De ene persoon is sneller boos dan de andere. Iedereen uit boosheid op op een eigen manier. Lonneke heeft vaak moeite om haar emoties te aanvaarden, ze oefent in deze blog hoe het is om boos te zijn.
Stampvoetend ren ik de trap op. Ik sla met de deuren, het vensterglas rinkelt gevaarlijk en ik kruip op mijn slaapkamer in het kleine hoekje tussen de kast en de muur. Dan ga ik kei- en keihard huilen.
De héle wereld mag van mij ophouden te bestaan
Nou ja, niet de hele wereld. Alleen alle mensen die erop staan. Met name mijn papa, mijn mama, mijn zussen en in het speciaal met klasgenootjes. Nou ja, niet mijn klasgenootjes. Alleen maar die hele kloteschool met zijn stomme schoolpleinpesterijen en zijn projecten die ik moet maken. De foto’s die ik daarvoor moet uitzoeken. Dat ik altijd over blijf met de gym of als ik op het schoolplein mee wil doen met voetbal.
Mijn stomme zussen die zich altijd te groot voor mij voelen, want zij zitten al op de middelbare. Dat ze samen spelletjes spelen die ik niet snap. Dat ze me verklikken als ik ’s avonds laat in bed nog aan het lezen ben. Dat ik stil op mijn stoel moet zitten tijdens het avondeten. Dat ik mijn speelgoed op- en de vaatwasser moet inruimen. Ik wil niet mee boodschappen doen. Ik wil niet helpen mijn zusje in bad en bed te doen of medicijnen geven. Ik wil niet naar de kerk. Ik wil in de vakantie buiten spelen en niet mee koffie drinken in de pastorie.
Ik wil achter de computer ‘snake’ spelen en niet weggestuurd worden omdat papa moet telebankieren. Ik wil de valsspeelcode’s van ‘Prince’. Ik wil een nieuwe jurk uit de winkel en niet van mama’s naaimachine. Ik wil elke dag mijn rode kikkertrui aan. Ook in de zomer.
Ik wil dat iedereen mij met rust laat
Laat mij lezen op mijn kamer. En anders stampvoet ik op de trap, gooi ik met deuren en kruip ik huilend in mijn hoekje. Ik wil groot zijn.
Als dat hoekje nog zou bestaan, zou ik er allang niet meer in passen. Maar hoe graag zou ik alle boosheid toch in die trap gooien. Met de deuren slaan tot ze kapot gaan. Compleet onredelijk de hele wereld haten. En dan heel erg hard huilen. Gewoon om mijn woede en mijn verdriet er op die manier uit te gooien zodat mezelf niet hoef te beschadigen.
Vanuit mijn persoonlijkheidsproblematiek heb ik erg veel moeite om mijn emoties te uiten
De emoties aanvaarden, begrijpen en (met veel moeite) uiten door bijvoorbeeld te huilen zorgt ervoor dat ik er minder last van zelfdestructief gedrag heb.
Deze blog schreef ik naar aanleiding van een oefening van mijn psycholoog om één van mijn laatste, compleet onredelijke woede-uitbarstingen te beschrijven, in de hoop vaker onredelijk boos te zijn.
Geef een reactie