Lotuslicht is weer net weer uit een psychose. Ze schrijft over de moeilijkheden van psychose in coronatijd. Sinds haar 49e heeft ze die zo eens per jaar. “Deze psychose bracht naderhand meer eenzaamheid, oude trauma’s die opspeelden.”
Deze keer is niet voor opname besloten, maar voor begeleiding thuis
Dat ook vanwege de coronacrisis en de crisis in opvangmogelijkheden. Het aantal bedden is beduidend lager sinds de nieuwe wet en het sluiten en het niet functioneren van een aantal opname-afdelingen.
Achteraf had dit voor- en nadelen voor mij
Het was fijn thuis in vertrouwde omgeving te zijn, al ben je dan meer op jezelf terug geworpen en vaker alleen met de stemmen in je hoofd. Nadeel was dat ik een groep om me heen miste met soortgelijke ervaringen en meer begrip onderling, afleiding en activiteiten die konden helpen de aandacht te verleggen.
Het gevoel van zorg en er niet alleen voor staan miste ik ook. Zo thuis alleen was moeilijker, ik ervaarde het bezoek als mijzelven die ik heel vreemd vond en die vreemde vragen stelden. Het antwoord wisten zij toch al als zij mijzelf waren?
Ik miste toetsing aan realiteit
Nu, na de psychose, merk ik dat ik een aantal maanden achterloop in wat er gebeurd is in de wereld. Toch is er veel hetzelfde sinds eind juli. Corona is nog het thema van de dag en er is niet veel anders, nog steeds draconische maatregelen voor iets wat ik een leugen achter de waarheid noem.
Ik merk dat ik meer behoefte heb aan contacten, meer aan praten en uiten, maar verbinding en contacten gaan nu weer vaker via video chats en op het bezoek van GGZ na, zijn ook vriendschappen onder druk komen te staan van die coronamaatregelen, een enkeling uitgezonderd.
Ik mis het live contact, elkaar helemaal zien en ervaren en zelfs aanraken
Knuffelen, een hug doet nog maar zelden iemand, maar ze zijn er wel, zij die niet bang zijn en die snappen dat ik dat nodig heb na een aantal maanden isolatie door psychose. Ik heb enorm behoefte te verbinden.
Ik hoor dat in de GGZ-instelling in de buurt alle groepen zijn opgeheven en gewerkt wordt met veelal telefonisch contact en soms beeldbellen en enkele keren huisbezoek. Wat is dat? Vreselijk om juist deze groep mensen met psychische klachten zo in de steek te moeten laten, terwijl verbinding zo nodig is om ergens in het persoonlijk systeem vertrouwen op te bouwen om dieper naar binnen te kunnen kijken.
Mogelijkheden tot veranderd gedrag te scheppen, verwerking mogelijk te maken.
Hoe denkt men dit te kunnen bewerkstelligen onder de huidige maatregeldwang?
Er zijn er velen de dupe van!
Zelf weet ik alleen maar dat ik praten wil na al die maanden stilte, dat ik contact zoek en voelen wil, ook van anderen. Zonder mondmasker en zonder beeldbellen, maar echt! Echte verbinding!
Deze psychose bracht naderhand meer eenzaamheid, oude trauma’s die opspeelden. Maar deze coronatijden werken niet mee om er makkelijker mee om te gaan en mijn eenzaamheidsgevoelens te verkleinen, want ook de ontmoetingsplekken zijn gesloten.
Ik vind het moeilijk en heel oneerlijk en vooral onnodig!
Ik ben tegen het beleid om vele redenen, maar dit is er een van! Ik voel mij in de steek gelaten en de overheid heeft voor mij haar geloofwaardigheid verloren. Wie gaat er voor mij opkomen? Voor ons die van alles nodig hebben om weer te kunnen functioneren? Ik weet het niet, ik doe het zelf maar denk ik.
Dus ik laat mijn stem horen en pleit voor openheid. En vooral voor waarheid achter de leugenachtige cijfers en de angstindoctrinatie op tv!
Het is niet makkelijk om in deze coronatijden een psychose te hebben
En weer te herstellen. Veel vanzelfsprekends is weggevallen. Gelukkig ben ik nog steeds in staat mezelf te horen en te helpen. De knop is om en ik heb mijn gezonde tegendraadse verstand nog. Ik ben van de revolutie, daar heb ik geen psychose voor nodig! Maar ik kan het niet alleen.
Psychose in coronatijd. Hoe ervaar jij dit?
Meer lezen over Corona?
Geef een reactie