In deze pakkende blog schrijft Lonneke hoe lastig de coronacrisis voor haar is. “Ik doe dwars, ik ben ongenaakbaar. Ik verlang naar normale tijden, waarin ik normaal met mijn stoornissen omga”
Liever zou ik helemaal niet meer in contact komen met mensen. Ik mis de knuffels, de armen om me heen, de nabijheid. Ik mis het om mensen in mijn persoonlijke ruimte toe te laten. De ongemakkelijkheid van mensen binnen de vijftig centimeter, die in de rij bij de supermarkt staan.
Met het groen waar ik nog veel van heb, maak ik een grasveld op mijn ramen
Het beetje blauw bewaar ik voor de hartjes van de rode bloemen. Zo staat mijn teddybeer toch een beetje buiten op zoek naar kinderen die weer naar hem zoeken. ’s Avonds gooi ik alle restanten verf bij elkaar om bruin te maken voor de boom in mijn sprookjeswereld. Het is al donker als ik klaar ben.
Liever zou ik helemaal niet meer eten en drinken. Ik mis het gevoel van honger of dorst. Ik mis het om uitgebreid te koken. De behoefte om in mijn eigen behoeften te voorzien. Het smelten op de tong van oude kaas. Het vettige van fuet. Het zure van een goede dressing. Gebrande pijnboompitten. Avocado.
Vanmorgen was ik vroeg wakker.
Ik ben naar de speelgoedwinkel gereden en ik heb nieuwe verf gekocht
Ik heb mijn meubels van hun plaats geschoven. Balancerend op mijn keukentrapje verlies ik me in de muurschildering die ik maak. Met een poetsdoekje maak ik blauwe wolken. Met mijn nieuwe verf maak ik een vlieger die tussen de wolken zweeft.
Liever zou ik helemaal niet meer voor mezelf zorgen. Ik mis het om mijn mooiste jurken of rokken aan te trekken en te laten dansen in de wind. Ik mis het om mijn tanden te poetsen. Om mijn gaatje te laten vullen bij de tandarts. Ik mis mijn lange wandelingen en fietstochten.
Ik zet mijn laptop aan en ga schrijven aan mijn boek, totdat hij af is
Ik vergeet de tijd. Ik maak de verplichte samenvatting en stuur het naar de uitgeverij. Ik schrijf een blog en maak het huiswerk van de eerste les van mijn studie. Ik verstuur mailtjes, aanvragen en beantwoord vragen voor mijn werk. Ik ga op in de letters op mijn laptop.
Liever zou ik helemaal geen pillen meer nemen. Maar ik kies om elke nacht te blijven slapen en ik kies ervoor om de spiegels constant te houden. Ik mis dat het vanzelfsprekend is om die dingen te nemen. Ik mis dat ik bijwerkingen prima vind, omdat de pillen me zo helpen. Ik mis dat ik mijn pillen waardeer. Ik mis de werking van die krengen. Ik mis mijn normale leven.
Ik doe dwars, ik ben ongenaakbaar, ik ben vervelend, ik ben chagrijnig, ik doe boos, ik huil
Ik ben erg zelfdestructief op momenten dat ik goed voor mezelf zorg. Als ik me verlies in mijn ‘creabea’-dingen, ben ik de beste van de wereld. Daarom wil ik alleen maar dingen doen die mij hierin houden. Ik wil me verliezen in schilderen, werken, schrijven, studeren. Ik wil geen contact met mensen die mij vertellen dat ik daarmee moet stoppen. Ik trek mijn telefoon uit het stopcontact en zet mijn mobiel op stil.
Liever zou ik helemaal geen pillen meer nemen, maar ze helpen me. Liever zou ik helemaal niet meer voor mezelf zorgen, maar ik verdien het. Liever zou ik helemaal niet meer eten of drinken, maar dan put ik mijn lichaam verder uit. Liever zou ik even helemaal niet meer in contact komen met mensen en me opsluiten in mezelf, maar ik heb ze zo hard nodig.
Ik verlang naar normale tijden, waarin ik normaal met mijn stoornissen omga.
Geef een reactie