Na mijn twintigste gebeurde er van alles dat mijn persoonlijke fundamenten deed schudden. Blijkbaar zat ik niet goed (genoeg) in elkaar, dus ik ging op zoek naar waar ik voor wilde leven. Op weg naar mijn kern, brak ik van alles in mij af dat daarbij in de weg stond. Ik werd steeds leger tot op een moment dat ik geen ego meer ervoer. Ik werd een soort kameleon die volledig met alles om mij heen mee kleurde. Ik werd het etiket op mijn shirt.
Daarbij ben ik hoog sensitief en dat maakte nog extra gevoelig door diverse soorten drugs te gebruiken. Het resultaat?
Ik stond volledig open voor alle mogelijke prikkels, zonder filter
Mijn intellect interpreteerde deze random informatie en ik beleefde een andere realiteit. Ik verklaarde voor mezelf wat er met me was gebeurd. Ik was als het ware ‘afgedaald’ in mijn psyche tot het niveau van het door C.G. Jung beschreven collectief onderbewustzijn. Een magisch gebied, alleen was ik bewust – alsof wakker was, maar dan dromend.
Het was een magische realiteit. Met diepe boodschappen die als het ware komen vanuit ons DNA en nóg dieper, de oermaterie, de ziel, de diepste opdracht. Wat ik als werkelijk ervoer, zagen anderen als samenloop van omstandigheden. Het was ook een eenzame tijd van totaal isolement. Ik zonderde me niet alleen af van mijn omgeving, zij stootten mij ook uit. Ik deed gedachtenexperimenten met het 4e dimensie concept, communicerende quantumdeeltjes; telepathie. Ik deed taalexperimenten door op associatieve wijze delen van woorden uit verschillende talen te combineren en had een diep geworteld vermogen om de mystieke ervaring te kunnen beleven.
Zo kwam ik steeds dieper
Ik had belevingen die ik nu als niet-waar beschouw, voornamelijk het paranoïde deel:
- Het gevoel dat ik van belang was voor geheime diensten, georganiseerde misdaad en religies, en nog een paar van dit soort machtsbolwerken. Dit maakte mij nogal schichtig 😉 .
Hierdoor was ik na een tijdje psychisch volledig vertrokken uit de gemeenschappelijke realiteit zoals die door de meerderheid van de mensen wordt ervaren. Een aantal belevingen beschouw ik nog steeds als waar en waardevol:
- Een moment dat ik een brugfunctie ervoer tussen het mystieke en het stoffelijke en daar een extatisch gevoel van totale stroming en verbondenheid bij had.
- Het in mijn DNA-geheugen passeren van de ‘herinnering’ van het ontstaan, een soort big bang. Compleet met een zeer heftig gevoel.
- Op mijn ‘diepst’ besloot ik dat het leven de moeite waard is omdat er ook liefde is.
Mijn zoektocht naar mijn diepste drijfveer was volbracht, maar ik had daarbij veel schade in en om mij aangericht
Wat was er naar mijn mening gebeurd? Door de combinatie van mijn slimheid, totale overprikkeling en vervolgens de soms foute verwerking van deze informatiestromen, stoelde mijn realiteit op een gegeven moment op ware en onware veronderstellingen. Ik werd voor mijn omgeving totaal onbegrijpelijk. Niet invoelbaar. Het gevoel dat ik bij sommige belevingen had was zó echt.
Weer volgde het stadium van totale mentale en fysieke uitputting
Ik liet mijzelf opnemen. Tijdens die opname kreeg ik vervolgens een harde landing door de ingrijp medicatie. Dit is altijd zwaar. Antipsychotica als ingrijp medicatie snijdt alle(!) gevoelskoppelingen door. Maar het gaf mij ook het filter terug dat ik nodig had om niet constant gebombardeerd te worden door willekeurige indrukken.
Na verloop van tijd vond ik de optimale persoonlijke medicatie-sleutel, vrijwel zonder bijwerkingen en zonder psychotische belevingen. Nu is dit mijn vangnet en beveiliging. Ik ben jaren psychotisch geweest en ik heb het overleefd. Het werd tijd om verder te gaan. Deze episode heeft – inclusief herstelfases – in het totaal 35 jaar en direct 10 jaar van mijn leven in beslag genomen, voordat ik dit stuk kon schrijven en deze conclusies kon trekken.
Russell Cummins – ervaringswerker, persoonlijk begeleider, kwartiermaker ervaringsdeskundigheid, teamcoach en organisatie adviseur in de ggz.
Meer lezen van Russell Cummins?
- Werken in de zorg met psychosegevoeligheid
- Karma is a bitch
- Waarom professionele nabijheid in de zorg zo belangrijk is
- Werken met de dood
Geef een reactie