Miriam schrijft in deze brief dat ze haar hechtingsproblemen wil begrijpen. “Ik moet vaak denken aan een fijne verpleegkundige bij m’n crisisopnames. Die luisterde altijd zonder vooroordelen. Geduldig. En vooral zonder mij het gevoel te geven dat hij verder moest”.
Hey Jim,
Laatst zag ik je op een open dag. Ik heb je niet begroet, al wilde ik wel! Ik keek er al weken naar uit! Maar ik durfde niet, wilde niet n groupie lijken, of waarschijnlijk herkende je me vast niet, zegt mijn ‘psycho-brain’.. bleek niet zo, mailde je me terug…
Ik heb hechtingsproblemen
Hechtingsproblemen begrijpen is lastig. Ik begrijp mijn hechtingsproblemen verstandelijk, maar gevoelsmatig snap ik er niks van.
Ik kan niet geloven dat hulpverleners mij als persoon kunnen herinneren als ik de spreekkamer ben uitgelopen. Hoe grappig ik ook heb geprobeerd te zijn. Hoe hard ik ook mijn best deed een “makkelijke”, “leuke” cliënt te zijn.
Ik heb met jou al 2,5 jaar mailcontact en zelfs een podcast opgenomen. Maar toch denk ik dat ik niks voorstel, oninteressant, zeikerd…
Externe bevestiging
Je antwoordde een keer: “Je hebt inderdaad een soort externe bevestiging nodig bij gebrek aan zelfgevoel. Aan de basis zit laag zelfgevoel, het gevoel geen invloed te hebben of mogen hebben, en dus dat alles via anderen gaat / moet gaan”. Om te co-reguleren heb ik een ander nodig.
Ik raak ontregeld als mijn psychiater vakantie heeft
Of als als hij zorgverlof heeft of ziek is. Terwijl de aangereikte oefeningen niet blijven hangen. Zelf thuis “goed”, mindfull ademen denk ik niet aan. Ik kan ’t wel, maar ik vergeet het. Net als eten, tanden poetsen, sporten, piano leren spelen, …
De psychiater uit mijn behandeling
En toen stelden ze bij mijn behandeling laatst ineens voor om mijn psychiater er helemaal af te halen, vooral omdat ik te afhankelijk van hem zou zijn…
Ik heb gelijk nee gezegd, dat ik juist eindelijk een veilige hechting voel. Ander voorstel was ieder om de 3 weken. Vind ik ook te lang ertussen. want ik ga zelf óok van de radar af als ik iemand langer niet spreek. En dan werkt therapie niet!
Het liefst had ik een therapeut die ik 3x per week zag, iemand die ’s avonds kon appen, zondagochtend mailen. Net als in de films. Maar dan wordt je weer ‘te afhankelijk’ en dat vindt men ook niet goed..
De beperkte waarde van de sociale omgeving
Hier op Psychosenet.nl hebben jullie het vaak over de sociale omgeving, maar sommigen hebben nagenoeg niemand. Iedereen heeft afgehaakt na de zoveelste depressie, psychose of opname. Nieuwe mensen durven vertrouwen, zit er soms niet meer in. Koetjes en kalfjes heb ik geen zin in.
Diepzinnige gesprekken zijn ongewenst gebleken. Zo werkte het niet op het schoolplein van de kinderen, en ook nu niet in het park met de hond.
Ik spreek alleen hulpverleners
In mijn geval zijn de hulpverleners dus eigenlijk de enige mensen die ik spreek, dus het wordt je familie: de verpleegkundige op de crisisopname, de ambulante begeleidster, de hooggeleerde interviewer, de ervaringsdeskundige…
Wat als je -na het overlijden van je SPV’er- niks van hem blijkt te weten?
Dus hoe hard komt ’t aan als je na het overlijden van je SPV’er blijkt bijna niks van hem blijkt te weten? Na 8 jaar wekelijkse gesprekken?
Of de psychiater waarbij je je hele leven hebt blootgelegd, die niet eens wil vertellen waar hij heen gaat op vakantie? (Sowieso mogen ze eigenlijk niet op vakantie, en al helemaal niet een hele maand!)
Luisteren zonder vooroordelen
Maar ik moet ook denken aan een verpleegkundige bij crisisopnames, die luisterde altijd zonder vooroordelen. Geduldig. En vooral zonder mij het gevoel te geven dat hij verder moest: andere patiënten wilden ook zijn aandacht.
Want iedereen wilde wel even met hem apart zitten, hopende dat ze zijn rust een beetje konden overnemen! En de wijze woorden, en zelfs in Corona tijd een schouderklopje, een box, een elleboog. Hij was ook voor iedereen altijd even vriendelijk, zelfs als iemand zichzelf had beschadigd.
Mij heeft hij jarenlang aangehoord over mijn depressieve en suïcidale gevoelens, gedachten. Hij probeerde het niet uit mijn hoofd te praten. Hij gaf wel hints naar wat mogelijke oplossingen konden zijn in de toekomst.
Nou: ik heb uiteindelijk naar hem geluisterd!
Ik woon nu alleen, amper medicatie en het gaat best goed! Ik zag m laatst, met zijn hond, maar ook hem durfde ik niet aan te spreken.
In Trouw vorig jaar stond deze quote van jou, Jim:
‘Als je alles bij elkaar optelt het vooral gaat om de relatie tussen arts en patiënt. In grote mate bepalend voor genezing is de kwaliteit van de relatie die twee mensen met elkaar leggen in een helend ritueel waarin de patiënt de kracht vindt om te veranderen.’
Je moet dus een beetje houden van je therapeut
En ik zou andersom wat meer ‘expressed emotions’ (EE) willen. Zoals bij jou Jim, hing ik die open dag aan je lippen. Alles opzuigen wat je zei, instemmend knikken, applaudisseren…
Binnenkort spreek je op een symposium, over “Liefde en menselijkheid in de zorg”. Dat is precies waar ik heen wil! En als jij het zegt, is dat dus blijkbaar niet helemaal zo raar gedacht!
Ik zie je!
Greetz Miriam
Miriam vindt dat liefde en menselijkheid in de GGZ mogelijk moet zijn. Jim spreekt hier binnenkort over, en is het lichtende voorbeeld ervan.
Behoefte aan een luisterend oor?
Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.
Meer lezen over menselijke zorg?
- Seval coacht hulpverleners richting menselijke nabijheid
- Psychose en menselijke warmte – wees er voor de mens in nood
- De isoleercel: soms noodzakelijk maar graag iets menselijker
Verder lezen over goede zorg en GGZ?
Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.
Geef een reactie