Jose is zichzelf ruim vijfentwintig jaar kwijt geweest, afgesplitst van haar emoties. En het kostte haar minstens net zoveel tijd om zichzelf terug te vinden. Dat gebeurde na een meditatieretraite in India. In deze blog schrijft ze hierover.
Lang geleden las ik dit prachtige boek van Astrid Roemer, een favoriet – jaren voordat ik zelf gek werd. Zoals zo vaak, aanwijzingen genoeg in mijn leven.
Inmiddels snap ik steeds beter waarom ik gek werd
Kroniek van een aangekondigde gekte.
Toen ik in India op mijn 29e psychotisch werd door een meditatieretraite in India, gingen mijn vrienden daar ter plaatse te rade bij een lokale goeroe. Hij vroeg hoe lang de retraite geduurd had: tien dagen.
‘O…,’ zei hij ‘dan staat ze in tien dagen wel weer met beide benen op de grond.’
En dat was ook zo, hij had gelijk. Het was tien dagen op, en tien dagen af. Inmiddels, jaren later, besef ik dat dit gegeven voor meer dingen zo werkt.
Zo weet ik nu dat ik al heel jong het contact met mijn ware zelf ben kwijtgeraakt
En dat dat uiteindelijk tot mijn gekte leidde.
Omdat mijn moeder ongehuwd was trokken we in bij haar grootouders, moeder en stiefvader. Voor mijn oma was ik het eerste kleinkind. Zeer welkom in een situatie van slecht huwelijk en veel onverwerkte emoties. Ik bracht hoop. Ik werd haar uitverkorene, wat later nog eens versterkt werd doordat ik de enige in de familie was die de universiteit afmaakte. Het enige kleinkind uit haar gelukkige eerste huwelijk.
Voor de rest van de (stief)familie was ik meer bron van jaloezie. Projectieschild ook, zeker later. Lastig als je ook al ongewenst kind was van je vader. Een niet begrepen trauma rond twee en een halfjarige leeftijd maakte dat mijn emoties niet gezien en begrepen werden, er eigenlijk niet mochten zijn. Dubbelheid alom.
Rond die tijd werd mijn lot bezegeld: mijn emoties verdwenen en sloegen naar binnen door het onbegrip van de omgeving
Om plaats te maken voor een meisje dat braaf leerde op school, maar van binnen kwijt was geraakt en het gevoel had er niet te mogen zijn. De volwassenen om me heen zaten vast in al hun eigen onverwerkte leed. Ik overleefde op ratio, en stapelde trauma op trauma.
Tot die meditatieretraite in India
De energie barstte er uit en brak door mijn dagelijkse afgescheiden realiteit heen. Ik heb het in een praatje wel eens vergeleken met een champagnefles die open knalt. De kurk schiet er met kracht uit, en wat er uitkomt is een grote bruisende euforie, maar het gaat ook alle kanten uit.
Je ontdekt een nieuwe wereld, een wereld van verbinding, maar kunt die nog niet aan. Dus terugval is onvermijdelijk. Totdat de verbinding weer doorbreekt.
Het kostte een jaar of vijfentwintig, misschien zesentwintig om de champagne die overal beland was, op te ruimen. Om alles zo uit te zoeken, trauma’s op te ruimen, alsnog volwassen te worden, te leren mijn ware zelf terug te vinden.
En zo herontdekte ik onlangs de waarheid van die ene goeroe in India
Het was niet alleen tien dagen op, en tien dagen af. Het was vijfentwintig jaar op, en vijfentwintig jaar af. Tussen mijn derde levensjaar ongeveer en mijn 29e, toen ik mediteerde in India. Een periode waarin ik volledig vervreemd ben geraakt van mezelf. Mijn emoties opgepot heb.
Tot dat ene moment waarin al mijn opgeslagen levensenergie er uit knalde en ik psychotisch werd
En evenzoveel jaren om mezelf terug te vinden, trauma’s te verwerken, negatief zelfbeeld te helen (wat zich uitte in grootheidswaan). Alsnog sociaal te leren zijn en te ontdekken wie ik eigenlijk geweest moet zijn als peuter. Natuurlijk is er geen eindpunt, een mens blijft leren, maar ik geloof wel dat ik mijn ware zelf zo’n zesentwintig jaar na die ervaring in India heb hervonden. Het is een kwestie van volhouden – maar heling is mogelijk.
Geef een reactie