Een openhartige blog waarin Walter schrijft over zijn alcoholverslaving. “De winst van niet-drinken zag ik niet en wilde ik niet zien. Maar een groeiende onvrede tekende zich af. En ik wilde vrede sluiten met mezelf “
Eind negentig vorige eeuw, nu ruim twintig jaar geleden, verkeerde ik in een donkere periode van mijn leven
Ongecontroleerde driftbuien, drankmisbruik, depressieve gevoelens, slechte communicatie met mijn partner. In mijn werk zag ik op tegen complexe opdrachten. Ik heb mij ziek gemeld en het advies gekregen van de bedrijfsarts om professionele ondersteuning te zoeken.
Bij een GGZ-organisatie heb ik in een periode van ongeveer anderhalf jaar een aantal gesprekken gevoerd met een psycholoog
Bij de laatste drie gesprekken was mijn partner aanwezig. In het eindgesprek heb ik een aantal inzichten benoemd die uit de gesprekken voor mij naar voren zijn gekomen. Inzichten in de stevig verankerde patronen in mijn denken en doen, onderliggend aan de problematiek waar ik hulp voor zocht. Voorbeelden van die (gedrag)patronen: mijzelf terugtrekken, onbereikbaar maken bij ‘lastige’ situaties, een hang naar (geromantiseerde) vroegere tijden, verslavingsgedrag, met name gericht op alcohol.
Ik zag in dat bewustwording van deze patronen gevolgd zou moeten worden door concreet ander gedrag
Ik besefte ook dat gedragspatronen weerbarstig zijn en dat ‘veranderen’ op dat moment voor mij geen realistische doelstelling zou zijn. Ik wilde daar (nog) niet aan. ‘Een beter omgaan met..’ leek mij beter geformuleerd.
In dit eindgesprek is aan mij uitdrukkelijk het advies gegeven te stoppen met drinken. De achtergrond voor dit advies was de inschatting na de gevoerde gesprekken dat de meeste knelpunten voor mij en voor onze relatie lagen in mijn vluchtgedrag via drank. Daardoor hoefde ik niet onder ogen te zien waar actief handelen van mijn kant nodig was.
Voor mij een heel confronterend moment
Ik heb gezegd dat ik dat advies niet wilde volgen. Ik voelde dat tijdelijk volledig stoppen of minderen geen optie zou zijn. De afhankelijkheid van drank was een gegeven waar ik maar mee had te dealen, dacht ik. Het drinken symboliseerde voor mij een losser leven, een leven waar ik meer mijzelf kon zijn, en minder geremd.
De winst van niet-drinken zag ik niet en wilde ik niet zien
Na deze gesprekken leek mijn/ons leven gewoon door te gaan. De effecten van de gevoerde gesprekken vertaalden zich in heel kleine stappen. De ruzies en de driftbuien deden zich minder voor, drank bleef een rol spelen.
Tien jaar later, op 10 augustus 2010, heb ik in een impuls een AA-meeting bezocht
Sindsdien drink ik geen alcohol meer. Ik voel mij beter, naar mijzelf en naar anderen, voorbij schuldgevoel en destructieve neigingen. De relatie met mijn partner heeft zich verdiept. De winst van niet-drinken is evident.
Was het eigenlijk wel een impuls om deze actie te ondernemen? Er is meer vooraf gegaan.
Een groeiende onvrede tekende zich af. Hoe langer hoe meer werd ik me ervan bewust dat er een onderscheid is tussen wat ik kan veranderen en wat ik heb te accepteren. Ik kon dat onderscheid niet maken wat betreft alcohol. Veel energie raakte ik kwijt in die tweestrijd.
Ook de andere terugkerende gedragspatronen ging ik beschouwen als schaduwkanten waarmee ik moest strijden, in bedwang houden. Discipline betrachten, zorgen dat zij niet dominant zouden worden en een terugval veroorzaken.
Ik werd moe van het vechten
Ik wilde vrede sluiten met mijzelf. In gesprek gaan.
Door met het licht naar het donker te kijken is er iets tot bloei gekomen.
Geef een reactie