Hoe kan ik mijn zoon overtuigen van het belang van therapie?

Antwoord

Beste L.,

Wat u meemaakt met uw zoon kom ik in mijn werk als psycholoog regelmatig tegen. En herken ik tegelijkertijd vanuit mijn eigen ervaring met psychose.

Nogal wat mensen voelen zich niet serieus genomen wanneer hulpverleners of andere mensen hun ervaringen psychose noemen. En behalve dat antipsychotische medicijnen helaas vaak vervelende bijwerkingen hebben, kan het ook worden gezien als weer een bevestiging niet serieus genomen te worden. Iemand zei laatst tegen mij: “ze willen me rustig houden met die pillen maar het probleem dat mijn buren mij lastigvallen en bespioneren wordt niks mee gedaan”.

Taal is erg belangrijk in het contact. En vooral aansluiten bij de ervaringen, realiteit en behoeften van de ander. Er zijn psychologen die speciaal zijn opgeleid hiermee om te gaan en die eerst investeren in die vertrouwensband, om daarna samen op onderzoek uit te gaan. Het hele woord ‘psychose’ hoeft dan niet te vallen, het gaat om samen uitpluizen wat er aan de hand is en wat iemand kan helpen, bijvoorbeeld om zich veiliger te voelen.

U kunt informeren of de beoogde psycholoog kennis heeft van CGT-P (cognitieve gedragstherapie bij psychose) en liefst ook van traumabehandeling bij psychose, omdat u schrijft dat trauma bijdraagt aan de problemen.

Dan nog het probleem van helemaal geen kennis willen maken. Mijn ervaring is dat ervaringsdeskundigen hierbij een positieve rol kunnen spelen. Omdat ze geen behandelaar zijn, niks willen van iemand, maar wel vanuit ervaringskennis nogal eens beter kunnen aansluiten.

Tot slot heeft een psychose voor veel mensen een diepere betekenis en kan het ook te kort door de bocht zijn om alles als een aandoening te zien. In een psychose, wat u inderdaad ook noemt, kunnen onverwerkte gebeurtenissen die veel impact hebben gehad, op een bijzondere manier opnieuw worden beleefd. Ook kunnen mensen spirituele ervaringen hebben die als positief worden herinnerd, maar voor de omgeving moeilijk te volgen zijn. Maar het (deels) wegvallen van de gedeelde realiteit is moeilijk en kan ook veel zorgen en verdriet geven, zeker bij de naaste familie. Heeft u zelf steun als familie?

Ik hoop dat u hier iets aan heeft, maar u kunt gerust opnieuw contact zoeken.

Met vriendelijke groet,

Clara Koek