De materialistische theorie over ons bewustzijn leert dat het bewustzijn is gelokaliseerd in onze hersenen. De harde grens van onze schedel zou tevens de begrenzing van ons bewustzijn aangeven. Maar is dit werkelijk zo?
Uit onderzoek naar bijna-doodervaringen is onder andere naar voren gekomen dat ons bewustzijn niet afhankelijk is van de grijze hersenmassa in ons hoofd, maar dat het een zelfstandig verschijnsel is dat niet ophoudt te bestaan als de ademhaling stopt en het hart stilstaat. Mensen die bijna dood waren en zich in een diep coma bevonden, konden bijvoorbeeld hun eigen lichaam van bovenaf waarnemen. Doordat ons bewustzijn zich ook buiten ons hoofd bevindt, is het ook mogelijk dat er informatieoverdracht plaatsvindt.
Er zijn talloze voorbeelden van overdracht van bewustzijn buiten onze aardse zintuigen om
Denk aan de ogen die je in je rug voelt prikken als iemand naar je zit te staren, zonder dat je dit visueel kunt waarnemen. Of dat je plotseling aan iemand denkt en dat diegene je even later opbelt. Of dat degene met wie je in gesprek bent opeens over een onderwerp begint te praten waar jij net aan denkt.
Dit zijn enkele eenvoudige voorbeelden van zaken die voor velen herkenbaar zijn, maar nog niet onomstotelijk door de wetenschap bewezen en aanvaard zijn. Maar daarnaast zijn er ook talloze verklaringen van mensen die contact hebben gehad met het bewustzijn van een overleden dierbare. Soms wisten zij op afstand dat iemand was overleden, terwijl ze dit eigenlijk niet konden weten. Anderen ervaren een bewuste, innerlijke communicatie met een overledene. Hier is overigens nog weinig wetenschappelijk onderzoek naar verricht.
Wat zijn de conclusies die we hieruit kunnen trekken?
Allereerst dat we de oude stellige aanname dat ons bewustzijn alleen in onze hersenen is gelokaliseerd, los kunnen laten. We kunnen ook aannemen dat ons bewustzijn niet aan een plaats gebonden is. Als ons lichaam ermee ophoudt, blijft ons bewustzijn bestaan.
Als bewustzijn niet plaatsgebonden is, is overdracht van bewustzijn – buiten de aardse zintuigen om – ook mogelijk. Dan kan ons bewustzijn zelfs een ontvangststation zijn voor andere vormen van bewustzijn. Dit zou ook betekenen dat we de oorzaak van sommige psychische verschijnselen niet per definitie alleen binnen het bewustzijn van de betrokken persoon moeten zoeken, maar misschien ook daarbuiten. Onbewust kan iemand een ontvangststation zijn van externe bewustzijnsinvloeden. Deze inzichten sluiten niet alleen aan bij de ervaringen van veel mensen die ik in mijn praktijk heb ontmoet, maar komen ook overeen met mijn eigen persoonlijke ervaringen op dit gebied.
Toen ik een meisje van zeven jaar met samen met haar ouders in mijn praktijk ontving, slikte ze al een tijde Prozac
Ze hoorde stemmen die haar allerlei verschrikkelijke opdrachten gaven. Het meisje bleek onder andere een paranormale gevoeligheid te bezitten. De hulp die ik haar bood, bestond uit verschillende facetten:
- Ten eerste nam ik haar ervaringen serieus. In plaats van meteen de conclusie te trekken dat de stemmen alleen maar in haar hoofd bestonden en dus niet echt waren, gingen we er samen naar kijken.
- Ten tweede reikte ik haar een methode aan om de stemmen met kracht weg te sturen. Dit werd ondersteund door ze te visualiseren en ze met behulp van het Licht te laten oplossen.
- Ten derde ontbrak het in het gezin aan gezonde grenzen en discipline. De ouders werkten heel goed mee. Ze besloten te stoppen met Prozac en het meisje knapte meteen op. Ze kon haar leven vanaf dat moment weer oppakken en enkele jaren later vernam ik van haar ouders dat het nog steeds goed met haar ging.
Natuurlijk verloopt niet iedere behandeling in mijn praktijk zo eenvoudig
Vaak spelen er allerlei psychische patronen mee in de ervaringen die mensen hebben. Daarom mag men niet zomaar stoppen met het slikken van medicijnen.
Mensen met dit soort klachten zouden gebaat zijn met een samenwerking tussen de verschillende vormen van hulpverlening: de inzichten van de psychiatrie zouden meer verbonden moeten zijn met die van religie en spiritualiteit. In mijn boek ‘Psychisch of paranormaal?’ ga ik dieper op deze materie in. Want natuurlijk moeten we kritisch kijken en niet alles wat mensen ervaren ‘paranormaal’ verklaren. Maar we mogen die factor evenmin uitsluiten.
Onbekendheid met de geestelijke wetten waaraan het bewustzijn is onderworpen, maakt dat er vaak onjuiste conclusies worden getrokken, met alle gevolgen van dien. Dit kunnen we voorkomen door met een open vizier naar alle verschijnselen te kijken en niets op voorhand uit te sluiten.
Roelof Tichelaar heeft een praktijk voor psychische, pastorale en spirituele hulpverlening, is docent weerbaarheid en spiritualiteit, auteur en geeft lezingen.
Meer informatie:
Geef een reactie