Hoe leer je zorgvrij te leven? Suus stelt zichzelf precies die vraag. In deze blog deelt ze haar zoektocht naar een zorgvrij herstel. Haar belangrijkste doel: leren om hulp te vragen. Dat probeert ze te bereiken met een combinatie van externe ondersteuning en haar eigen wilskracht.
De zoektocht naar balans
Het liefst zou ik verblijven in de wereld waar ik de druppels regen van de bladeren hoor vallen, de wind door de bomen hoor blazen, de bewegingen van het water kan bekijken en dit alles betekenis kan geven. Dan voel ik mij één met alles. Eén met mijzelf. In verbinding staan met mijn omgeving, zoals ik die kan begrijpen, is dat wat ik nodig heb. De rust ervaren in die eeuwig rondtollende samenleving, waar ik onderdeel van ben, maar mij heel vaak geen onderdeel van voel.
Het blijft zoeken naar een balans, wat de ene dag beter gaat dan de andere. Momenteel ben ik bezig met schematherapie, wat veel omhoog brengt. Ik merk dat er in mijn jeugd veel “foute” overtuigingen zijn ontstaan, waar ik nu nog steeds last van heb, of in ieder geval door wordt beïnvloed.
Om hulp vragen voelt als falen
Om een voorbeeld te geven: om hulp vragen. Om hulp vragen lijkt heel eenvoudig, maar niet in mijn hoofd. Om hulp vragen betekent dat ik het zelf niet kan, dat het mij niet lukt. Dat voelt als falen. Ergens in mij zit een overtuiging dat ik alles zelf moet kunnen. De onmacht die het oproept, is heel naar om te ervaren. Ik heb veel zelf moeten uitzoeken en ervaren: over de wereld, over mijzelf, over hoe ik mij hoor te gedragen en wat er van mij verwacht wordt. Ik heb mij tijdenlang in een keurslijf laten plaatsen. Ik wil daaruit ontsnappen en mijn eigen IK zijn.
Als ik vervolgens door deze chaos heen ben, is de volgende stap: Hoe? Hoe vraag ik om hulp, wat wil ik precies weten en wat heb ik nodig van de ander? Het duurt bij mij lang voordat ik dat uitgeplozen heb en de juiste woorden kan vinden. Het is zeker niet zo dat het ontbreekt aan intelligentie! Het heeft alles te maken met mijn manier van informatie verwerken en het vervolgens kunnen toepassen. Ik let op zoveel details, ik analyseer zoveel dat ik volledig vastloop in dit proces. Dit kan mij ontzettend frustreren.
Open en bloot
Als laatste stap is het de toenadering tot de ander zoeken. Wat ga ik zeggen en vragen? Hoeveel ga ik van mijzelf blootstellen? Kan en durf ik die kwetsbaarheid te tonen en wat gaat die ander daarmee doen? Kan de ander mij wel helpen? Krijgt de ander nu een ander beeld van mij (bijvoorbeeld als ik een collega om hulp vraag, omdat ik zelf vastloop)? Honderden gedachten razen door mijn hoofd en ik probeer een daadwerkelijk plan te smeden.
Dus een “simpele” actie als hulp vragen is voor mij een megagrote stap. Toch weet ik dat ik mijzelf niet kan blijven verstoppen en anderen mag betrekken en om hulp mag vragen. Ik weet dat ik niet alles alleen hoef te doen. Toch zijn weten en doen echt twee heel verschillende dingen. In ieder geval in mijn hoofd…
Meer lezen van Suus?
Meer lezen over Herstel?
- Herstelvideo over psychose – Elias over medicatie en herstel
- Herstelverhaal van Chris Zuidenberg – over psychose en depressie
- Herstelverhaal Luc Vercauteren – over bipolariteit
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie