9 april 2020: “Ook in de GGZ moeten we nu even roeien met de riemen die we hebben”, schrijft Tom Van den Abeele. “Er verschijnen regelmatig artikelen waaruit zou blijken dat wij als hulpverleners in de GGZ onze patiënten in de kou zouden laten staan. Zelf ervaar ik toch het tegendeel”.
Ik werk nu zo’n vier jaar als ervaringswerker bij Zorgroep Sint-Kamillus
Normaal werk ik voor de dienst Herstel waar het mijn taak is om herstelgerichte zorg te realiseren in ons centrum. Ik werk voor en met patiënten over hele ziekenhuis. Patiënten van verschillende afdelingen ontmoeten elkaar dan en kunnen samen in gesprek gaan. Omwille van preventieve coronamaatregelen kan dit nu even niet en is onze dienst tijdelijk gesloten.
Sinds drie weken werk ik binnen Sint-Kamillus nu voltijds voor een PVT (Psychiatrisch Verzorgingstehuis) voor mannen met een interneringsstatuut die psychosegevoelig zijn. Het is niet evident om in tijden van dit coronavirus onze mannen te begeleiden.
Door preventieve coronamaatregelen mogen ze nu enkel onder begeleiding de afdeling verlaten. En ook bezoek van familie en vrienden is nu even niet mogelijk. We leggen hen dat zo goed mogelijk uit. Maar er zijn verschillende patiënten die vanwege hun psychosegevoeligheid dit crisisbeleid niet begrijpen. Ze zien deze maatregelen als een straf. En dit maakt het werken met hen er niet echt eenvoudiger op.
Onze patiënten vragen veel aandacht en het is vaak brandjes blussen
Als ze symptomen van het coronavirus vertonen moeten ze op hun kamer blijven en mogen ze enkel nog buiten om een sigaretje te roken. We gaan dan vaak bij hen langs, maar het lijkt toch te complex voor hen om dit te aanvaarden. Er zijn ook wel meer conflicten onderling omdat ze nu een hele dag samen op een afdeling zijn en tijdelijk ook niet meer naar ons Therapeutisch Activiteitencentrum kunnen gaan.
Zelf help ik mijn collega’s om hun verblijf zo aangenaam mogelijk te maken
Ik organiseer activiteiten om de druk wat van de ketel te halen. Zo gaan we wandelen en fietsen op het domein. We hebben nog het geluk op een groot domein te kunnen werken, met veel groen. En we spelen veel gezelschapsspelletjes, Kubb en Petanque. Of we bakken pannenkoeken en organiseren een filmavond met popcorn. Heel het team zet zich in om het leven van onze patiënten zo aangenaam mogelijk te maken.
Ons psychiatrisch centrum valt in de verste verte niet stil, in tegendeel!
Zowel hulpverleners als ondersteunende diensten gaan gewoon door: er is geen opnamestop in ons psychiatrisch centrum. Ons dagcentrum is wel gesloten, maar onze hulpverleners volgen deze patiënten wel nog op. In overleg met hen doen ze dit via de telefoon of online communicatietools. En hebben patiënten toch een absolute nood aan face-to-face-contact, dan gaan onze zorgverleners op huisbezoek.
Hierbij nemen ze dan uiteraard de nodige veiligheidsmaatregelen. We hebben ook vier Mobiele Teams en deze werken nu tijdelijk ook zo. Zelf bel ik ook regelmatig met onze mensen.
Het valt me hard op dat onze mensen vaak een klein netwerk hebben. Door de sluiting van de buurtcentra en het inloopcentrum in Leuven kunnen ze daar nu ook niet terecht om mensen te ontmoeten. Ze hebben wel onderling een Whatsapp groepje aangemaakt om met elkaar in contact te blijven. Dat vind ik wel mooi.
Het isolement is toch confronterend voor veel van onze mensen
Ik besef heel goed dat het nu extra moeilijke tijden zijn voor mensen met een psychische kwetsbaarheid en deze crisistijden laten nogmaals zien hoe belangrijk de werking van de Geestelijke Gezondheidszorg is.
Daarom dank ik alle patiënten voor het begrip dat ze opbrengen, applaudisseer ik heel hard mee voor de inzet van alle hulpverleners in de Geestelijke Gezondheidszorg en hoop ik dat politici na deze crisis eindelijk meer erkenning tonen voor en middelen investeren in de GGZ. Het is nodig.
Tom Van den Abeele is ervaringswerker bij Zorggroep Sint- Kamillus, een psychiatrisch ziekenhuis te Bierbeek
Meer informatie:
Geef een reactie