heb me aangemeld, omdat mijn spanningsklachten van het afgelopen jaar onder andere te maken hebben met de ontdekking van hoogbegaafdheid bij mijn kinderen, terwijl dit door de leerkrachten op school jarenlang niet was herkend (en zelfs ontkend).
Mijn man en ik dachten dat het bij ons thuis zo moeizaam ging door iets wat wij als ouders ‘verkeerd’ deden. Het heeft me heel onzeker gemaakt over het moederschap en ik heb daar nog dagelijks last van. Reden genoeg voor mij om in te gaan op de uitnodiging die ik kreeg voor deze bijeenkomst.
We ploeteren allemaal
Al kort na de eerste kennismaking liggen onze harten op tafel en vloeien er tranen bij bijna alle zeven aanwezige vrouwen. We ploeteren allemaal; allemaal op onze eigen manier en met onze eigen uitdagingen. We bespreken korte lontjes, woedeaanvallen, angst, wandelende hoofden, onverzadigbare honger naar kennis, creativiteit, schooltrauma, het onvermijdelijke hokjesdenken en de aversie die we daarbij voelen.
Ik vertel over het uitvallen van mijn dochter in groep 8, hoe zwaar dat is geweest voor haar en nog steeds is. En dan vertel ik hoe ik niet lang daarna in een psychose ben beland. Ik ben onder de indruk van hoe lief, warm en begripvol de reacties zijn. Ik krijg een aai over mijn arm van de vrouw naast me en iedereen bedankt me voor mijn openheid. Het doet me goed om hierbij te zijn en hoewel de rest die psychose niet heeft gehad, voel ik me verbonden en niet heel anders of afwijkend. Ik mag er zijn.
Dag 201: box breathing
De wekker deed pijn vanochtend. Inmiddels ben ik opgestaan en heb ik mijn dochter bij haar school afgeleverd. Ik voel me dorstig en moe, alsof ik een flinke kater heb, terwijl ik geen druppel alcohol heb gedronken. De bijeenkomst van gisteravond echoot nog na in mijn hoofd en lijf en ik realiseer me hoeveel energie zoiets me nog (of tegenwoordig) kost.
Het was niet zozeer de bijeenkomst zelf die me heeft genekt, maar de verwerking ervan. Inslapen na afloop lukte me gisteravond niet goed en ook tijdens de nacht werd ik nog een keer wakker. Mijn brein stond aan en ik kon niet goed tot rust komen. Voordat ik kinderen kreeg was alcohol een van mijn favoriete vrienden om mezelf te kalmeren, maar die vriendschap is bekoeld. Gisteravond zette ik daarom één van mijn gezonde ‘quick fixes’ in, dit keer de box breathing techniek. Toen ik ermee begon dacht ik: wat ben ik nou weer aan het doen? Maar ook deze keer bracht het mijn zenuwstelsel in een andere staat, waardoor ik alsnog in slaap viel. Toch was de nacht onrustiger dan normaal en daar heb ik vandaag last van.
Tijdens een wandeling later die ochtend komt er verdriet los en lopen de tranen over mijn wangen. Laat maar komen denk ik, ik kan het hebben.
Over mij: Ik ben Maria Louise, 41 jaar, en ik heb eind vorig jaar een korte psychose doorgemaakt. Ik woon samen met mijn man, twee kinderen (13 en 9), een kat en een berg wandelende takken. Ik werk hard aan mijn herstel en schrijven helpt mij daarbij.
De andere blog van Maria Louise lezen over haar hersteldagboek (haar weg naar herstel)?
Meer lezen over Herstel van een Psychose?
- De herstelparadox voorbij – herstellen in kleine stappen
- De beren op mijn weg – zorgvrij leren herstellen
- Mijn reis door intimiteit, herstel en zelfverbinding
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de hoofdstukken van PsychoseNet al?
De professionals van PsychoseNet schreven deze hoofdstukken met betrouwbare, hoopgevende informatie.
Geef een reactie