In de afgelopen drie blogs schreef Mieke over hoe de coronacrisis haar raakte. Hoe ze weer terug geslingerd werd in de rouw om de zelfmoord van haar vader. Hoe andere oude pijn werd geactiveerd. En wat ze lastig vindt aan dat het leven stilstaat. In deze blog schrijft ze hoe dit alles haar ook helpt.
Meteen na de aankondiging van de eerste coronamaatregelen, ondanks de immense angst en het diepe verdriet wat mij als een tsunami overspoelde, wist ik:
“Deze periode gaat heel goed voor mij zijn”
Met het elke dag stijgende aantal doden, besmettingen, druk op sommige beroepsgroepen (om nog te zwijgen over de gevolgen die voor ons liggen) durfde ik dit maar tegen een paar mensen, heel voorzichtig, uit te spreken. Ik wijdde drie blogs aan de hevigheid die ik ervoer. Dat was veilig, en tegelijkertijd ook dicht bij mezelf.
Toch bleef ik voelen dat deze situatie voor mij persoonlijk heel goed is. Ik wantrouwde dat gevoel ook. Was dit mijn manier van ontkenning? Om te focussen op het goede ervan? Niet echt de ellende in de ogen te kijken.
Verloochende ik daarmee de overledenen, hun naasten en de zorg?
Nu, ongeveer anderhalve maand later, weet ik dat ik dat niet deed. Deze stilstand is goed. Voor de maatschappij, en zeker ook voor mij. Alle moeilijkheden, tragiek en ellende zijn blijkbaar nodig.
Soms moet je dieper gaan om ergens beter uit te komen
Het is vreselijk cliché, maar ik heb ervaren door eerdere beproevingen in mijn leven, zo ontzettend waar.
Aan het begin van de crisis had ik blinde paniek over het wegvallen van mijn inkomen als ZZP-erende yogadocent. Net nu ik mijn goedbetaalde kantoorbaan had opgezegd. Bij nota bene een geweldige organisatie. Ik baalde van mijn slechte timing.
Sinds een paar weken geef ik live online yoga aan diezelfde organisatie. Ik vind het leuk.
Mijn ex collega’s zeggen dat ze de rol als yogadocent beter bij mij vinden passen dan het werk wat ik daar deed. Ze vertellen ook hoe gestrest ze zijn van het thuiswerken; de tig online calls en het verdriedubbelde mailverkeer. Over de lichamelijk ongemakken van werken achter een eettafel.
Opeens voel ik een ongekende dankbaarheid dat ik daar niet meer in mijn oude functie werkzaam ben. Dat ik bij die groep mensen hoor die even weinig werk hebben.
Bizar hoe snel je grootste angst kan omslaan in dankbaarheid
Ik zou bijna denken dat ik een zwaar wispelturige stemmingsstoornis opgelopen heb. Het zit immers in de genen, dat onstabiele. Mijn vaders gemoedstoestand deed niet anders dan schommelen. Door lichaamsgerichte therapieën die ik heb gedaan, weet ik dat dit emoties zijn die gewoon komen en gaan.
En juist als je aandacht besteed aan de ook wat vervelendere emoties, daar ruimte ontstaat
Ruimte die ik in de loop van de jaren steeds meer ben gaan voelen. Al bijna drie jaar ben ik in therapie. Om aan mezelf te werken. Oude issues op te lossen. Trauma’s letterlijk uit mijn lichaam los te laten. Mijn nieuwe leven vorm te geven. Daar waar ik dacht dat ik er al bijna was, heeft de coronacrisis mij doen inzien dat dit niet helemaal zo is.
Dus coronavirus, dankjewel voor het activeren van mijn oude pijn
En daarmee het helen van mezelf. Voor het doen inzien van mijn ongezonde overtuigingen. En het doen begrijpen welke verdovingsmechanismen ik nog steeds (onbewust) inzet.
Dankjewel ook voor de stilstand. Die ik, voordat jij Nederland binnentrok, voor mezelf bedacht had. En jij nu aan de hele wereld geeft. Hoef ik me daarin niet zo alleen te voelen. Fijn dat ik bevestigd krijg dat mijn persoonlijke keuze voor stilstand de juiste is. En de ruimte en leegte die je mij geeft voor inspiratie.
Ik vind het soms loeizwaar, maar kennelijk heb ik dit nodig.
Geef een reactie