Marianne vertelt over een nieuwe opname van haar zoon Jesse. “Alles beter dan thuis te blijven in een uitzichtloze situatie.Er waren niet veel woorden, want we wisten alles al van elkaar via de telefoon”. Over het vinden van de moed om door te gaan.
En daar zitten we dan, Jesse en ik, opnieuw tegenover elkaar in een nieuw ziekenhuis. Dit is zeker al zijn zevende opname op steeds verschillende locaties.
Deze nieuwe plek is niet te vergelijken met ABC Utrecht, een kliniek speciaal voor jongeren met psychotische klachten. Daar voelde jij je direct thuis en liepen de meeste begeleiders ‘gewoon’ naast je. Ze hadden jou goed in beeld met al je kwetsbaarheden en al jouw kwaliteiten. Dat je daar twee jaar geleden vanwege je leeftijd weg moest, accepteerde je vanuit het besef dat je op een andere, vaak meer afstandelijke manier, had door te gaan binnen de GGZ.
Je nieuwe begeleiders, je hebt er inmiddels al velen gehad, hadden veel tijd nodig om in te zien dat je duidelijk meer hulp nodig had dan de wekelijkse gesprekjes en nodige medicatie. Want juist vanwege je grote bewustzijn en sterke verbale vaardigheden vonden ze jou te goed voor een opname.
Als moeder wist ik wel beter
Door onze dagelijkse telefoontjes vertrouwde je me alles toe. Het veel te allene, de donkere nachten met nachtmerries, het bellen met de crisisdienst, de heftige nare beelden die je overdag in angst gevangen hielden en waardoor je nauwelijks de deur uit durfde. Dat was waar je werkelijk was.
Maandenlang heb ik bij zijn begeleiders aan de bel getrokken en liet hen weten dat een opname echt nodig was. Ik wist inmiddels zelf al dat er bij de Paaz Leidsche Rijn Utrecht ook plek was voor Jesse. Het voelde daar goed, ruim, open en met de juiste therapieën, zoals psychomotorische en creatieve therapie, waar Jesse veel aan heeft.
Maar de psychiater vond het elke keer niet nodig
en vroeg meermaals of ik zelf geen hulp nodig had via ouderbegeleiding en of ik mezelf wel goed kon begrenzen naar Jesse. Ook ik voelde me niet gezien en gehoord door haar.
Uiteindelijk draaide ze gelukkig bij en was de opname in korte tijd geregeld. Godzijdank!
En vandaag bezocht ik je, op de derde dag van je opname. Op de plek waar je ook zelf graag naar toe wilde. Alles beter dan thuis te blijven in een uitzichtloze situatie.Er waren niet veel woorden, want we wisten alles al van elkaar via de telefoon. En juist in deze stilte kwamen de tranen. Eerst bij mij en gelukkig daarna ook bij jou.
Fijn, dat het weer doorstroomt, zei Jesse
die net als ik moest wennen aan de nieuwe situatie. We gingen samen op zijn bed zitten waarbij Jesse mijn hand pakte en deelde dat het zo fijn is om iemand weer aan te raken. Dat mis ik zo, zei hij vervolgens. En los van de coronaregels, het aanraken is helend en vraagt om vertrouwen dat alleen ontstaat als het contact echt en open is.
Weet je, zei ik tegen Jesse, dat het eigenlijk beter met je gaat dan ooit. Is dat zo, vroeg hij met wakkere ogen. Ik kon vroeger toch veel meer dan nu. Toen ging ik nog naar concerten, cafés en vrienden. Dat klopt, zei ik, je deed wel veel, maar je was er niet echt. Je was voortdurend op de vlucht, inclusief de verslaving aan wiet, waar je nu gelukkig al jaren vanaf blijft. En kijk eens, hoe je er nu bij zit. Totaal open en in contact met mij. Je accepteert jezelf en de nieuwe situatie meer dan ooit. Precies zoals die is.
En logisch dat je je bibberig en naakt voelt nu je een nieuwe fase bent ingegaan
en zonder dat je weet hoe je hier uit komt. Maar je weet wel dat je door wil gaan, dat je nieuwe medicatie wil uitproberen en vooral ook dat je het niet langer alleen wil doen, maar 24/7 mensen in de buurt wil hebben die er voor je zijn als je er behoefte aan hebt. En die zijn er, Jesse!
Jouw wens om van betekenis te zijn voor anderen maak je waar. Juist door te blijven voelen waar je bent, hulp te vragen en alles in contact te brengen met anderen. Diepe buiging voor jou!
Marianne Vollenhoven Moeder van twee zonen. Trainer/therapeut lichaamsgerichte psychotherapie.
Meer lezen over een opname in de GGZ?
Geef een reactie