José schreef een brief aan haar vroegere vrienden. Vrienden die jarenlang, vanaf haar jeugd bij haar hoorden. Vrienden die afhaakten toen psychose haar intrede deed.
Ik schreef een brief aan mijn vroegere vrienden. Vrienden die jarenlang, vanaf mijn jeugd bij mij hoorden. Vrienden die afhaakten toen psychose haar intrede deed. Dat ging niet ineens, maar geleidelijk. Die scheiding van mijn beste vrienden leverde veel verdriet op.
Gemis en eenzaamheid
Niemand kwam mij bezoeken, ook niet tijdens langdurige opnamen. Niemand had begrip voor mijn geworstel met wel of niet medicatie doorzetten. Niemand reikte uit. Er volgden conflicten, ook vooral omdat ik een wappie bleek van het eerste uur. We kwamen ook daardoor tegenover elkaar te staan en communiceerden niet meer. Ze wilden niets meer van me weten.
Dit bovenop de angst en het onbegrip omtrent de psychosen
Nu, na jaren rouw vanuit gemis en verdriet ben ik er aan toe een streep eronder te zetten en te zeggen: je blijft altijd welkom. Maar ik ben verder gegaan, alleen, zonder jou en niet meer dezelfde van voorheen. Je was er niet voor mij toen ik het moeilijk had, ik begrijp dat dat ook vanuit onwetendheid en onbegrip is.
Toen ik een vriendin vertelde dat ik schizofrenie had, nam ze dat niet serieus
Ze ontkrachtte dat door te zeggen: “dan zal je dat wel nodig hebben“. Ze zag dat vanuit een holistisch perspectief, maar het raakte mij wel. Dat vond ik zo kort door de bocht en zo onempathisch dat het ons onze vriendschap kostte. Het voelde niet af, niet juist, hoe die vrienden uit mijn leven gingen.
Nu, dat ik met deze brief zelf op papier probeerde te zetten hoe het was en hoe het voelde, kan ik het loslaten.
Nu pas, na jaren, kom ik ervan thuis
En begint het besef te dagen van wat het verlies met me gedaan heeft en hoezeer ik verlang naar nieuwe begripvolle vrienden. Waarbij ik mezelf mag zijn en die mij niet laten vallen wanneer er weer psychosen komen. Of een vraag naar steun en begrip ontstaat. Ik voel nu dat ik mij terecht in de steek gelaten voelde
Ik voel mijn grenzen beter en heb een steviger anker in mijzelf, juist door dit verlies in mijn leven. Ik dacht altijd dat we samen oud zouden worden, maar zo is het niet gelopen.
Aan mijn vroegere vrienden,
10 Jaar psychosen gaan niet in je koude kleren zitten. 10 jaar, waarvan ik er ruim 1 in herstel ben, psychosevrij. Dat omdat ik een verhoogde dosis medicatie heb geslikt.
Medicatie die ook andere jaren bijwerkingen had. Deze vervlakte mij, maakte mij initiatief loos , deed mij erbij zitten als een zak aardappels op de bank en gaf lichamelijke aandoeningen zoals onwillekeurige spiertrekkingen, vooral in het gezicht. Maar omdat ik die de laatste jaren wel trouw slikte, hielp het tegen psychosen.
10 jaar psychosen en herstel
Langdurige psychosen; dan spreken we over enkele maanden of langer. Herstel dat steeds tussendoor lang duurde en mij moe achterliet, uitgeput. Herstel waarvan ik nog steeds niet helemaal ben bij gekomen. Ik ben nu eindelijk wat geminderd met de medicatie, vol vertrouwen dat dat goed gaat en in overleg met mijn behandelaren. Rustig aan.
In die 10 jaar is er veel veranderd
Ik ben veranderd. Mijn leven is veranderd. Veranderingen die vooral kwamen, doordat psychosen en herstel mij sloopten en bloot legden waar trauma lag. Daar hebben de psychosen ook veel opgeleverd. Innerlijke processen en helingsbewegingen. Met hulp heb ik er verder aan gewerkt.
Dat maakt mij niet dezelfde Jose als 10 jaar geleden. Onderweg heb ik vele verliezen geleden en ben ook meermaals mezelf kwijt geraakt. Mijn angst voor de dood is verdwenen, doordat ik onderweg bijna gestorven ben. Het is niet uit te leggen wat psychosen met je doen. Hoe diep dat gaat en hoe ingrijpend dat is. Onderweg ben ik ook vrienden kwijt geraakt en mijn moeder, die stierf toen ik net 2 weken uit psychose was.
Het is mij kwalijk genomen dat ik psychosen had
Alsof ik daar zelf wat aan kon doen. Het is mij kwalijk genomen dat ik de oude Jose niet meer was en zo veranderd was. Niemand van mijn vrienden verplaatste zich in mij en in wat de psychosen en herstelbewegingen met mij deden. Niemand hield het vol mij daarin bij te staan. Ik leerde voor mezelf te kiezen, voor mezelf op te komen, vaker nee te zeggen.
Ik leerde dat het oké was te blijven zitten en niets te doen. Tot ik het gevoel kreeg in beweging te komen. Ik leerde dat mijn behoeften ook van belang waren en hoefde niet gezellig of sociaal te doen als ik dat gevoel niet had. Ik voelde mij in de steek gelaten. Ik besef dat jij ook een verhaal had en belevenissen, waarvan ik tijdens mijn psychosen geen getuige en deelgenoot kon zijn. Ik had nauwelijks energie en kon het vaak niet opbrengen naar buiten toe te bewegen. Ook dat werd mij kwalijk genomen.
Vrienden volgden mijn processen en bewegingen niet
Ze haakten af, om wat zij dachten te missen, om wat er niet meer was, vanuit onbegrip en onwetendheid. Op mijn beurt was ik niet meer betrokken bij de levens van mijn vrienden, er was weinig tot geen contact. Ik nam mezelf dat niet kwalijk, omdat ik begreep dat ik in de overlevingsstand stond en psychosen en herstel alle ruimte innamen.
Maar ik begrijp en wenste dat ik meer betrokken kon zijn, dat dat ons gered zou kunnen hebben. Toch was dat, terwijl je onvrijwillig opgenomen bent en later thuis in een absurde wereld, niet wat naar voren kwam. Dat was met mezelf zijn en overleven wel. Op mijn beurt miste ik mijn vrienden en hun betrokkenheid, hun vertrouwen, hun steun.
Langzaam haakte iedereen af
Hoewel er soms een persoonlijk conflict speelde, was dat eigenlijk onderdeel van enerzijds mijn bewegingen in herstel en van ieders behoefte voor zichzelf te vragen wat je nodig had. Dat begrijp ik en dat botste soms. Soms zo erg dat het een verwijdering voor altijd opleverde. Het is heel erg jammer dat we dat toen niet anders konden dan zo. Ook ik. Dat we wederzijds elkaar niet konden laten zijn wie we waren, zonder oordeel en samen verder konden bouwen.
Al deze beschreven bewegingen hadden afscheid tot gevolg. Dat bracht verdriet en gemis. Toch gebeuren zulke dingen in het leven. Ik ben dankbaar dat we een tijd met elkaar hebben doorgebracht en bevriend zijn geweest. Soms jarenlang in elkaars belevingswereld waren. Dat is toch iets bijzonders.
Ik besef dat omgaan met psychosen en herstel van iemand ook niet makkelijk is.
Je hebt voor altijd een plekje in mijn hart
Achteraf gezien hadden we meer mogen praten, wederzijds delen, zodat we elkaar beter hadden begrepen. Maar het is gelopen zoals het is gelopen. Ik wens je een goed leven. Wel wens ik nu, na al die innerlijke processen, dat ik je weer in mijn leven had. Ik in het jouwe kon zijn en jij in het mijne. Ik ervaar het als een gemis dat dat niet meer zo is. Ik wenste dat we beiden de moed en de intentie hadden de scheiding tussen ons op te heffen, maar ik weet dat niet iedere vriend dat nog wil. Dat laat ik aan jou.
Ik hoop met deze brief wat meer begrip te kweken voor hoe ik dingen heb ervaren en voor hoe ik het anders had gewild. Maar we moesten het doen met wat er was op dat moment, beiderzijds.
Ik wens je een mooi en gelukkig leven toe,
Jose
Meer lezen over vriendschap en psychose?
- Vriendschap – over elkaars psychiater zijn
- Doe het niet helemaal alleen – wanneer vraag je hulp?
- Hele lieve vriendin – een dag uit het leven vanuit een instelling
- Waarom een goede vriendschap net zo belangrijk is als een fijne liefde
Heb je behoefte aan een goed gesprek?
De chatters van PsychoseNet zitten voor je klaar!
Geef een reactie